Slechte moeder of gewoon een mens?

Laatst werd de vraag gesteld: wordt jij wel eens boos op je kinderen? Verlies jij wel eens je geduld? Reageer jij wel eens heftiger dan je zou willen? Ik antwoordde met: ja.. natuurlijk.. dat doet toch (bijna) elke moeder? Ik persoonlijk ken geen één moeder die nooit eens kwaad word of haar geduld verliest, jij wel?

Het gebeurd vaak wanneer ik moe ben of overprikkelt ben. Ik merk dat mijn lontje dan sowieso korter is en ik minder kan hebben. Soms slaap ik weinig om wat voor reden dan ook en voor mijn gevoel sta ik dan de hele dag al met 1-0 achter. Wanneer de kinderen dan niet goed luisteren wil ik nog wel eens schreeuwen of heftiger reageren dan ik zou willen. 

Soms gebeurd het ook wanneer ik wel goed heb geslapen. Het heeft niet altijd een hele specifieke reden. Soms zit ik minder lekker in mijn vel en is het snel te veel. Maar heel eerlijk gezegd zijn mijn kinderen soms ook echt vervelend. Ze luisteren niet altijd, doen elkaar soms pijn, kunnen niet altijd samen spelen en ja dan voel ik mij soms net een “politie agent” die alleen maar bezig is met corrigeren, aanpassen en begrenzen. 

Soms schreeuw ik, soms huil ik, soms stuur ik de kinderen weg : en zorg nu maar dat je heel erg snel onder mijn ogen uit bent, naar boven! 

Heel vaak voel ik daarna toch een bepaald gevoel van falen of misschien is het een schuldgevoel, ik weet het niet zo goed. Ik vind het belangrijk om duidelijk te zijn en grenzen aan te geven maar schreeuwen voelt voor mij als een uiting van onmacht. Ik denk dat het belangrijk is om jezelf telkens weer te realiseren dat schreeuwen niet perse de oplossing is, althans.. dat vind ik.. Ik merk zelf juist dat ik door het schreeuwen een averechtse reactie krijg. Actie-reactie. Ik schreeuw, de kinderen schreeuwen, ik schreeuw nog harder. Hun overstuur, ik overstuur.. 

Ondanks dat ik weet dat schreeuwen niet perse de oplossing is gebeurd het soms toch. Soms verlies ik mijn geduld en besef ik me ; ik ben ook maar gewoon een mens. Een mens met gevoelens en emoties en ondanks mijn leeftijd kan ik deze niet altijd beheersen. Eigenlijk best oneerlijk dat wij dit vaak wel van onze kinderen verwachten. Ik besef mij dit en daarom vind ik het belangrijk om te reflecteren en mijn excuus aan te bieden. Ik zeg dan ook vaak; mama mag niet schreeuwen, dat is niet de juiste manier om iets aan te geven. We gaan het nog een keer proberen maar dan op een rustige manier. Ik merk dat wanneer ik rustig en duidelijk uitleg waarom bepaald gedrag niet oke is, het véél beter binnenkomt bij mijn kinderen. 

Ik vind het lastig om te lezen dat sommige ouders nooit hun excuus aanbieden of vinden dat we hiermee te softe kinderen opvoeden. Ik persoonlijk denk dat het heel erg belangrijk is om het goede voorbeeld te geven. In mijn ogen is een goed voorbeeld dat je terug kan komen op je eigen gedrag, hiervoor je excuus kan aanbieden en ook kan vertellen hoe je het een volgende keer beter kan doen. Schreeuwen en te keer gaan is ook een voorbeeld, misschien niet perse de beste maar door er op terug te komen en toe te kunnen geven waar het gedrag vandaan kwam, leer je je kinderen wel dat ze gewoon een mens mogen zijn. Ik kan mij persoonlijk niet voorstellen dat je als moeder nooit eens kwaad wordt of geirriteerd raakt en ''verkeerde'' dingen zegt. Maar wellicht ben jij die persoon wel en dan vind ik dat echt heel erg knap van je!

Ik weet van mezelf dat ik echt heel erg mijn best doe om een uitbarsting te voorkomen. Dit doe ik bijvoorbeeld door weg te lopen of tot tien (of honderd..) te tellen. Dit is iets wat ik mijn kinderen ook leer. Maar soms, ondanks het weglopen of wat dan ook, barst de bom alsnog. Vaak gaat het in tien situaties wel goed en dan ineens niet meer. Ja ik kan dan echt balen van mezelf en boos zijn of denken: waarom doe je dit nou weer?! Het ging ik zo lang zo goed en nu verpest je alles weer. Ik ben ook altijd bang dat ik mijn kinderen ''verpest'' door dat er wel eens tegen ze geschreeuwd wordt. Toch weet ik heus wel dat mijn kinderen gewoon een hele veilige en liefdevolle basis thuis hebben, dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait.

In mijn ogen is het heel erg belangrijk om een goede balans te hebben. Als ik zou merken dat ik de hele dag schreeuw of te keer ga, dan zou ik goed gaan onderzoeken bij mezelf waar dit gedrag vandaan komt en wat ik kan doen om het te verminderen. Ik vind het belangrijk om een balans te hebben. Soms schreeuw ik en baal ik maar daarna kan ik dat dan wel weer omschakelen naar ander gedrag. Dát is de balans die ik bedoel. 

Ik wil schreeuwen, te keer gaan, je kind hardhandig vastpakken o.i.d. niet normaliseren maar wat ik wel wil normaliseren (in ieder geval binnen mijn gezin) is dat als zulke dingen gebeuren het vooral belangrijk is om daarna goed met de situatie om te gaan, dat is namelijk waar je kinderen iets van gaan leren. Ik leer ze dat ze mogen worstelen met hun gevoelens en emoties en dat je soms niet reageert op de manier die je zou willen of die voor jou het fijnste voelt. De balans van: ik mag emoties tonen en soms doe ik dit op de ''verkeerde'' manier maar ik leer overal iets van en ik kan het gedrag ook ombuigen. Ik ben geen slecht mens omdat ik schreeuw. Ik ben gewoon een mens, een mens die leert, valt en weer opstaat. 

Kort antwoord: NEE! 

Nee, ik vind je echt geen slechte moeder omdat je af en toe gewoon even niet weet hoe je moet reageren. Soms kunnen kinderen het bloed onder je nagels vandaan halen of zoveel onmacht in je triggeren. Tja soms wordt je dan gewoon heel erg boos. We doen denk ik allemaal maar wat en het een wat handiger/beter/fijner/leuker dan het andere. 

Zoals ik hierboven ook al zei, de basis is veiligheid en liefde. Ik weet dat mijn kinderen erg kunnen schrikken van mij als ik schreeuw, op dat moment zullen ze zich niet perse heel erg veilig voelen maar door er eigenlijk snel op terug te komen (soms al meteen want dan schrik ik ook van mezelf), creëer ik weer een veilige omgeving. Hun emoties mogen er zijn, ik leg ze uit waarom het gebeurde, we knuffelen elkaar en beginnen met een schone lei. Soms kan het niet meteen opgelost worden met een knuffel, dan zoeken we naar een andere manier. Soms hebben we even tijd en ruimte zonder elkaar nodig. Soms vinden we elkaar gewoon even niet zo leuk, dat mag er ook zijn. Het komt uiteindelijk altijd weer goed! Dat vind ik het aller belangrijkste.

Dus nee je bent geen slechte moeder als je soms te keer gaat.

Je bent geen slechte moeder als je soms schreeuwt.

Je bent geen slechte moeder als je soms niet zo leuk en gezellig bent.

Je bent geen slechte moeder als je chagrijnig of geïrriteerd bent. 

Je bent een goede moeder die mag worstelen met haar emoties en gevoelens. 

Je bent een goede moeder die mag leren en groeien. 

Je bent een goede moeder die alles voor haar kind(eren) zou doen en met haar hart op de juiste plaats.

Je bent een goede moeder die het beste met haar kind(eren) voor heeft.

Je bent een goede moeder die zielsveel van haar kind(eren) houdt.