1 jaar geleden
Routine
Weer even een korte kijk in de afgelopen week
Het begint steeds meer gewoon te worden om bij Maartje en de kinderen over de vloer te komen. Elk bezoek volgt ongeveer hetzelfde patroon.
Enthousiast lopen we naar de deur die door een van de kinderen “spontaan” open wordt gegooid (we sturen een live locatie dus ze weten precies wanneer we voor de deur staan”. Nog voor we tijd hebben onze jassen uit te doen of Maartje een knuffel te geven worden naar de knutsel tafel gesommeerd om te puzzelen/kleien/zoveel glitter in te ademen dat we sterretjes zien. Vijf korte minuten later wordt de volgende bezigheid op tafel gegooid en durft Maartje eindelijk de twee Tasmaanse duivels te passeren om een knuffel te pikken en koffie aan te bieden.
Vervolgens spelen we een half uur zeven verschillen spellen waarbij de oudste heeft besloten dat zij en Sander mogen winnen en ik niet. Wat dus best een ramp is want ik kan dus niet tegen m’n verlies. Maar goed. Zij kan niet tegen van die monopoly-huisjes in dr neus dus ik pak dr nog wel. Ondertussen proberen we dus bij te praten met Maartje op de momenten dat de wervelwinden geconcentreerd aan het valsspelen zijn (okay zij spelen niet vals, ik wel. IK LAAT ME NIET INMAKEN DOOR EEN 6-JARIGE JA!?)
Dan ergens tussen lauwe en koude koffie in schiet die koffie dus weer te binnen en gaan we even echt met Maartje bijpraten terwijl de kinderen naar dj Tiësto luisteren en hun eigen rave houden. En dit klinkt misschien bijzonder voor kinderen van drie en zes, maar als je ze ziet rondspringen klopt het echt helemaal. Kinderen zijn blijkbaar gemaakt voor hakken en headbangen, beter dan wij. Ik heb voor de grap geprobeerd mee te doen en nu doen m’n knieën dus pijn en is die vloeistof in m’n slakkenhuis nog aan het klotsen, ik ben wederom dus lichtelijk gepikeerd dat ik door kinderen wordt ingemaakt.
Halverwege BlaBlaBla en OwOwOw (hoe schrijf je dat mama?) wordt nog verlegen gevraagd of we blijven eten en als de muziek eindelijk zacht genoeg staat om het antwoord te horen wordt er gevochten om wie naast Sander mag zitten. Verder hebben die tantes dus helemaal geen favoriet of zo. Ik troost me maar met het feit dat Maartje ook net zoveel aandacht van ze krijgt als een kamerplant.
Terwijl Maartje aan het koken gaat (vooruit een kokende kamerplant dus) spelen we verstoppertje. Maar dan echt verstoppertje. Tot honderd tellen en als je binnen een minuut gevonden wordt krijg je twee kinderen op je nek en wordt je ter orde geroepen op een manier waar zelfs die schreeuwlelijken in het leger bang van zouden worden. Gelukkig maakt het hier niet uit wie wint; de meiden of Sander. Zolang ik het maar niet ben.
Tijdens het avondeten kunnen we eindelijk echt lekker en goed bijpraten met Maartje want de dames hebben hun mond vol met GROENTE! DEZE KINDEREN ETEN GROENTE! De eerste keer dat ik het zag rolde m’n ogen bijna hun kassen uit. Maar goed, gelukkig eten ze hun pasta tenminste alleen maar zonder saus dus ik ben er toch van overtuigd dat het echte kinderen zijn.
Na het eten spelen we nog even en dan moeten ze naar bed. Er wordt ruziegemaakt wie door Sander mag worden voorgelezen en de verliezer moet het maar met mij doen. Maartje moet maar op de gang staan toekijken of zo, of gaan strijken. Stofzuigen? Wat ze ook doet, zolang Sander maar bij hen voorleest zal het ze een worst zijn wat er verder in huis gebeurt.
Als de kinderen op bed liggen stappen wij de auto in om weer de lange weg terug naar huis te maken. Uitgeput en tevreden zitten we in de auto, elke keer lijken die “vlinders” voor Maartje weer toe te nemen. Hoe vaker we haar zien hoe zekerder we zijn dat we dit gewoon met z’n drieën moeten doen, het voelt alsof we ons huwelijk hebben uitgebreid zo goed is de klik. En niet alleen Maartje is en blijft geweldig, ook de grote zussen voor onze frummel zijn fantastisch. En heel cool dus, gezien ze binnenkort hotels en huisjes kunnen niezen….
