Pleegouder zijn: zo speciaal!

'Om een goede pleegouder te zijn, moet je speciale dingen kunnen. Ik kan geen speciale dingen, dus ik meld me niet aan voor de pleegouder-cursus. Ondanks mijn diepe onvervulde kinderwens.' Voor ik pleegouder werd, was dat zo'n beetje de riedel in mijn hoofd. De slogan 'supergewone mensen gezocht' heeft mij (na jaren) overgehaald om ons toch aan te melden voor de cursus, om gewoon eens goed te horen wat pleegzorg inhoudt.

Super gewoon?

Nu ben ik ruim 10 jaar pleegouder en vind ik die slogan een beetje dubieus. Want het pleegouderschap vraagt echt wel iets anders dan gewoon opvoeden. Zeker als je zelf kinderen hebt gehad en je denkt 'kom maar door, een extra bordje aan tafel is niet zo spannend', kan het vies tegenvallen. Alles dat zo vanzelfsprekend lijkt ìs dat niet. Zeker niet voor een pleegkind. Maar... al die speciale dingen die ik dacht te moeten kunnen, blijken niet nodig. Althans, niet zoals ik dacht. In feite zijn aandacht en duidelijkheid wat mij betreft de sleutelwoorden tot succes in ons pleeggezin.

Aandacht & duidelijkheid

Aandacht voor wat per kind nodig is. Bij de een is dat veel voorlezen, bij de ander een pot thee zetten voor bij het huiswerk en weer een ander kind vraagt vooral om waardering. Duidelijkheid zit hem vooral in zeggen wat je doet en doen wat je zegt, zeker de eerste jaren. Zo zei ik tegen mijn jongste pleegkindje dat ik naar de wc ging, zodat hij niet zou schrikken als ik ineens uit de woonkamer was. Dat was een paar keer wel gebeurd: ik trof dan een in elkaar gedoken hoopje ellende aan, trillend van angst. Hij riep me niet en huilde niet, verstijfd van angst wachtte hij af wat er zou gebeuren. Niet gek als je bedenkt dat hij al een paar keer uit zijn (pleeg)gezin moest vertrekken, nog voor hij goed en wel kon begrijpen waarom. Daarna benoemde ik alles, bijna vanzelf. Tot het op een dag minder nodig was: hoera!

De kleine successen

Ook dat heb ik geleerd: de kleine, ogenschijnlijk normale, dingen vieren. Dat is natuurlijk ook bij ieder kind anders. Bij de een is dat vanwege de eerste knuffel, bij een ander dat hij vraagt om hulp en bij weer iemand anders dat er emoties worden getoond. Ja, door pleegzorg leer je anders denken. We delen niet dezelfde bloedband, maar wel dezelfde sokken! En dat voelt dan weer best speciaal.

Meer lezen over pleegzorg? Iedere week komt er een verhaal van ons (twee bevriende pleegouders) op mamaplaats!

En je kunt ons ook volgen op Instagram.