Overmatig enthousiasme

Met een knoop in mijn maag ga ik die avond naar bed, morgen gaan we op vakantie. Misschien is vakantie een groot woord voor vier dagen en drie nachten, maar we gaan er in ieder geval even uit. Zonder papa.

één van mijn sterkste karakter eigenschappen, of dit een slechte of een goede is laat ik maar even in het midden, is toch wel mijn over enthousiasme. Ik kan bijvoorbeeld bij een eerste familie reünie al een familie weekend voorstellen. Gelukkig heb ik tegenwoordig een vriendin/stiefmoeder, die mij zorgvuldig kan wijzen op mijn iets te hoog ingeschoten dog goedbedoelde ideeën. Dit keer deed ik het echter bij haar, en liep ik daarna drie weken met een knoop in mijn maag.

Tijdens een gezamenlijk avondmaal word er gezellig gekletst over de plannen voor onze vrije dagen tussen kerst en oud en nieuw. We lijken het er over eens te worden dat er even tussen uit gaan ons heerlijk lijkt. 

Ik woon al zo’n acht jaar op mezelf en ben dus niet meer echt onderdeel van het nog thuis wonende gezin van mijn vader. Ik heb nu mijn eigen gezin, maar heb er nogal een handje van me snel buitengesloten te voelen.
Mijn vriend heeft geen vrije dagen meer, maar ik heb eigenlijk wel zin om er een paar dagen tussen uit te gaan. Je voelt hem al aan komen: in mijn enthousiasme heb ik mezelf, voordat ik het zelf door heb, al uitgenodigd om met hen mee te gaan. Want dat is toch gezellig?

In de weken daarna bel ik regelmatig even om te vragen hoe het staat met de vakantieplannen. Maar een concreet antwoord blijft uit, iets waar ik vrij slecht mee om kan gaan. Dus ik besluit het heft in eigen handen te nemen. Ik app mijn tante om te vragen of de bed en breakfast die zij recent aan hun huis in zeeland gebouwd hebben nog vrij is. Ik krijg groen licht. 

Dit is waar ik mezelf tegen kom. Ik geef het nieuws door aan mijn vader maar krijg niet de reactie waar ik op had gehoopt. Hij had expres nog niks bevestigd omdat ze nog twijfelden met 'eigen gezin' naar Parijs te gaan. 

Begrijp me niet verkeerd, dit had ik ze met liefde gegund. Maar je begrijpt, ik ben weer te voorbarig geweest door het voortouw te nemen in plaats van rustig af te wachten. 

We hebben super gezellige dagen gehad en ze hebben mij meer dan één keer verzekerd dat het dan ook prima was zo, en dat ze het heel leuk vonden om samen weg te gaan. Maar ik vraag me soms wel af wanneer ik eens wat meer geduld ga krijgen, zodat ik niet van te voren zoveel spanning opbouw door eigen toedoen. 

Heb jij ook een karaktereigenschap waar je soms tegen aan loopt? 

Volg ons op Instagram