Lieve Jens, dit lag allemaal aan mijn ongeduld..

De zon begint eindelijk weer een beetje te schijnen, maar voor m’n gevoel heeft het afgelopen winter zo’n duizend jaar (ja da’s knap hé) geregend. Very not ideaal met kinderen. Want iedereen met peuters weet dat de dag echt leuker wordt wanneer je iets doet i.p.v de hele dag thuis gaat hangen. Ten minste, ik denk dat iedereen dat weet. Zo niet, bij deze. Gratis informatie voor jou.

Ik wijk af. Het was weer eens zo’n dag. Regen, regen, regen en ik zat er zelf ook niet helemaal lekker bij. De zoveelste gebroken nacht achter de rug en daardoor zat ik niet echt op dezelfde golflengte met Jens. Het liefst zat hij op mij, klom hij over mij heen of kroop hij dwars door mij heen.

Ik besefte mij maar al te goed dat Jens mij vandaag waarschijnlijk gewoon wat meer nodig had dan anders, maar ik kón het gewoon even niet. Ik wilde even niet de hele dag plakken. En hier begon de strijd. Alles wat ik anders wilde doen dan een halve centimeter bij hem vandaan zijn was niet goed. Alles wat ik vroeg had als standaard antwoord: ‘nee!’ of, om het allemaal extra kracht bij te zetten, wierp hij zichzelf dramatisch op de grond. Het was nog geen 10 uur..

Ik bedacht een plan! Het masterbrein ging aan het werk. We gaan naar een overdekt winkelcentrum in de stad. Kon ik even wat spullen halen en kon Jensieboy even de benen strekken. Win win zou je denken.
En ondanks dat ik het liefst in m’n eentje onder een kleedje met veel chocolade op de bank wilde liggen, heb ik de kinderen (en mijzelf. Dat vooral) bij elkaar geraapt, in jassen gepropt naar buiten geduwd.

Kak! M’n auto (en huis) sleutel ligt nog binnen. Ik stond buiten, in de regen, met twee kinderen, met de deur al achter mij dicht gegooid. Super..
M’n achterbuurvrouw was gélukkig thuis en daar konden we een reservesleutel ophalen. Dus hup, met het hele gezelschap door de steeg richting de buurvrouw en weer terug naar huis, sleutel halen en eindelijk die auto in. De marathon is er niks bij. Met het zweet in m’n naad eindelijk in de auto.

In de winkel besloot Jens uitgebreid de tijd te nemen om te kiezen welk mandje hij wilde tillen. O nee, toch trekken. Hij deed dit alleen precies voor het poortje waar iedereen doorheen moest. En terwijl er achter mij langzaam een kleine rij begon te ontstaan, was Jens ineens z’n kastanje kwijt en dus natuurlijk niet meer in staat om ook maar één stap opzij te zetten.
Gelukkig vond ik de kastanje snel, konden we doorlopen en glimlachte ik lief naar de rij die geduldig op ons had staan wachten.
Het ging goed in de winkel en dapper als ik was besloot ik na het winkelbezoek een klein rondje door het winkelcentrum te lopen, voor we weer terug in de auto gingen. Ik had nog wel wat tijd, dacht ik.

Toen begonnen de volgende uitdagingen. Toen ik Jens halverwege het rondje vertelde dat we bijna weer naar de auto gingen (pedagogisch verantwoord als ik ben bereid ik hem natuurlijk voor op wat gaat komen) ontstond er kortsluiting. Jens wilde niet naar huis! En dus besloot hij de vertragingstactiek in te zetten: ik gooi mijzelf op de grond en ik verroer mij niet meer.

Op dit soort momenten komt het aan op de opvoedskills. Wat ga je inzetten? Ik besloot rustig te blijven (applaus! Is namelijk best lastig) en hem een paar keer te roepen terwijl ik langzaam verder liep. ‘Kom je mee Jens?’. Geen reactie. Hij bleef waar hij zat.
Aiii wat nu. Soms helpt het om weg te lopen en te zeggen dat je gaat. Dus dat was m’n volgende poging: ‘Ik ga alvast Jens, doei!’. Geen reactie.
Ik zag ondertussen diverse mensen passeren. Bijvoorbeeld de oma’s die met een glimlach en een klein zuchtje het tafereel aanschouwen en terug denken aan de tijd dat zij er zelf zo bij liepen.
Je hebt ook oma’s die voor z’n neus gaan staan en speuren naar de moeder die erbij hoort.
Er zijn ook vrouwen die eerst langs Jens lopen, vervolgens langs mij en mij toe fluisteren: ‘het is niet altijd gemakkelijk hé..’. Nee, inderdaad mevrouw, het is niet altijd makkelijk. 

Isa begon op dit punt inmiddels ook te protesteren. De frustratie begon op te borrelen in mij. Zuchtend en al zelf medelijdend bedacht ik wat ik nu ging doen. Jens zat daar prima, had genoeg te zien dus had geen enkele noodzaak om op te gaan staan.
Ik ging het niet winnen en dus liep ik naar ‘m toe, tilde ‘m op en liep door. Ik had geen zin meer in strijd. Deze is voor jou Jensie.

In de auto zag ik Jens in z’n ogen wrijven. Ach, mijn lieve jongen, je bent ook gewoon hartstikke moe. De empathie kwam terug in mijn lijf en hoofd en na een gezellige lunch kon hij lekker even een dutje doen. Lief Jensje, dit lag allemaal totaal aan mijn eigen ongeduld en onrust. Wees jij maar gewoon lekker de peuter die je bent. Dan deal ik wel met mijzelf.