Op deze basisschool zit ik niet op mijn plek

Het is vrijdag, middenin de Corona-periode. We werken weer vanuit huis, vanachter onze computers, met allerlei digitale lessen en opdrachten. Een pittige periode voor de kinderen, maar ook ik als leerkracht vind het thuiswerken op deze manier helemaal niks. Natuurlijk leren de kinderen een heleboel nuttige vaardigheden als plannen, werk indelen, hulp vragen en andere digitale vaardigheden die ze anders waarschijnlijk niet zouden leren, maar ik mis het persoonlijke contact met mijn leerlingen.

Op vrijdag ronden de kinderen hun werk van de week af en kijken mijn collega en ik welke kinderen welke taken nog moeten afmaken, aanvullen of verbeteren. Mijn collega maakt het lijstje en ik bericht de kinderen die nog iets moeten doen met de mededeling dat ze nog werk te doen hebben en de vraag of ze hulp nodig hebben.

Van de meeste kinderen krijg ik een berichtje terug in de trant van 'oh ja, dat ga ik doen' of 'daar ben ik nu mee bezig'. Sommige kinderen bellen even in voor hulp of een kletspraatje. Zoals ik in een eerdere blog heb omschreven heb ik ook een aantal boefjes in de klas, heren die lekker aan het puberen zijn en soms wat moeite hebben met zich aan de afspraken op school en in de klas houden. Gelukkig klik ik heel goed met deze mannen en verloopt het contact, ook op afstand, goed.

Vrij snel na het versturen van het berichtje aan een van de boefjes, krijg ik een berichtje terug. Hij was bezig met een van de taken, maar Junior Einstein (een online programma waar we verschillende soorten taken voor de kinderen kunnen klaarzetten) had hij nog niet gedaan. Dat was op dat moment prima, hij had nog wel even de tijd en dat was ook precies mijn reactie. Ik ga aan dat ik tot 14.30 online was om zijn vragen te beantwoorden, als dat nodig was. 

Om 14.30 zou voor de kinderen het weekend beginnen en om 14.00 kreeg ik een berichtje van het eerdergenoemde boefje met de vraag of ik hem straks even wilde helpen met Junior Einstein. Ik vroeg of ik hem kon videobellen, zodat we even samen konden kijken. Hij was nog even ander werk aan het afronden en zou mij daarna even bellen, waarna om 14.20 de oproep voor een videogesprek binnen kwam. Ik zag een gespannen koppie op mijn scherm. 

14.20, 10 minuten voor het weekend zou beginnen voor de kinderen...mijn leerling gaf aan alles af te hebben, alleen Junior Einstein moest nog en na controle vanuit mij bleek dat inderdaad zo te zijn. Ik stelde voor dat hij zijn scherm met mij zou delen, zodat ik mee kon kijken naar zijn taak en hem kon helpen waar nodig. Zo gezegd, zo gedaan. Hij deelde zijn scherm en logde in in Junior Einstein. Bij het zien van de taak die voor hem klaar stond, viel de spanning zichtbaar van hem af. De gespannen frons ontspande en zijn schouders zakten naar beneden. Vanachter mijn scherm zag ik de opluchting en ik keek hem vragend aan: 'oh gelukkig! Ik dacht dat het rekenen was, maar het is topo! Oh, maar dat kan ik wel!'

Na doorvragen bleek dat mijn leerling het programma überhaupt nog niet had geopend, omdat hij dacht dat het rekenen was en 'hij is heel slecht in rekenen'. 

Deze leerling is dus zo onzeker over zijn rekenen dat hij tot het laatste moment wacht en het programma niet eens alleen durft te openen. Nadat dit boefje vol opluchting aan de slag ging met zijn topografie, kreeg om 14.50 een berichtje van hem dat al zijn werk af was: 'het is gelukt, juf! Bedankt voor uw hulp. Fijn weekend!' Ik wenste hem een fijn weekend, maar had toch geen goed gevoel bij de situatie. Die onzekerheid voor rekenen, daar moesten we toch wat mee.

Ik nam contact op met mijn collega over welk werk afgestreept kon worden en schetste ook de situatie die zich zojuist had voorgedaan, waarbij ik mijn zorgen uitsprak. Mijn collega was het niet met mij eens, de leerling was waarschijnlijk gewoon te lui geweest om zelf te kijken en ik had me door hem laten bespelen...

Je kan mij niet vertellen dat een rebelse puber zijn juf 10 minuten voor het weekend bericht met de vraag of ze helpen omdat hij lui is...sorry, maar zeker na het zien van de opluchting weiger ik dat te geloven en weiger ik op die manier naar mijn leerlingen te kijken. Deze leerling zou extra hulp moeten verdienen, volgens mijn collega's was het gedrag van mijn leerling niet goed genoeg om extra hulp te krijgen. Hebben jullie er wel eens verder gekeken dan dit gedrag? Hebben jullie weleens bedacht waar dit gedrag vandaan zou kunnen komen? Wellicht is het compensatie voor zijn onzekerheid? Maar nee, laten we alleen naar het gedrag en het verleden kijken, dat helpt deze leerling veel beter natuurlijk.

Deze situatie was voor mij wederom een signaal dat ik hier niet op mijn plek zat en dat er dingen anders moesten, zoals in mijn vorige blog te lezen was.