Ons leven zit vol 'eerste keren'

Waar ik me tijdens de zwangerschap (en daarvoor) niet van bewust was, is dat je leven na de komst van je eerste kind vol zit met ‘eerste keren’. En dat sommige eerste keren net zo spannend zijn als rijexamen doen wist ik dus al helemaal niet. Pfff, regelmatig heb ik klotsende oksels sinds ik moeder ben.

Hoe dan!?

Ik was bevallen van onze zoon en moest vanwege een fikse bloeding en curettage een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik voelde me een dweil. Ik had verhoging, mijn hechtingen deden vreselijk veel pijn, als ik opstond of liep begon de hele wereld te draaien en ik had paniek. Ik dacht namelijk continue aan het feit dat we ook weer een keertje naar huis zouden moeten. Hoe dan?!?! Nadat ik een zakje bloed had gekregen knapte ik een klein beetje op. Goed genoeg om naar huis te kunnen; regels zijn regels.

Buiten was het warm, ruim 25 graden en we hadden voor Pep een mooi jasje bij ons. Zo’n fleece bontjasje met capuchon en schattige oortjes. “Die hoeft hij niet aan hoor, veel te warm”, zei de verpleegkundige op vriendelijke toon. “Een dekentje in de Maxi-Cosi is voldoende”. Uhm, oké. Als zij dat zegt dan zal dat wel. Dus daar gingen we. Ik in de rolstoel met de Maxi-Cosi op schoot.

Ga ik achterin of voorin? 

Mijn partner zette Pep in de auto en we waren het er al snel over eens dat ik maar beter achter in de auto kon gaan zitten ook. Want misschien moest hij huilen, raakte hij in paniek door het rijden, wist hij niet waar hij was of waar wij waren. Je raadt het vast al; hij sliep de hele rit. En ik zat daar te zweten omdat we voor ‘de eerste keer’ met hem in de auto zaten. Nog nooit zo blij geweest dat we thuis waren en die hindernis genomen was.

Maar dan… we zijn ‘voor het eerst’ met hem alleen thuis. Geen verpleegkundige om ons heen. Geen belletje om op te drukken. De kraamhulp was onderweg. Prima, dat ze maar flink gas geeft om zo snel mogelijk bij ons te komen.

Instructies voor de avond en nacht

Toen ze aan het einde van de middag wegging en ons met duidelijke instructies en een plan achterliet grapte we nog of ze ook een telefonische hulplijn had. Die grap negeerde ze vakkundig en daar zaten we dan die avond en nacht ‘voor het eerst’ met een krijsende baby. Krampjes bleek achteraf, maar wisten wij veel! Zo blij dat ze de volgende dag om 08.30u weer op de stoep stond.

Je went aan 'eerste keren'

En nu moeten we niet meer denken aan ‘bezoek’ om 08.30u in de ochtend en die ook nog eens je huishouden overneemt. Inmiddels hebben we ook al ontelbare keren met Pep in de auto gezeten en nog vaker hem getroost omdat hij huilt en wij niet weten waarom. Ook ‘de eerste keer’ kinderdagverblijf hebben we overleeft en is voor Pep nu een fijne plek waar hij naar harte lust kan spelen met andere kindjes en wij hem met een gerust hart achterlaten. Net als 'de eerste keer' logeren bij opa en oma of 'de eerste keer' een prik bij het consultatiebureau. 

We zijn nu op het punt dat ‘de eerste keer’ met de auto op vakantie gaan voor de deur staat. Ruim 1300 kilometer. Je snapt, gevalletje klotsende oksels. Dit in de wetenschap dat ook dit weer iets gaat worden waar we achteraf ons hand niet voor omdraaien. Denk ik. Hoop ik… ;-)