2 maanden geleden
Next level
But today was a good day!
5 weken en 3 dagen.Wat is het kort en tegelijkertijd voelt het als een eeuwigheid dat ze er zijn.Ik neem je even mee in de rollercoaster van ons leven mét de tweeling erbij en wat me opvalt in vergelijking met één baby.
Laten we beginnen met:Kanonnen, één baby is echt easy breezy! Wat een makkie!Há-há, zet daar een tweeling naast en dan merk je pas wat “andere koek” echt betekent.Kijk, ik vond de kraamtijd met Vive fantastisch. Ze was een makkelijke baby. Elke dag wandelde ik met haar naar het stadje voor koffie en taart op het terras. Was ze een beetje onrustig? Hup, in de draagzak, en ik had weer twee uur mijn handen vrij.
Dit is dus mijn referentiekader.
Als je een baby hebt met (verborgen) reflux, allergieën of een huilbaby, is het natuurlijk een ander verhaal. Sterker nog, ik denk dat Rubi en Izzy eigenlijk ook "makkelijke" en "relaxte" baby's zijn. Misschien zelfs minder pittig dan één huilbaby alleen...!
Maar ik vergelijk de tweeling natuurlijk met alleen Vive.
Vandaag schrijf ik dit net na de lunch. Vanochtend deed ik boodschappen met de meiden. Rubi bleef slapen in de Maxi-Cosi en Izzy stopte ik in de draagzak. Thuis maakte ik lasagne met zelfgemaakte bechamelsaus (#perfecthousewife). Daarna voedde ik de meiden, knuffelde ze, deed wat tummy time, en toen waagde ik de grote gok: ik legde ze in de co-sleeper voor het middagdutje...
En zie hier het resultaat: ik zit aan tafel een blog te schrijven terwijl ze al 45 minuten slapen. Wajooooo! And the best mom award goes to...!
Even terugspoelen naar afgelopen dinsdag, toen waren ze precies 5 weken oud. Het was een dag waarop ze non-stop hebben gehuild. En dan niet afwisselend... nee, állebei tegelijk. Dat is echt andere koek.Bij één baby stop je ze gewoon in de draagzak, en die wordt dan altijd wel stil. Probleem opgelost! Maar met twee? Ik was continu aan het wisselen tussen wiegen en troosten, zonder dat het huilen ophield. Pijn in mijn rug van het gebogen staan, stinkend als een bunzing (hallo, postpartum zweetbuien op een tropisch eiland), en het plan was nog om samen met Farley uit lunchen te gaan. Want hé, 5 jaar geregistreerd partnerschap moest gevierd worden!
De eerste mental breakdown was een feit. Kraamtranen? Die had ik niet, bij Vive ook niet echt. Maar dit? Dit was even te veel. De afhankelijkheid is zó groot... Bij Vive kon ik af en toe even weg voor mezelf. Farley kon haar wel troosten, wiegen, of wat dan ook als ze boos was dat er geen borst in de buurt was.Maar met twee? Nee, dat is andere koek. En dan ook nog op een eiland waar de gevoelstemperatuur momenteel 43 graden is. Geen wonder dat ze vaker willen drinken dan elke drie uur. Logisch, ik heb ook meer dorst!
Dus die dag, nee dat was echt niet leuk (vandaar ook geen blog op dinsdag...;)). Uiteindelijk is het 2 uur later dan gepland alsnog gelukt om de deur uit te gaan en gedoucht en wel mét mascara op, te lunchen. (in de bloedhitte, want ja we blijven Nederlanders en dus klagen over het weer)
Iets anders wat ik had verdrongen bij Vive: die boertjes... Engelengeduld moet je hebben! IYKYK! Vooral 's nachts, als je wakker wordt voor een voeding. Meestal rond 23:00 uur, net als je in je diepste slaap zit. Maar goed, voeden en een schone luier draai ik mijn hand niet voor om.
Maar die boertjes... je weet niet hoe lang het duurt, of er iets komt, of het al gebeurd is zonder dat je het gehoord hebt. En als je het wel gehoord hebt, moet je daarna nog de andere! En dan, als je na een kwartier kloppen en wrijven denkt: "Ach, het zal wel niet meer komen", leg je ze terug. Net als je zelf weer in slaap dommelt... wordt je weer wakker omdat er eentje aan het wiebelen en huilen is.
Nee, het valt me nog steeds mee. Mijn verwachtingen waren denk ik erger dan hoe het nu gaat. Het heeft ook weinig zin om telkens te zeggen hoe heftig het is. Daar wordt het ook niet beter van. Ik slaap 5-6 uur per nacht, dat is best oké, toch?
Ik eet en drink warme koffie (prioriteit), ik douche (oké, afspoelen in 30 seconden) 4x per dag... en ik doe tussendoor ook nog wasjes. Al met al doe ik het eigenlijk best aardig!
En die ene mental breakdown inclusief hysterische huilbui? Zoals een andere tweelingmoeder tegen me zei: “Ach, als dit je eerste huilbui is na 5 weken, dan zijn dat er maar 10 per jaar. Dat is toch best netjes?”
En zo is het maar net!
