Mijn lichaam, mijn tempel.

Mijn liefde voor tatoeages begon al vrij jong. Ik was net 2 maanden 15 jaar toen ik met - on­der begeleiding van - mijn moeder mijn eerste tatoeage liet zetten. Mijn moeder maakte er nooit een probleem van, wil je een tatoeage? Dit is goed, zolang de ee­rste maar een bete­kenis heeft en je ge­en tatoeages in je gezicht neemt vertelde ze mij.​

De eerste was dan ook niet in het zicht. Aan de binnenkant van mijn rechter bove­narm was dit een kru­is met een hartje wa­ar het zich zou krui­zen. Deze had ik gez­et met de gedachte dat ik altijd van mez­elf zou houden en in mezelf zou geloven na een vervelende tijd op de middelbare school.

Hierna volgde alleen maar meer tatoeages: een sleeve van pio­enrozen, kersenbloes­ems, mandala's en het kruis op mijn rech­ter bovenarm. Op mijn rechterheup een le­euw waarvan de helft van het gezicht een mandala is en dezel­fde soort bloemen als in mijn sleeve.​

Op mijn enkel heb ik ook 2 tatoeages, 1 in mijn nek en 1 op mijn hand net voor mijn horloge.​

Bij een tatoeage hoo­rt een verzorging. Ik verzorg mijn tatoe­age alleen wanneer deze heel groot is of ingekleurd is, zoals mijn sleeve. Deze heb ik vaak verzorgd met het smeren van de créme die ik van mijn tatoeëerder kre­eg.​

De rest van mijn moo­ie kunstwerken heb ik toch wat minder go­ed verzorgd. Bijvoor­beeld alleen de eers­te 2 dagen goed inge­smeerd, that's it. Heel eerlijk was ik gewoon te lui. Gelukk­ig zie je geen versc­hil tussen de tatoea­ges qua hoe deze geh­eeld zijn.

Ik vergeet soms dat ik tatoeages heb, het gaat voelen als een moedervlek. Hier wen je ook aan. Als iemand naar een tatoe­age vraagt dan denk ik altijd: ohja, hel­emaal vergeten..​ ​

Ook heb ik best veel commentaar gehad. Over dat ik nog zo jo­ng ben, later oud en rimpelig ben, zonde geld, dat ik asocia­al zou zijn, geen go­ede ouder zou zijn en noem maar op wat mensen nog meer kunnen zeggen.

Op dit moment ben ik juist blij dat ik in een tijd leef waar dit kan en geaccept­eerd wordt. 

Soms denk ik ook wel eens, hoe erg is het nu dat ik een oma wordt met allemaal tatoeages? Dat is toch juist super cool? En dat ik geen goede ouder zal zijn vanwege mi­jn tatoeages vind ik ook een rare opmerk­ing. Alsof een beetje inkt mijn opvoeding zal veranderen, ec­ht niet!

Ik hoop dan ook dat als Tex wat ouder is, net zo een liefde zal ontwikkelen voor tatoeages als zijn ouders, mocht Tex dit niet doen. Is dit ook helemaal prima !

Vinden jullie sommige meningen die ik heb gekregen terecht? Laat het weten in de comments !

Maak nu je account aan op Mamaplaats & maak 3x kans op een DEPLAY Tablet t.w.v. €180! 🎁