Mijn huisarts had gelijk, je groeit in het proces.

Ik moest een doel bereiken
Ik ervaarde het ziekenhuistraject als een periode waarin we een bepaald doel probeerden te bereiken. Dat ben ik me overigens later pas gaan beseffen.
Het proces begon met een gesprek met een gynaecoloog en een daarbij behorend onderzoek in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Dit ziekenhuis heeft een Vrouw Moeder Kind centrum en ik kreeg al gauw de indruk dat ze hier verstand van zaken hadden. Na het eerste contact met de gynaecoloog kwam ik niet veel later terecht op de Biometrie afdeling. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik daar voorlopig nog wel even zou blijven.

Het ‘motortje’ werkte niet
Kort samengevat zat lichamelijk alles goed in elkaar, alleen werkte het ‘motortje’ niet. Ik had geen cyclus. Met hormonen probeerden ze mijn cyclus op gang te krijgen. Ik startte met medicatie genaamd Chlomid. Dit zijn pilletjes, dus vond ik het prima te doen. Ik werd minimaal één keer in de week verwacht op de Biometrie afdeling voor een echo zodat ze konden volgen of er eitjes groeiden. Dat was nog niet het geval en dus werd de dosis steeds een beetje meer opgebouwd in de hoop dat dat zou werken. Na maanden zat ik aan de maximale dosis maar het werkte niet. De situatie bleef ongewijzigd. Er werd een nieuwe afspraak gepland bij de gynaecoloog.

Mijn huisarts had gelijk
Waar ik bang voor was en wat ik al die tijd had afgezworen werd werkelijkheid. De Chlomid sloeg niet aan. De volgende stap werd Puregon. En jawel, Puregon moest toegediend worden door middel van injecties. Mijn huisarts had gelijk, je groeit in het proces en dus gaf ik eraan toe. Met de Puregon werkte het hetzelfde. Wekelijks een echo, langzaam werd de dosis verhoogd, nog steeds lag het stil.
Ik had de hoogste dosis nog niet bereikt, maar ik werd al wel opnieuw uitgenodigd door de gynaecoloog. We bespraken de vooruitgang tot zover en ik werd voorbereid op het feit dat Puregon wellicht ook niet zou gaan werken.

Geen garantie dat het werkt
De volgende optie zou een operatie zijn. Ze zouden daarbij gaatjes branden in mijn eierstokken waardoor de eitjes dan mogelijk meer zouden kunnen gaan groeien en springen. Succes was niet gegarandeerd en alles wat daarna werd verteld heb ik niet opgeslagen. No way dat ik me laat opereren hiervoor. No way dat ik me laat opereren wanneer ze nog niet eens de garantie kunnen geven dat het zou gaan werken. Ik blokkeerde volledig. Er zat nog wat ruimte in de groei van de dosis Puregon en daar ging al mijn hoop naartoe.

Ik was vastbesloten
Mijn gevoel was heel sterk, het eindigt bij de Puregon. Die operatie gaat er nooit komen. Dat was één ding wat ik heel zeker wist. Daar kende ik mezelf namelijk veel te goed voor. Wat gaat dit besluit met zich mee brengen? Ik zou geen moeder worden. Daar kon ik mee leven. Ik ben altijd overtuigd geweest dat ik ook heel gelukkig zou kunnen zijn wanneer ik geen moeder zou worden. Hoe zou mijn partner hiermee om gaan. Hij had wel degelijk een grote kinderwens. Wat zou dit gaan betekenen? 

Wil je meer weten over mij, mijn persoonlijke ontwikkelingsreis van de afgelopen jaren, mijn ervaringen omtrent de zwangerschap, vroeggeboorte en het moederschap? Volg me dan! Instagram en Facebook: ilse_vroegh