Mijn buik zit vol blauwe plekken van de naalden

Haastig ren ik door de winkel. Hoewel ik geen goede ervaringen heb met het vragen van hulp aan een medewerker, doe ik het toch. ‘Weet u waar de koeltasjes liggen?’ vraag ik aan het meisje. Ik schat haar amper 18 jaar. ‘Dat moet bij de zomerproducten liggen’. Ik blijf haar aankijken om te zien of ze een grapje maakt, aangezien het oktober is. Met een serieuze blik gaat ze me voor en slaat ze een pad in. Het ligt er vol met herfstdecoratie en kerstballen. ‘Ik denk dat we het niet hebben’ zegt ze verbaasd. Ik wil een antwoord geven dat volledig geleid wordt door mijn hormonen, maar ik kan me gelukkig inhouden.

Sinds drie dagen ben ik gestart met het prikken van een nieuw hormoon. Afgezien van het feit dat mijn buik vol blauwe plekken zit omdat de naald zo dik is, ben ik daarnaast ook veranderd in een soort kwaadaardige Barbapapa die steeds nieuwe emotionele vormen aanneemt. Mijn vriend is (heel toevallig) een weekend weg met zijn vrienden, dus ik heb deze dagen volgepland om ook maar enig gevoel van eenzaamheid uit te bannen. Zo ook vanavond. Ik ga naar een musical met mijn zussen, die om 8uur begint. En je raadt het niet, maar de prik moet ook rond dat tijdstip gezet worden.
De planning is als volgt: om half 7 word ik opgehaald, de spuit gaat mee in een koeltasje, om kwart voor 8 prik ik mezelf op de wc in het theater, om 8uur zit ik klaar voor de show.
Nu heeft het eerste obstakel zich inmiddels voorgedaan; er zijn nergens koeltasjes te verkrijgen. Zodra ik thuiskom van mijn werk trek ik de keukenkastjes open. Ergens achterin vind ik een duurzaam boterhamzakje van stof wat prima door kan voor een koeltasje. Ik stop er een koelelement in en knik tevreden. Buiten hoor ik mijn zus toeteren. Als een bezetene ren ik naar de badkamer om nog wat make-up op mijn gloeiende gezicht te smeren. Eenmaal in de auto ontspan ik mijn schouders en adem ik uit. Ik focus me op de gesprekken die voorin de auto plaatsvinden. ‘Ik hoop niet dat er file is, anders wordt het krap’. Opnieuw trekken mijn schouders omhoog. Die prik op het toilet kan ik wel vergeten. Hopen op geen file richting Den Haag is hetzelfde als jezelf beloven te gaan hardlopen voordat je naar werk gaat. Zinloos.

In het uur dat volgt ben ik vooral aan het bedenken hoe ik de hormonen mijn lijf in ga krijgen. Steeds opnieuw kom ik uit op één mogelijkheid. ‘Ik ga mezelf zo meteen prikken’. Ik zeg het vastberaden. Mijn zus draait zich om vanaf de bijrijder stoel. ‘Hier? Achter in de auto?’. Er klinkt verbazing in haar stem. Vanachter het stuur wordt ook enige twijfel uitgesproken. ‘Wil je het niet liever in het theater doen?’. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, anders mis ik de show. Ik doe het hier’. Ik klink als de piloot die in de Hudson wilde landen. ‘Oké, moet ik stoppen?’. Ik voel dat mijn zus haar rem intrapt. ‘Nee, rij maar door anders komen we te laat’. De zenuwen in de auto lopen op. ‘Ik ga niet kijken hoor’ gilt mijn zus. ‘Zeg het als je hem erin stopt, dan probeer ik rustiger te rijden’ roept mijn andere zus. Inmiddels zijn we Den Haag binnen gereden. De hobbels en bochten maken het niet makkelijk, maar ik houd voet bij stuk. ‘Oke, ik stop hem erin!’ roep ik naar mijn publiek voorin. De naald dringt pas na twee keer proberen mijn huid binnen. Ik voel de vloeistof branden wanneer ik het naar binnen duw. ‘Gaat het Lau?’ vraagt mijn zus, zonder te kijken. ‘Sorry!’ roept mijn andere zus wanneer ze een bocht maakt. De spuit hobbelt heen en weer in mijn buik. ‘Bijna klaar’ stel ik ze gerust. Nadat ik de laatste hoeveelheid vloeistof mijn buik in voel vloeien, trek ik de naald eruit. ‘Gelukt!’. We applaudisseren allemaal tegelijk. Of misschien heb ik me dat ingebeeld.

Eenmaal in het theater plof ik uitgeput neer op de stoel. De show kan beginnen. Hoewel ik het idee heb dat ik er al eentje op heb zitten.