Dan zijn het haar spieren zei de CB arts.

Na de 6 weken afspraak bij het consultatiebureau kwam ik een beetje gedesillusioneerd thuis. Met mijn perfecte, schattige en superleuke baby bleek volgens de verpleegkundige van alles mis.

Ze had een afgeplat hoofdje, bewoog haar linkerbeentje niet goed en kwam moe over. Ook sliep ze te lang en dat ze al kon omrollen dat kon nog helemaal niet. Daarnaast zat haar gezichtje helemaal onder de pukkeltjes, maar dat was niets. De pukkeltjes konden geen koemelkallergie zijn, dat was gewoon babyacne! Bij thuiskomst belde ik de babyfysio en zij kon de volgende dag al langskomen.

Babyfysio
Lilou's hoofdje werd gemeten, ze gaf tips voor de voorkeurshouding en deed wat checks met haar beentje. De verpleegkundige had al aangegeven dat ze het vermoeden dat er iets met haar heupje was.

De fysiotherapeute beaamde dat het heupdysplasie zou kunnen zijn en dat het CB haar waarschijnlijk zou doorsturen voor een echo met 3 maanden. Ook kreeg ik wat oefeningen voor haar beentje en kwam ze de week erop weer naar ons toe.

Er is niets aan de hand
De opvolgende keren moest ik iedere keer bij de kinderarts zijn ipv om en om naar de verpleegkundige. Ze vond het grote onzin dat de verpleegkundige ons had doorgestuurd naar de fysio, want ze had toch niet in een stuit gelegen en wij als ouders hadden ook geen heupdysplasie gehad.

Dat ik een klein buikje met weinig vruchtwater had en een baby die behoorlijk had klemgezeten in die buik was geen argument. Ook dat wij beiden altijd last hebben van onze heupen kon geen verband zijn. En dat Martijn’s volle neef en zijn dochters het ook hadden was echt te ver weg.

Dat ook de fysio aandrong op een echo maakte niets uit, maar vooruit ze zou het aankijken.

Dan zijn het haar spieren
Bij de 3 maandencontrole gaf ze aan dat ze een echo niet nodig vond en dat ze er nog eens over na zou denken. Bij de 4 maanden controle zei ze definitief: ja ze beweegt het beentje niet goed maar een echo is echt niet nodig. Ik vroeg haar wat het dan was: “dan zijn het haar spieren!”

Ik heb aangegeven dat ik haar dan juist onderzocht wilde hebben en dat ik dan de echo wel op een andere manier zou regelen. Dat moest ik dan vooral maar doen was de reactie. Uiteindelijk na overleg met de fysio de huisarts gevraagd om ons door te verwijzen voor de echo.

De echo
We konden de donderdag voor we op vakantie zouden gaan terecht. De echoscopist ging eerst naar haar rechterheupje, hij gaf aan dat dat er goed uit zag. Zodra hij bij links kwam zag ik het zelf gelijk. De kop was veel kleiner en de kom zag er ook anders uit. We werden doorverwezen naar de orthopeed, normaal gesproken kun je direct door. Kennelijk hadden wij het - overbezorgde ouders, er zal wel niets aan de hand zijn, ze komen via de huisarts- echo uurtje te pakken. Onze huisarts belde ons al tijdens het naar huis rijden, dat ze door de echoscopist was gebeld maar dat er pas na het weekend een plekje was bij de orthopeed. Wij zouden op zondag op vakantie gaan, maar dat moest dus wachten tot de afspraak met de orthopeed.

Heupdysplasie De afspraak met de orthopeed was fijn, hij was pissig dat het consultatiebureau zo moeilijk had gedaan. Hij gaf aan dat ze normaal een pavlikharnasje krijgen, maar omdat onze 4 maander nogal beweeglijk was, veel rolde en al begon met kruipen gaf hij aan dat dat alleen maar voor een gefrustreerde, chagrijnige baby zou zorgen. Dus wij konden zorgeloos op vakantie met de opdracht haar veel in een draagzak te dragen en iedere 6 weken zou ze een echo krijgen.

Moedergevoel
Voor ik moeder werd had ik er al vaker over gehoord, maar dat het inderdaad zo iets sterks is en dat je vaak toch gelijk blijkt te hebben had ik nooit verwacht. De afgelopen 5 jaar hebben we heel veel artsen gezien die in 1e instantie altijd aangaven dat er niets aan de hand was. Waarom moet je vaak zo ontzettend vasthoudend zijn om uiteindelijk toch een (juiste) diagnose te krijgen. Laat je dus nooit afschepen, als ik me niet zo vastgebeten had zouden de heupdysplasie, de koemelkallergie, overige voedselintoleranties en coeliakie waarschijnlijk nooit of veel te laat naar boven zijn gekomen.

Heeft jouw "moedergevoel" ook vaak gelijk?