8 maanden geleden
"Meer eitjes, meer kans: een verknipte gedachte"
'Een maand wachten overleef je wel. Een kind verliezen niet.'
Voor de derde keer deze week loop ik het ziekenhuis binnen. De spanning in mijn lijf zorgt ervoor dat ik stevig doorloop. Vandaag wordt een spannende echo, er zijn teveel follikels gegroeid. Ik weet dat dit zou kunnen betekenen dat de derde IUI-poging misschien niet door kan gaan, maar mijn emotie reageert tegenwoordig niet meer op ‘wat als’ of ‘misschien’. Leven in het moment is zo gek nog niet; Buddha zal trots op me zijn.
De vrouw die mij vandaag onderzoekt heb ik niet eerder ontmoet. Het maakt me inmiddels ook niet meer uit. Volgens mijn berekening heb ik door dit traject inmiddels voor meer vrouwen dan mannen mijn benen gespreid. Ik begin bijna te twijfelen aan mijn geaardheid. De specialist heeft het scherm van mij weggedraaid waardoor ik niet mee kan kijken. Het irriteert me. Aan het klikken van de muis is te horen dat ze de follikels aan het opmeten is. Ik hoor de klik te vaak. Ik til mijn hoofd op om duidelijk te maken dat ik best geïnteresseerd ben in mijn eigen baarmoeder. Want hé, ik lig hier niet per se voor m’n lol. ‘Blijf maar even liggen’ zegt ze zonder weg te kijken van het scherm. ‘Als jij je hoofd omhoog doet dan spannen je buispieren aan en floeptie eruit’. Ik houd me in omdat mijn vriend me dit de afgelopen weken geadviseerd heeft te doen. Ik tel tot tien en daarna tot twintig. Eindelijk draait ze het scherm. ‘Het spijt me’ zegt de vrouw. Ik voel de moed in mijn schoenen zinken. ‘Er zitten vijf eitjes, dat zijn er te veel. We gaan deze maand geen IUI voortzetten’.
Als ik me aankleed hoor ik haar in de verte praten. Ze benadrukt dat we geen seks mogen hebben, maar ik heb me zojuist voorgenomen dat ik dit zelf mag bepalen. ‘Ik weet wat er in je hoofd omgaat’ zegt ze streng, ‘maar doe het niet, alsjeblieft’. Ze legt alle redenen voor me neer, alsof ik het niet weet. Ja, de kans op een meerling is aanzienlijk groter. Ja, ik weet wat voor risico’s dit met zich meebrengt. Maar mijn gevoel negeert alle rode vlaggen compleet.
‘Een maand wachten overleef je wel. Een kind verliezen, daar kom je nooit meer overheen’. Haar woorden raken me, maar alsnog is het niet genoeg. Ik verlaat het ziekenhuis opgewekt. Meer eitjes, meer kans. Een verknipte gedachte, maar er valt ook weinig te lijmen de laatste tijd.
Jootje33
Oh het is zo zo lastig!! Weet precies hoe je je voelt, weer een maand wachten en die duren als zo ontzettend lang! En begrijp precies je gedachten die heb ik ook gehad maar toch heb ik naar de fertiliteitsarts geluisterd. Je hoofd weet het wel maar je hart zegt toch echt wat anders. Probeer echt moed en hoop te houden, jullie wachten wordt hopelijk echt beloond...❤️❤️
Life of Laura | Spotlight Blogger
Ja het is zo lastig! Je wilt het zo graag waardoor je wanhopige dingen gaat doen.
Anoniem
Begrijpelijk ook toch! Probeer vol te houden samen, het gaat vast een keer lukken!! 😉❤️
LineE
Ohh wat zuur. Een maand voelt als een jaar in zo'n situatie en als een kostbare gemiste kans! Weet niet of ik me in zou kunnen houden, heel moeilijk in ieder geval. Bij mij waren er toen 3 eitjes aan het rijpen. 2 volledig, 1 bijna groot genoeg. Er was toen veel twijfel. Uiteindelijk toch een inseminatie. Hieruit is mijn dochter geboren. Sterkte in dit traject en houd hoop! Nu lijkt het ellenlang en mega zwaar. Maar wanneer het tot een zwangerschap leidt uiteindelijk, ligt dat snel ver achter je! Hadden we nu maar de garantie he... nogmaals, sterkte
Life of Laura | Spotlight Blogger
Wauw, wat fijn dat dit gelukt is! Moet je nagaan als ze een ander advies hadden gegeven... De kans dat er dan ook meerdere eitjes bevrucht raken is natuurlijk best klein. Bedankt voor je lieve bericht!
Anoniem
Herkenbaar, ik had er 3 en dat was 1 teveel. Heb me suf gegoogled wat de groei van eitjes remt.
Mama Saar
Dit is zo herkenbaar. Ik weet dat het moeilijk is maar probeer de moed erin te houden. Ik heb hetzelfde meegemaakt, dan te weinig, dan weer te veel. Dan weer niet gelukt, ooit lukt het wel.