Mijn fijne gelukkige dankbare gedachte en ik

Ja zijn we weer. Elke 2 weken schrijf ik een blog. Waar staan we nu? Ik neem jullie mee in mijn gedachte en belevenissen die horen bij mijn ziekte proces en om gedachte en gevoelens van me af te schrijven. Inmiddels 2 weken verder, heerlijk weekendje gehad op de camping Terspegelt met ons 4en, het was prachtig weer en ik voelde me goed en was heel blij om weer bij mijn mannen te zijn!

Even helemaal nergens aan denken en genieten van mijn gezin, heerlijk daar leef je toch voor, dat is puur geluk, alles wat ik nodig had na die lange week uit huis. Zondag avond weer terug, wassen opruimen alles je kent het wel, moeder/thuis leven was weer begonnen. Ik begon me vanaf die maandag (13mei) ook behoorlijk moe te voelen, op, energieloos, gedachteloos. Contact gehad met de art en blijkt er echt allemaal bij te horen, zo heb ik me dus de vorige keren niet gevoeld, ik herkende het niet en dat was klote want ik ben niet iemand die ontspanning/rust vind in stil zitten of in rustige dingen. Maar goed ik geef mezelf over, dutjes doen van soms wel 3 uur in de middag. En als ik dan wakker word ben ik nog moe, ja hoe kan het? Heel raar, zo blijf ik me nog even voelen hoor. Maar ik merk dat het elke dag stapje voor stapje beter gaat. Ik begin ook weer met werken, dat doen we wel even, maar dat valt tegen. De eerste dag, na een half uur intensief naar het beeldscherm kijken word ik gewoon dol, ik moet even ontspannen. Ik start op met een paar uurtjes per dag, echt opbouwen en merk dat het veel energie kost maar zeker ook oplevert omdat ik me weer mens voel, niet meer de patiënt of moeder maar gewoon even Kristy, mezelf en dat voelt goed! Blij en dankbaar dat ik ook de ruimte krijg om rustig aan op te bouwen en dat er word meegedacht, want nog steeds na 2 á 3 uurtjes kantoor/ werk heb ik rust nodig en ga ik naar bed en slaap ik zo 2, 3 of 4 uurtjes in de middag. En ja in de avond kan ik nog steeds ook goed slapen, ik weet niet mijn lichaam zal het wel nodig hebben. En oja, mijn smaak is weg, vreselijk irritant! Gewoon niks proeven, echt grrrrr bah ik vind het niet fijn!

Er is de afgelopen jaren zoveel op ons afgekomen (als gezin) en dan kom ik op het punt van, ik weet niet, ik vraag me af waar ik sta, hoort dit gevoel/gedachte erbij, ben ik nog mezelf en ben ik nog wie ik wil zijn? Er zijn vanuit het ziekenhuis mogelijkheden voor een medisch psycholoog, en ik denk ja, waarom niet. 

Een eerste kennismaking gesprek en het voelt goed, het voelt fijn. Met iemand spreken die je niet kent, die er onafhankelijk in staat en die naar je luistert. Iemand die heel veel ervaring heeft met mensen die in een soort gelijke situatie als ik zijn/waren, het voelt gewoon als op een opluchting om mijn verhaal te doen. Vandaar dus de titel ik en mijn fijne gelukkige dankbare gedachte. Dat is oprecht wat ik me afvraag, waar sta ik en hoe komt het dat ik me soms voel zoals ik me voel? Jezelf tegen komen, kan ook niet anders na alles wat er afgelopen 3 jaar is gebeurd. Maar ik wil niet zielig zijn, ik wil geen schuldgevoel hebben richting iemand, soms weet ik gewoon niet hoe dat te uiten. Mijn mentor noem ik haar maar even (medisch psycholoog) en ik bespreken allerlei dingen en terwijl ik praat vraag ik me zelf ook hardop dingen af ja.. ze stellen goeie diepe vragen waarbij je zelf ook weer na gaat denken. Korte conclusie is dat ik trots moet zijn op waar ik sta, de gevoelens en gedachte is niet gek dat hoort erbij, tranen zijn van dankbaarheid en niet van verdriet. De toekomst gaat alleen maar fijner en beter zijn als ik maar lekker positief blijf. En waar ik sta doe ik echt niet alleen. We hebben echt een fijn netwerk met familie vrienden buurtgenoten, kennissen, alle mensen die voor ons klaarstaan! Er staat een vakantie op ons te wachten vanaf 14 juni naar het Gardameer in Italië en daarna hebben we hele fijne leuke weekendjes volgepland met feestjes en andere leuke dingen, heerlie de peerlie dus!