'Mama weer boos?'

Juf ben ik al even, inmiddels een jaar of 13. In 2011 ben ik afgestudeerd en kon daarna gelijk aan de slag op de school waar ik in mijn afstudeerperiode heb ingevallen. Een hele fijne school waar ik de gelegenheid kreeg om te groeien, om te leren, om op mijn plaat te gaan en waar ik veel vrijheid kreeg om mij eigen ding te doen (binnen de gestelde kaders uiteraard). Degenen die mij kennen of al wat langer volgen, weten dat ik de lat heel leg voor mezelf. Iedere landelijke toetsperiode zat ik volgas in de stress. Zouden mijn lessen wel goed genoeg zijn geweest? Waren de kinderen voldoende gegroeid? Heb er geen steekjes laten vallen? En elke toetsperiode viel het weer tegen. Niet dat de kinderen het niet goed hadden gedaan, hoor, maar ik had meer verwacht, van mezelf. Op zulke momenten nam de twijfel toe. Is dit werk wel echt wat voor mij? Kan ik het wel? Doe ik de kinderen niet tekort?

Naar mate de jaren vorderden, werd de druk op leerkrachten groter en hun takenpakket steeds verder uitgebreid. Ik merkte dat ik steeds minder tijd had om echt met de kinderen bezig te zijn, om echt oog te kunnen hebben voor de kinderen en hun behoeftes. Het frustreerde me. Een ander bijkomend ding waren de ouders, die werden steeds mondiger richting de leerkracht van hun kind. Ook dit vond ik lastig. Niet om in gesprek te gaan, maar de reacties en uitingen werden steeds heftiger. Zo zijn een keer de ruiten van mijn lokaal ingegooid na een gesprek waarbij ik aan heb gegeven dat het voor het kind beter is dit jaar een keertje over te doen (het is nooit bewezen, maar het was wel heel toevallig) en is mij neus tegen neus (ik zittend op mijn stoel en de ouder staand over mij heen gebogen) verteld dat ik heel kindonvriendelijk ben. En daar kwam die twijfel weer. Kan ik dit wel?

In 2018 ben ik, na de geboorte van Vito, parttime gaan werken en dat maakte het niet makkelijker. Minder tijd met de klas, minder ruimte om er echt te zijn. Na een tijdje besloot ik om eens op een andere school te gaan kijken. Midden in de Coronaperiode ging ik de sollicitatieprocedure in en had al snel een nieuwe baan op een school met een andere vorm van onderwijs.

Vol goede moed startte ik daar, maar na een reeks voorvallen (onder andere de kwestie uit mijn vorige blog) werd ik alleen maar meer onzeker. Na de herfstvakantie ging al stijf van de stress, spanning en tegenzin naar school en huilend weer terug naar huis. 3x per week. De avond dat ik de overdracht van mijn duo-collega kreeg, zorgde al voor spanning. Wat had ik nu weer niet goed (genoeg) gedaan, welke sneren zaten er nu weer in verstopt. Mijn lontje werd steeds korter en beperkte zich niet meer naar alleen de weg van en naar school in de auto. Ook op Vito ging ik feller reageren, wat natuurlijk absoluut niet oké was!

De mensen om mij heen gingen het ook opmerken. Ik was mezelf niet. In mijn vriendenkring zitten een aantal ondernemers en kreeg een aantal keer de vraag: waarom begin je niet voor jezelf? Je bent goed in je werk, dus waarom niet?

Doodeng vond ik het, ondanks dat het idee al langer in mijn hoofd speelde. Toch ben ik een naam gaan bedenken, gaan bedenken wat ik wil en waar ik voor sta. Ik heb een logo gemaakt en social media accounts en ben (nog zo anoniem mogelijk) gaan posten. Maar echt de stap zetten, durfde ik nog niet.

Vlak voor de kerstvakantie barstte de bom. Ik kreeg op school alleen maar te horen dat ik niet voor werkdrukverlaging zorgde (blijkbaar werd ik uit dat potje betaald). Dat ik aan het werk gezet moest worden en dat ik onzeker over kwam. In de auto onderweg naar huis ben ik gebroken en bij thuiskomst dacht ik mezelf weer redelijk onder controle te hebben. Tot ik iets uit mijn handen liet vallen, wat uitmondde in een enorm woede-/frustratie-aanval. Om de hoek kwam een klein koppie tevoorschijn…’mama weer boos?’ hoorde ik heel zachtjes. Daar stond mijn grootste liefde, die de dupe was van mijn werkplek en dat kon en mocht niet! Hij verdiende dit niet! Ik heb hem op schoot genomen en we hebben een hele tijd zo gezeten, stil. Hoelang? Geen idee. Maar dit was de schop onder mijn hol die nodig had.

In de avond ben ik (illegaal, want corona) met een kennis gaan sporten en heb daar een plan gemaakt. Ik heb mijn oude werkgever geappt met de vraag of ze toevallig een vacature heeft. De reactie was hartverwarmend! En…er was een plekje, wel maar 2 dagen en wel in groep 3/4, maar dat had ik er graag voor over. De volgende dag heb ik een afspraak bij de Kamer van Koophandel gemaakt en later die week heb ik ontslag genomen op mijn ‘nieuwe’ school. Na de voorjaarvakantie startte ik en op mijn oude school en was mijn eigen bedrijf Imparare Begeleiding en RT een feit.

Waar ik begon met een middagje Imparare in 2021, ben ik inmiddels volledig zelfstandig. Ik geef begeleiding op verschillende scholen, begeleid ik meerdere particuliere leerlingen en sta ik op zzp-basis voor de klas voor 2 dagen. Hierin kan ik volledig mijn ei kwijt, de kinderen de tijd en aandacht geven die ze nodig hebben. Dit maakt mij ook gewoon een leuker mens en een leukere mama voor Vito. ‘Mama weer boos?’ heb ik gelukkig niet zo vaak meer gehoord. Lieve Vito, dankjewel voor de realitycheck!