Leven in een veilige cocon in Londen...

Hoe meer melkvoorraad, hoe beter!

Al voordat ik zwanger was had ik me voorgenomen om zeker geen borstvoeding te gaan geven. Ik voelde daar niets bij en ik had tenslotte al meerdere kinderen uit mijn omgeving gezond zien opgroeien dankzij de voortreffelijke Nutrilon, dus mijn besluit stond vast.

Maar toen werd ik moeder van een prematuur geboren kindje. Vlak na de geboorte van Charlie werd me door Vicky al verteld dat we zo spoedig mogelijk moesten starten met het geven van mijn moedermelk aan Charlie. Er werd niet gevraagd of ik dat wel wilde. Nee, dit was meer dan vanzelfsprekend. Gek genoeg hoefde ik er geen seconde over na te denken. Er kwam een soort oerkracht in me naar boven. Ik wilde alles doen om Charlie te geven wat ze nodig had. De grote vraag op dat moment was of mijn lichaam al klaar was voor het geven van borstvoeding. Daarin had mijn lichaam een tekort aan voorbereiding, om precies te zijn drie maanden. Er werd ons een bijzondere techniek geleerd om met de hand te kolven. Dit was compleet nieuw voor mij. We hebben het de eerste dagen op deze manier gedaan en toen het eenmaal goed op gang kwam kon ik kolven met een kolfapparaat.
Op de NICU afdeling stond de gang vol met Medela kolfapparaten die we mochten gebruiken en voor ’s avonds en ’s nachts kochten we bij het warenhuis Peter Jones een eigen kolfapparaat.

Om de drie uur moest ik kolven. Hoe meer melkvoorraad hoe beter.

Grenzen verleggen

Ik heb in deze periode heel wat grenzen verlegd. Ik kan ook niet ontkennen dat ik me af en toe een melkfabriek voelde. Het werd zelfs de normaalste zaak van de wereld om al kolvend bij de couveuse van Charlie te overleggen met verpleegkundigen en artsen.

Er werden dagelijks bloedonderzoeken afgenomen bij Charlie en ze kreeg cafeïne toegediend. Daarnaast werd er iedere ochtend een echo van de hersentjes gemaakt om de ontwikkeling daarvan te volgen.

Hebben jullie Charlie al ingeschreven?

Door de schatten van verpleegkundigen werden we er op gewezen dat we Charlie uiteraard in deze gemeente moesten laten inschrijven. Charlie is geboren in Kensington and Chelsea. Op 24 november 2014 gingen we naar de Chelsea Old Town Hall. Dat was best heel bijzonder. Je voelt je ergens nog steeds de toerist in Londen en nu kwamen we een nieuwe inwoonster aangeven. We werden heel vriendelijk geholpen en er werd alle tijd voor ons genomen. Ze schrokken van ‘ons verhaal’ en des te meer besefte ik opnieuw in wat voor een niet alledaagse rollercoaster we waren beland. We liepen met een mooie geboorteakte en een gevoel van trots de deur uit. We hadden een dochter, geboren in Londen.

Leven in een veilige cocon in Londen

Heel veel contact met Nederland had ik niet. Ik had die behoefte ook niet. We hadden contact met onze ouders en ik had contact met mijn beste vriendin. Zij zorgde er dan vervolgens weer voor dat alle andere vrienden op de hoogte werden gehouden. Het was niet uit onwil, ik was er gewoon niet mee bezig. Ik leefde in een veilige cocon in Londen en dat was voor mij voor dat moment prima.

Onze ouders maakten onderling afspraken over wie er wanneer naar Londen zou gaan. Zij zorgden ervoor dat onze was gedaan werd en verwenden ons met Nederlandse lekkernijen.

Enorme pijn in linkerbeen

Op 27 november kwamen mijn beste vriendin en haar vriend naar Londen om ons op te zoeken en om kennis te maken met Charlie. Dat zij er op dat moment waren was heel fijn. We spraken af en toe af voor koffie of een hapje eten. Ze bleven twee nachten. Op de laatste dag spraken we af om nog ergens een kop koffie te drinken, voordat zij terug naar Nederland gingen en wij naar Charlie zouden gaan. We vertrokken uit onze studio in het mooie herenhuis met de welbekende trappen aan de voorzijde. Ik liep vlot de trap af en ineens voelde ik een enorme pijn in mijn linkerbeen. Het overviel me en ik dacht dat ik misschien een misstap had gemaakt. Al hinkend gingen we terug naar de studio en ik ging op bed liggen. Mijn been voelde warm en werd in een stroomversnelling dik en rood en paars. Wat krijgen we nu? Dacht ik.

Onze vrienden hadden we inmiddels gebeld en zij kwamen nog even bij ons langs. Er werd geen koffie meer gedronken. We hebben in de studio afscheid van elkaar genomen en wij besloten om een taxi te pakken naar het ziekenhuis van Charlie om daar naar de eerste hulp te gaan.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!