Beschermen en loslaten

Ik heb zo’n kind dat altijd en overal een gesprekje begint. Totaal geen verlegenheid, pure onbevangenheid. Dat hij zich daarbij niet laat beperken door zijn taalstoornis, verwondert me dagelijks.

Op weg naar het klaslokaal komt mijn zoontje Tom twee vaag bekende bovenbouwleerlingen tegen. Hij begint meteen enthousiast tegen ze te praten, want zo is hij. Uit enthousiasme praat hij alleen erg snel en wat moeilijk verstaanbaar. Na dit korte onderhoud hoor ik een van de jongens verzuchten tegen de ander: 'Ik ga dat kind echt nooit begrijpen hoor.' De ander reageert: 'Ach, dat hoeft ook niet.' Ze gniffelen en lopen door.

Ik voel even een steek en kijk tersluiks naar mijn zoontje, in de hoop dat hij dit gesprek niet heeft gevolgd. Hoe zou het voelen als mensen je vaak niet verstaan, terwijl je zó graag contact wilt maken? Hoe zou het zijn als je een heleboel te vertellen hebt, maar de woorden niet kunt vinden? En hoe zou het voelen als andere mensen het geduld niet altijd hebben om jou die ruimte te geven, of zich überhaupt niet realiseren dat je die ruimte nodig hebt?

Na het korte praatje met de twee grotere jongens is Tom vol vrolijke onbevangenheid alweer verder gerend, op naar een volgende 'grote vriend'. Ik associeer hem wel eens met een labradoodle-puppy in de verpakking van een flink uit de kluiten gewassen achtjarige. Vol vertrouwen treedt hij iedereen tegemoet.

Later op de dag zie ik de jongens na school voetballen op het schoolplein. Samen met Tom. En vraag ik me af of ik het gesprek tussen de twee jongens ook op een positieve manier had kunnen interpreteren. Ze hebben nu immers de grootste lol samen, jongens onder elkaar, met een bal.

Het liefst zou ik iedereen uitleggen hoe mijn zoontje in elkaar zit en hoe je daar het beste mee kunt omgaan. Soms wil ik hem even in een doosje doen, om hem te beschermen tegen de boze buitenwereld. Tegen mensen die zijn enthousiasme als iets negatiefs zien, zijn lichamelijke onhandigheid als kwaadwillig interpreteren of door zijn spraakgebrek denken dat hij cognitief vast ook niet veel in zijn mars heeft. Maar ja, goed ouderschap betekent niet alleen beschermen, maar ook loslaten. Ik hoop zó dat hij zo lang mogelijk die heerlijke onbevangenheid zal vasthouden. En dat hij zich in het leven zo min mogelijk laat beperken door zijn beperkingen.