Ik zie mijn buik en besef dat het morgen weg is

De rollercoaster start. We moeten nadenken over bevallen. We willen niet wachten tot het vanzelf op gang komt. Dus wordt er verteld dat ik diezelfde avond een pilletje moet innemen en dat ik me dan woensdagmorgen mag melden om ingeleid te worden. Het is maandagavond… Ik wil helemaal niet nog een dag langer wachten, maar dit is hoe het gaat… We worden door de gynaecoloog naar de afdeling gebracht waar ik overmorgen word opgenomen. Daar krijg ik allerlei informatie mee. Alles wat door de verloskundige al verteld is, hoor ik weer. Ik weet dit allemaal al en er is geen ruimte meer voor informatie. Ik kan niet meer. Mijn hoofd zit vol. Ik wil hier weg. Ik wil naar huis en vraag of ik naar huis mag of dat ik nog meer moet weten. De verpleegkundige zegt begripvol dat ik mag gaan, alles is verteld en ze geeft me alle informatie mee. We gaan naar huis.

Als we thuiskomen zijn, komen mijn schoonzus en zwager. Mijn zwager en man zorgen ervoor dat mijn auto weer thuiskomt. Ik weet niet meer wat er in de tussentijd allemaal gebeurt, alleen dat de buren ineens in de keuken staan. Oh ja natuurlijk, ik had de buurman gesproken toen ik wanhopig mijn man probeerde te bellen. Ze zeggen lieve woorden, het raakt hen enorm, maar mijn hoofd zit vol. Ze geven me een knuffel, maar ik kan even niet meer. Niets komt binnen, ik sta verstijfd en ben niet toegankelijk, er is geen ruimte meer. Ik wil even alleen met mijn schoonzus zijn, want dan hoef ik niet altijd te praten. 

Als mijn man en ik alleen zijn, ga ik in de regelmodus. Ik bel mijn werk en vertel het verhaal. Het gesprek is kort, Ik kan niet meer zeggen en mijn leidinggevende is ook enorm overvallen door het nieuws. Mijn man huilt, terwijl hij mij het verhaal hoort vertellen. Mij helpt het om mensen in te lichten, maar hij wordt daardoor keihard met de neus op de feiten gedrukt. Hij vraagt wat hij morgen moet doen, werken of thuisblijven. Ik vraag hem wat hij wil. Hij gaat het liefst werken en ik begrijp hem. Want als ik had mogen werken, had ik dat ook gedaan. Maar ik mag niet meer werken en er moet van alles geregeld worden. Mij helpt het enorm om dingen te regelen, hij wordt er alleen maar verdrietiger van. Dus ik zeg hem dat als hij naar het werk wil, dat hij dat moet doen. Hij is maar 10 minuten van huis vandaan, als er wat is, dan bel ik wel. We hebben nog een hele zware week voor de boeg, dus ga morgen gerust werken zeg ik hem. 

Dinsdagmorgen staat mijn man al vroeg op, We hebben amper geslapen. Hij vraagt me of ik het zeker weet of dat hij thuis moet blijven. We drinken samen een bak koffie. We hebben alles besproken wat ik vandaag ga regelen. Ik vertel hem dat het goed is, als het niet gaat, dan bel ik hem. Ik wil kleertjes voor onze zoon halen en de begrafenisondernemer bellen. Mijn moeder, zus en schoonzus willen nog komen… er is zoveel te doen. En hoe meer ik daar over praat, hoe verdrietiger hij wordt. We weten wat er geregeld moet worden en wat elkaars wensen zijn, dus ik stel hem gerust dat het echt okay is. Hij gaat en is net onderweg als hij me alweer belt. Of ik het echt wel zeker weet. Mijn pragmatische ik blijft herhalen dat het prima is. Uiteindelijk lukt het hem ook niet om de hele dag te werken en is hij ook al vroeg thuis. 

Mijn moeder en zus komen en ik vraag mijn zus of ze nog steeds bij mij wil kramen, ze zou dat namelijk ook doen als onze zoon op tijd geboren zou zijn. En ook nu heb ik recht op kraamzorg. “Ik weet niet of ik dat wel kan” antwoordt ze en ik zeg haar dat dat okay is. Mijn schoonzus komt met kleertjes die ze gehaald heeft. Ik wilde zelf naar de winkel gaan, maar mijn schoonzusje bood aan het doen. Twijfelend zeg ik ja. Uiteindelijk zijn de kleertjes niet wat ik in mijn hoofd heb en ga online zoeken. En mijn lieve schoonzus zegt dat ze ervoor zorgt dat de kleertjes die zij gehaald heeft, weer teruggebracht worden.

Online vind ik de kleertjes die het moeten worden. Maat 38… Dat ze deze maat hebben… Ik hoop maar dat het past. Ik bel naar de winkel nadat ik de bestelling heb geplaatst en leg het hele verhaal uit. Ik zou heel graag de kleertjes morgen al ontvangen, want dan moet ik bevallen. Ik vraag de eigenaresse of ze de kleertjes dezelfde dag nog op kan sturen. En dat doet ze.

Mijn schoonvader komt en mijn zus gaat in de regelmodus. Iedereen krijgt wat te drinken en als ze later gaat, zegt ze me dat ze het wel kan, ze wil heel graag bij me kramen. Ik vind dat heel erg fijn.

Als ik ’s avonds op de bank lig, kijk ik naar mijn buik. Morgen ga ik bevallen. Morgen is mijn buik weg. Ik vind het heel moeilijk om mijn buik aan te raken. Er komt namelijk geen reactie meer terug. Was alles maar achter de rug.