Ik zie mezelf liggen in een ziekenhuisbed

Grijnzend kijkt mijn vriend me aan. De narcose is nog niet helemaal uitgewerkt en ik probeer de informatie te verwerken die me zojuist is gegeven. Blijkbaar heb ik al drie keer dezelfde vraag gesteld en word ik nu uitgelachen. Hij duwt een video in mijn gezicht. ‘Moet je zien.’ Ik zie mezelf liggen in het ziekenhuisbed waar ik me nog steeds in bevind. Ik wapper met mijn handen en kraam onzin uit. ‘Normaal gesproken moet ik nu tandenpoetsen’ mompel ik naar niemand. ‘Wil je een lekkere warme kruik voor je buik?’ vraagt de verpleegkundige op de video. Ik herinner me niets van dit alles. Ik werd wakker met een kruik op mijn buik. Het heeft iets weg van die keer dat ik op vijftienjarige leeftijd een fles bessenwijn in m’n eentje had opgedronken. Totaal geen idee hoe ik thuis ben gekomen.

We zijn begonnen met de tweede ivf-poging. De punctie onder narcose is achter de rug en er zijn vier eitjes gevonden. Daarvan zijn er twee bevrucht. Ik ben teleurgesteld. Vervolgens voel ik me daar weer schuldig over omdat het beter is dan niks. Na enkele dagen wordt er één teruggeplaatst. De andere heeft zich goed ontwikkeld, maar niet voldoende om de vriezer te overleven. Mijn o zo kostbare eitje, waar ik zoveel moeite voor heb gedaan, gaat daarom regelrecht de prullenbak in. Mijn hart doet er pijn van en ik verontschuldig me naar mijn baarmoeder.
Er volgen twee weken zonder alcohol, cafeïne, sushi en negativiteit. Ik moet van mezelf positief blijven, want stel je voor dat dit invloed heeft op de innesteling. Maar als mijn menstruatie precies aanklopt op de dag dat zou moeten, blijkt het allemaal voor niks te zijn. Alsof het een maand is zoals ieder ander. Alsof ik niet mijn best heb gedaan. Met lood in mijn schoenen drop ik de bom bij mijn vriend. We zijn er beide kapot van.

Na een week merk ik dat het niet goed met me gaat. Juist omdat ik niet huil en niks op papier gezet krijg gaan de alarmbellen bij me rinkelen. Ik heb last van oorsuizen en het voelt constant alsof ik tien Redbull blikjes achterover heb getikt. Als ik bij mijn werkgever aangeef dat het me te veel wordt, krijg ik niet de reactie die ik zou willen. Ze vertelt me dat er niets mogelijk is in mijn situatie, want: ‘je bent niet ziek’. Aan het einde van het gesprek vertelt ze me ook nog over haar vriendin waarbij het niet gelukt is om kinderen te krijgen. Die heeft uiteindelijk een hond genomen. Het enige wat ik kan uitbrengen is ‘Ik ben allergisch voor honden’ en daarna hang ik op. Mijn hart voor de zaak is zojuist gebroken. En mijn hart voor de mensheid ook.