Ik zie het meteen, hij beweegt echt niet meer...

Ik bel mijn man en vertel dat ik ’s middags om 14.45 uur bij de verloskundige terecht kan. Hij vraagt of ik wil dat hij meegaat. Mijn man werkt als zzp-er, waarbij ik altijd in mijn achterhoofd heb of het spoed heeft of niet. Ik antwoord “Nee joh, tenzij je zelf meewilt, maar ik zal vast wel weer gerust gesteld moeten worden. Daarbij laten ze me anders toch ook niet zo lang wachten? Ik denk dat de verloskundige zich geen zorgen maakt”.

We hangen op en ik bel mijn moeder. Ik vertel haar het verhaal en vraag ineens spontaan of ze meegaat. Mijn moeder zegt dat ze niet kan, omdat ze al een afspraak heeft. Ik begin te huilen. Dat is gek, ik huil nagenoeg nooit en dat triggert mijn moeder. Ze belt haar afspraak om later af te spreken en belt me terug dat ze toch meegaat.

De uren kruipen voorbij, maar eindelijk mag ik naar de verloskundige toe. Ik vind het stiekem toch wel heel fijn dat ik niet alleen hoef te gaan. Het wachten duurt lang. Ik zit in de wachtkamer, blijf aan mijn buik voelen. Ik staar naar mijn buik… Zie ik mijn buik nu wat bewegen? “Zal je zien hoor, dat ik nu wat ga voelen” zeg ik gekscherend tegen mijn moeder en vervolg “dan nemen ze me hier helemaal niet meer serieus”. Ik word binnen geroepen. Mijn verloskundige vertelt dat er een stagiaire meekijkt en dat zij eerst gaat proberen het hartje te zoeken. Zie je wel, dan moet het goed zijn, hoezo laat je anders eerst een stagiaire dit doen? De stagiaire pakt de doppler en wil deze op mijn buik zetten. De verloskundige zegt haar dat ze eerst moet voelen hoe het kindje ligt. Als ze dat gedaan heeft, zet de stagiaire de doppler op mijn buik. We horen een hartslag, een hele snelle, maar niet snel genoeg voor de baby, het is mijn eigen hartslag. Ik voel dat mijn hartslag gelijk gaat met dat wat ik hoor. Mijn eigen hartslag is de hele dag al hoog, maar nog niet zo hoog als van een baby. De stagiaire kan geen tweede hartslag vinden en de verloskundige neemt het over. Ook zij vindt geen tweede hartslag. De angst dat ze geen kloppend hartje gaan vinden neemt toe. Ik voel één en al angst in mijn lijf en krijg een heel naar gevoel in mijn buik. We moeten naar de andere kamer voor een echo. De verloskundige loopt voor ons uit en ik zeg tegen mijn moeder “Heb je toch nog een echo” om het luchtig te houden. Maar deze situatie is alles behalve luchtig. Ik kijk mijn moeder aan voor ik achter de verloskundige aanloop en schud al van nee met mijn hoofd en zeg dat mijn moeder gewoon mee kan lopen. Ik voel het aan alles, dit is niet goed. Maar het kleine sprankje hoop blijft zolang er niets zeker is.

Het echoapparaat in de andere kamer is oud en het duurt lang voordat het opgestart is. Wat een ellende. Nog langer wachten, nog langer onzekerheid, maar ook nog ietsjes langer hoop dat er een kans is dat het wel meevalt. Uiteindelijk is er beeld. Het apparaatje wordt op mijn buik gezet en ik zie het meteen. En mijn moeder ook vertelt ze mij achteraf. Ons kleine mannetje ligt stil. Hij ligt nooit stil tijdens een echo. De verloskundige zoekt en zoekt maar zegt lange tijd niets. Ik kijk haar aan en probeer oogcontact te maken, maar ze blijft naar het beeldscherm kijken en maar zoeken, totdat ik de stilte verbreek en zeg: “Het hartje klopt niet meer of wel?” Ze kijkt me aan en knikt bevestigend en zegt dat ze inderdaad geen hartslag meer kan vinden. Het laatste kleine beetje hoop wordt daarmee weggevaagd. En ineens is die roze wolk gitzwart.