11 uur geleden
Ik was het gevoel van thuis een beetje kwijtgeraakt...
We namen afscheid van de artsen en verpleegkundigen van het MMC
Vertrouwen
Er werd een uitzondering voor ons gemaakt. We mochten beiden twee nachten logeren op de kamer van Charlie in het MMC in Veldhoven. De monitor stond uit. Alle slangetjes waren weg. Ze ademde volledig zelfstandig. We verzorgden haar helemaal zelf. Luiers verschonen, flesjes maken en geven, omkleden en in bad doen. Het was fijn om dit voor haar te doen. Het was ook heel fijn dat we de verpleegkundigen als back-up hadden. We leerden haar geluidjes kennen, die ze in de nacht maakte in een stil ziekenhuis. Wij lagen naast Charlie. Het was goed dat ze ons deze ruimte gaven. Dat hadden we nodig. We moesten het vertrouwen krijgen dat ze klaar was om naar huis te gaan. Of beter gezegd, we moesten het vertrouwen krijgen dat wij klaar waren om met Charlie naar huis te gaan.
Het gevoel van thuis
Het moment om naar huis te gaan was daar. Het voelde bijzonder en onwerkelijk. Misschien was ik het gevoel van thuis ook wel een beetje kwijtgeraakt. Het gevoel van thuis zoals het was, voordat we zwanger naar Londen vertrokken. Vanaf de geboorte van Charlie leefden we in het ziekenhuis. Eerst een lange tijd in Londen, later in onze woonplaats Veldhoven. We sliepen thuis, daar was dan ook alles mee gezegd. Het was tijd om afscheid te nemen van een periode van veertien weken, ziekenhuis in en ziekenhuis uit.
Afscheid
We namen afscheid van de artsen en verpleegkundigen van het Maxima Medisch Centrum. Dit afscheid voelde voor mij minder beladen dan het afscheid in Londen. In Londen was de meest heftige en kritische periode. Tot op de dag van vandaag ben ik het zorgpersoneel van het Chelsea and Westminster Hospital immens dankbaar. Het Maxima Medisch Centrum heeft de zorg voor Charlie vervolgens overgenomen en dat hebben zij heel goed gedaan.
Met een Maxi-Cosi in onze handen stonden we bij de uitgang van het ziekenhuis. Ik weet nog hoe voorzichtig we waren. Het advies ‘zo min mogelijk prikkels’ geven namen we serieus.
Zorg goed onder de knie
Eenmaal thuis wenden we verrassend snel. De eerste drie dagen kregen we een paar uurtjes per dag kraamhulp. Dit wordt uitgestelde kraamzorg genoemd. Minder tijd dan bij standaard kraamhulp, omdat we als ouders van een prematuur al de nodige zorg in het ziekenhuis hadden gekregen.
Dit was voor ons geen probleem. Eigenlijk merkten we dat we de zorg voor Charlie inderdaad al best goed onder de knie hadden. De eerste dagen thuis hielden we voor onszelf. Geen bezoek. Daarna zijn de opa’s en oma’s geweest en hebben zij Charlie voor het eerst vastgehouden.
Voelen waar je kindje behoefte aan heeft
Er werd geadviseerd om Charlie zes maanden in een wiegje op onze slaapkamer te laten slapen. Dit hebben wij precies twee weken volgehouden. Van ieder piepje of kreuntje werden we wakker.
Na twee weken besloten we haar op haar eigen kamer te laten slapen en dat ging heel goed. Charlie had meer rust en ook wij sliepen een stuk beter. Het is een kunst om na alle adviezen van het zorgpersoneel je eigen weg te vinden als ouder. Maar de clichés zijn waar. Je voelt als ouder heel goed waar je kindje behoefte aan heeft en daar mag je ook op vertrouwen. Dat lijkt nu makkelijk gezegd. Ik heb dat op dat moment echt moeten leren.
Alles voor Charlie
Charlie deed het super. Ze dronk haar flesjes netjes leeg en ging vervolgens zonder moeite slapen. Ze was een rustig, vrolijk en tevreden meisje.
Wanneer ik terugdenk aan deze periode besef ik nu dat ik op dat moment nog steeds in een overlevingsmodus leefde. Alles voor het welzijn van Charlie. Ik was op dat moment niet bezig met hoe het voor mij als moeder voelde om dit alles mee te hebben gemaakt. Achteraf denk ik dat ik mezelf die ruimte ook niet gaf. Charlie stond op nummer één en ik redde me wel…
Hoe gaat het verder met Charlie nu ze thuis is? Je leest het in een volgende blog van Ilse.
Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast!
