Ik neem je mee in ons verhaal

Afgelopen maart is het alweer twee jaar geleden dat Anna ziek werd. Ondanks dat Anna een heel ander kind is dan toen ze ziek werd, laat het me niet los. Niet alleen de heftige periode dat Anna ziek was en zo kritiek op de kinder IC lag, maar ook de periode die daarna kwam en zelfs de periode die daarvoor zat. De zwangerschapsvergiftiging, de miskraam. Toen we eenmaal thuis waren de vele operaties die volgden, de kinderthuiszorg, opnieuw zwanger, opstarten van de peuterrevalidatie. De angst, het verdriet, de placenta loslating, geboorte van Miel, spoedkeizersnede, RS-virus met IC opname van Miel. Ik kan er uren over vertellen. Iedere keer herinner ik me weer iets nieuws, beleef ik het weer opnieuw. De ene keer raakt het me diep en de andere keer krijg ik een beetje meer rust. 

Na lang wikken en wegen heb ik toch besloten om ons verhaal te delen. Waarom? Omdat ik het niet los kan laten. Omdat ik merk dat ik het van me af moet schrijven. Omdat ik zo enorm trots ben op ons meisje en ons gezin. Dat wil ik laten zien. Omdat er veel onbegrip is, logisch want gelukkig maken maar weinig mensen dit mee. Ik wil mensen laten zien wat het inhoudt, hoe het ons beheerst en hoe mooi het leven ook na wat er allemaal gebeurd is kan zijn. Omdat ik zelf veel steun heb aan ‘lotgenoten’ en ik een ander die in een soortgelijke situatie zit steun wil bieden. Omdat het niet iets is om ons voor te schamen. Omdat ik veel meer aandacht en respect mag zijn voor alle zorgverleners die ons helpen. Omdat mensen geen idee hebben hoe het er op de PICU in het Radboud (kinder IC), Ronald McDonaldhuis, peuterrevalidatie op de Sint Maartenskliniek, Stichting Opkikker, Stichting EarlyBird, Amalia Kinderziekenhuis, Kinderthuiszorg en nog veel meer organisaties aan toe gaat. 

Afgelopen maart was het dus twee jaar geleden dat ons meisje, onze trots en voor ons het belangrijkste op de hele wereld opgenomen werd en wij in een nachtmerrie terecht kwamen. De komende tijd neem ik je mee. Ik ga je vertellen en waar mogelijk laten zien wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is. We gaan zien hoeveel ik hierover kan en wil delen en hoelang ik dit ga doen. We gaan zien hoe het bevalt om je een kijkje te geven in ons leven. Ik vertel je nu alvast dat ons leven is meer dan alleen wat Anna overkomen is, zowel in mooie als heftige dingen. Daarover vertel ik je later meer. Voor nu vraag ik je om ons verhaal met respect te lezen. We stellen ons heel kwetsbaar op en ja dat doen we zelf, maar ik hoop dat het ons helpt, jou helpt om iemand in een soortgelijke situatie te steunen. Ik hoop dat je steun vindt als je zelf ergens mee worstelt en ik hoop dat we mensen eren die voor ons het verschil hebben weten te maken.