Ik kon inmiddels niet meer eten, drinken en praten

Dames en heren, hooggeëerd publiek. In het kader van uitstapjes en huwelijkstijd, heb ik er wel weer een hoor!

Moeders de vrouw lag al bijna een week ziek op bed. Dikke keelontsteking. Nooit eerder gehad maar dit was echt next level: slikken voelde alsof ik messen door moest slikken, ik kon niet eten, ik kon bijna niet drinken, het straalde uit naar m’n oor, ik sliep nachten achter elkaar niet van de pijn, ik kon alleen in een apathische houding op bed liggen en hopen dat het snel beter zou worden. Elke keer met de gedachte: ja maar nu zal het ergste toch wel geweest zijn? Kan vast alleen maar beter gaan.
Dropje hier, keelsnoepje daar. Maar het werd niet beter. Zo. Veel. Pijn.

Toen ik inmiddels helemaal niet meer kon praten, m’n hoofd chronisch naar rechts hing omdat rechtop kijken pijn deed en ik al dagen niks gegeten had, ging ik even Googlen: ‘wanneer huisarts bellen bij keelontsteking?’ Dan komen er van die mooie rijtjes. Ik las: als u 1 of meerde van onderstaande dingen hebt, belt u meteen de huisarts. Ik lezen, tik ik met gemak 4 van die dingen af.

Dus ging Koos voor mij bellen. Heel lief. Want ik kon niks zeggen. En Koos is een assertieve man. Ik denk dat de assistente snel door had dat met een ‘beetje rust houden en dan gaat het vanzelf over’ mijn man niet tevreden zou zijn. Ze hoorde de noodzaak en we moesten toch maar even snel langskomen. Aangezien ik die hele week al te pas en te onpas in huilen uitbarstte deed ik dat nu ook. (Iets van ‘aaahhh erkenning, fijn!’)
De kindjes mochten even naar mijn schoonzus en zwager en toen konden wij naar de huisarts. 

We weten allemaal dat tijd samen schaars is wanneer je kinderen hebt, en zo waren we ineens toch even met z'n twee weg. Omdat ik dus niks kon zeggen, appte ik Koos (hij zat 20 cm naast mij, maargoed) nog even alle info. Zodat hij mijn tolk kon zijn.
Met z’n notulen in de hand kon hij alles vertellen en af en toe kermde of piepte ik er ook nog wat tussendoor. Wat zijn we toch een team. 

Toen natuurlijk onderzoeken. De man wilde in de keel kijken. Maar je moet je indenken dat mijn mond eigenlijk nog geen 2cm open kon. Dus doen hij met die stok in m’n keel ging, gilde ik het als een soort speenvarken in nood uit. Weer huilen natuurlijk. Het bleek een forse ontsteking die zeker behandeld moest worden. Sterker nog, hij vermoedde ook nog een abces. Dus we moesten meteen door naar de KNO arts in het ziekenhuis.

Het eerste wat door m'n hoofd gaat is: de kids! Dus snel nog een slaapzak gebracht, nog wat voeding voor Isa en zo zouden ze -waar nodig- nog wel wat uur door kunnen brengen daar. Wonderlijk hoe dat werkt. Ondanks dat ik mij echt héél ziek voelde, wilde ik het toch en vooral voor m'n kinderen goed geregeld hebben. 

De KNO arts wilde natuurlijk ook nog even kijken (ja, weer speenvarken in nood). Weer huilen. De wallen inmiddels op m’n knieën, m’n hoofd stijf van de pijn. Ik zou met mijn verschijning miss Universe zéker niet winnen.Nou, wederom de uitspraak dat er een ontsteking zat maar hij kon niet zien of er een abces zat. Daarvoor moest ie er in prikken. Pardon? Prikken? ‘Dat klinkt niet fijn’ piepte ik. (Tranen). Nee dat was het ook niet, maar het zou heel snel gaan zei hij. Er waren 2 scenario’s: of er zit een abces en dan komt er met het prikken een hoop pus uit (sorry als je aan het eten bent) en dan zou ik veel opgeluchter naar buiten lopen. Of er zit geen abces maar dan gaat het met antibiotica over een paar dagen ook écht veel beter. Dus hup, wij naar die kamer waar dit hele spektakel plaats moest vinden. Eerst ging hij het even verdoven zei hij. O nee joh, geen probleem. Prikje meer of minder.. En voor ik het wist zwabberde hij met een enorme naald voor mijn gezicht en ging hij er vanuit dat ik m’n mond meteen open zou doen. Nou, mijn mond deed even helemaal niks meer. Die wilde niet open. Weigering. Omdat ik in principe alleen mijzelf daar mee heb, zette ik mijn bevallingsmindset eens even aan het werk: oké Lisette, jij kunt dit! Je kunt bevallen, dan kun je dit ook. Gewoon rustig door ademen, het gaat vanzelf voorbij. Na wat gekokhals en gesputter zat de verdoving erin. Koos keek vanaf een afstandje toe. Toen de volgende naald. Die was iets groter vertelde hij. Pardon?! ‘Doe je ogen anders maar even dicht’ zei de arts. Goed idee, ik hoef die enorme naald van je niet te zien. Ik stap weer in de bevalling mindset. En dus zij prikken en poeren. Op verschillende plekken. Niet echt fijn kan ik je vertellen. Geen pus. Geen abces. Ik wist niet of ik blij moest zijn of niet. Ik wilde het liefst gewoon zo snel als mogelijk van de pijn af. Maar ik was ook allang blij dat die naald weer uit m’n keel was. Ik mocht naar huis met heel wat medicatie en de mededeling dat ik mij in elk geval over 2 dagen echt beter zou voelen. Dat zou fijn zijn. Want de afgelopen dagen waren echt hels. En terwijl ik Jens thuis weer in m’n armen sluit en hij weer (net als elke keer dat hij mij daarvoor zag, ach ‘t arme ding) vraagt: ‘mama jij weer beter is?’ Piep ik nu dat ik nog niet beter ben, maar dat wel weer ga worden. Oké ja, misschien is dit uitstapje ter opbouw van je huwelijk niet perse aan te raden. Koos en ik hadden zeker even tijd zonder de kinderen, maar dat huwelijk is er niet perse van opgeladen. Volgende keer toch weer een andere bestemming voor die huwelijkstijd.