Ik dacht dat het kwam door het vele huilen...

Tijdens het tweede gesprek bij de psycholoog begonnen we meteen met emdr. Niet zo zeer om naar een traumatische gebeurtenis terug te gaan maar meer naar mijn gevoel. Om te kijken waar het vandaan kwam dat ik mij zo slecht voel.

Het luchten meteen op, maar de dagen daarna waren zwaar. Er was een deur open gegaan, waarvan ik het bestaan niet wist. Het had niet zozeer met het vele huilen van G te maken dat ik zo ontregeld was. Het was een trigger van een veel dieper liggend probleem.

Ik dacht dat het allemaal te maken had, met wat ik de afgelopen jaren allemaal op mijn bordje had gekregen. Het fertiliteit traject, de miskramen en de vroeggeboorte van S. De vele ziekenhuis opnames, de keren dat we afscheid moesten nemen. Dat het mij nu even te veel was.

Dat was het niet alleen, door de emdr sessie kwam mijn hele levens pad voorbij flitsen. Sommige momenten heel helder en sommige wat vaag. Maar het gevoel wat daarbij kwam kijken was als of ik direct terug in de tijd ging, ik had zoveel weggestopt en onderdrukt.

Het begon dat ik vroeger gepest werd, dat ik me altijd anders voelde dan de ander. Dat ik me als kind continue heb aangepast om gezien en/of gehoord te worden. Ik had voel sprieten gecreëerd en wist precies hoe ik me in elke situatie moest gedragen. Het zorgde ervoor dat ik een muur opgebouwd had en mijn emoties ben gaan onderdrukken. In mijn puberteit werd ik opstandig en probeerde ik los te komen, ik belande in verschillende relaties. Die niet altijd even goed voor mij waren, ik kreeg te maken met geestelijke en lichamelijke mishandelingen. Het duurde een tijd, maar het lukte me om er zelf uit te stappen. Gelukkig waren me ouders en een handje vol vriendinnen er altijd om op terug te vallen.

Meerdere keren heb ik in een diep zwart gat gezeten en kwam ik er op eigenkracht weer uit. Weliswaar door mijn emoties te onderdrukken, dit werkte voor langere tijd zo, nu was het anders.

Het veranderde al een beetje toen ik voor het eerst moeder werd, ik probeerde los te komen van mijn verleden. Maar als het te moeilijk werd en teveel voelde dan viel ik al gauw terug in mijn oude patronen. Ik had altijd het gevoel dat niemand mij echt ziet, naar mij luisterde en/of me begreep. Vooral de laatste jaren had ik na alles wat we met S mee gemaakt hadden dat gevoel. Na de geboorte van onze tweede dochter, had ik geen controle meer over mijn emoties. Alles kwam omhoog, hoe hard ik er ook tegen vechten. Ik kon het niet meer, mijn lichaam dwongen me om voor het eerst van mijn leven voor mijzelf te kiezen. Alles wat ik ooit weggestopt had kwam aan het ligt. Het werd tijd die alles onder ogen te komen en het voor eens en altijd te verwerken. Ondanks dat ik mezelf compleet kwijt raakte heb ik door de therapie veel inzichten gekregen.

Door de therapie ben ik er achter gekomen waar mijn hardnekkige patronen vandaan komen. Waarom ik zo streng ben voor mezelf, waarom ik het moeilijk vind om hulp te vragen. Hoe het komt dat ik de lat zo ontiegelijk hoog heb liggen en ik mezelf altijd totaal weg cijfer. Bang om te falen, bang om toe te geven dat het niet altijd goed met me ging. Bang voor de mening van de ander. Continu was ik me aan het aanpassen aan de ander, maakte ik keuzes niet vanuit mijn hart maar dat wat er van mij verwacht of gevraagd werd. Misbruik werd er van me gemaakt omdat ik geen nee kan zeggen. Ik stopte mijn emoties weg omdat het voelde dat ze er niet toe doen. Dat ze er niet mochten zijn, want als ik een keer vanuit mijn hart sprak, kreeg ik keer op keer te horen dat ik me niet druk moest maken. Want ach alles gaat nu goed toch? Kinderen gaan goed, leuke vent en een perfect leven?

Nu weet ik dat de mening van een ander er niet toe doet. Dat ik gelukkig moet zijn met mezelf, dat ik het allerbelangrijkst ben. Dat mijn gevoel er mag zijn, dat ik zelf zeggenschap heb over mijn leven en hoe ik dat in vul. Dat ik mijn grenzen aan mag geven en dat het niet uit maakt als een ander daar iets van vind. Het is mijn grens, tot hier en niet verder. Na jaren durf ik eindelijk patronen te doorbreken en een nieuwe versie van mezelf op te bouwen. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn kinderen!