I think motherhood starts to grow on me

Pasgeleden was ik een dagje op pad samen met mijn dochtertje. Onderweg in de auto terug naar huis kwam voor het eerst het gevoel van moeiteloosheid over me heen. Het gevoel dat het als vanzelf ging. Gevolgd door een gevoel van geluk en een glimlach op mijn gezicht. Toch voelde ik mezelf een split second later schuldig. Waarom voel ik dit nu pas terwijl mijn dochtertje al twee is. 

Als sportief en avontuurlijke vrouw ben ik voor mijn werk als International Mountain Leader veel onderweg in de bergen. Vanaf de zwangerschap voelt het moederschap dubbel. En misschien herken jij dit ook wel. Aan de ene kant vind je het heel leuk samen als gezinnetje dingen te doen. Om als moeder lekker te zorgen en in huis aan te keuvelen. Aan de andere kant mis je alles wat je voor kinderen deed ook. De activiteiten die je deed. De eenvoud waarmee je spontaan op avontuur ging.

Het voelt als een continue worsteling in mijn hoofd. Natuurlijk zou ik mijn dochtertje voor geen goud willen missen. Maar als vrouwen weleens zeggen dat ze een leven zonder kinderen niet meer voor kunnen stellen, blijf ik vaak stil. Ik kan mezelf dat namelijk nog heel goed voorstellen. Ik ben voor mijn gevoel dan ook echt in het moederschap moeten groeien. Toen mijn dochtertje geboren was, voelde ik niet meteen die onvoorwaardelijke liefde. Ondanks dat nagenoeg alles vanaf het begin goed ging, zoals borstvoeding geven, voelde het allesbehalve gewoon of vertrouwd? De liefde kwam met de maanden en het gevoel dat ik dit kan ook. Dit neemt niet weg dat ik mezelf vaak heb afgevraagd of ik wel gemaakt ben voor het moederschap. Of ik wel een goede moeder ben.   

En nu mijn dochtertje 2 is, heb ik steeds vaker het gevoel dat ik wel gemaakt ben om moeder te zijn. Maar dan op mijn manier. Op een manier waarbij ik alsnog van alles voor mezelf kan doen. Maar ook samen met het gezin. En dit zijn niet de gewone boswandelingen maar juist de huttentochten die mijn partner en ik geweldig vinden! Het vraagt even een andere mindset en insteek van het soort activiteiten en de intensiteit ervan. Maar eigenlijk is er met een kleine nog steeds zoveel mogelijk. Het vergt alleen net wat meer voorbereiding 😉.

Ik heb het idee van een perfecte mama of wat er van mij ‘verwacht’ wordt losgelaten. Een perfecte mama bestaat namelijk niet, iedereen is anders. Ieder gezin is anders. En iedereen leeft anders. Voor mij is het moederschap de grootste transformatie geweest so far. Een grote ontdekkingstocht naar mezelf en naar het vinden van een balans tussen gezin, self-care en al het andere wat er te doen is, zoals mijn eigen bedrijf runnen. De worstelingen of obstakels zie ik nu als uitdagingen die ervoor zorgen dat ik kan groeien. Dat was een mega eyeopener! 

Natuurlijk worstel ik nog steeds wel eens met tegenstrijdige gedachten. En omdat we in het buitenland wonen en geen opa’s en oma’s om de hoek hebben, helpt ook niet altijd mee. Toch lukt het me steeds beter om het te relativeren. Om even te balen als het bijvoorbeeld mooi weer is buiten en de bergen roepen, terwijl ik binnen zit met een ziek kind (om maar iets te zeggen). En vervolgens ga ik de uitdaging aan om te kijken hoe ik alsnog een kleine wandeling kan maken 😊.  

NEE! We mogen onszelf als vrouwen echt wel de ruimte geven om hierin te groeien. Om er je eigen weg in te vinden. Om jezelf niet meteen ‘een slechte moeder’ te voelen als het niet allemaal gelijk goed gaat. Terwijl dat bij anderen wel zo lijkt.

Het cliché is waar. Er zit zoveel meer in de kleine activiteiten en avonturen dan je in de gaten hebt. Je leeft nu. Niet gisteren of morgen. Nu. En daarin is het helemaal oké om niet altijd happy te zijn, om soms te balen of verdrietig te zijn. En de volgende dag weer te stralen van geluk. Van tevredenheid en dankbaarheid voor wat je hebt. Het leven en het moederschap is één grote ontdekkingsreis waarin we iedere dag ons best doen om er kleur aan te geven. We mogen gedurende de reis alleen wat liever voor onszelf zijn.

Liefs,

Sietske