Huiswerk: urenlang en zoveel mogelijk seks

Waar ik voorheen hoopte op een zo plat mogelijke buik, hoop ik nu al 15 maanden op het tegenovergestelde. Op de plek waar ik graag een grote bolling had zien zitten, zijn nu kleine wondjes zichtbaar. De naalden waarmee ik mijn dagelijkse portie hormonen toedien laten duidelijk zijn sporen achter.
Na enkele weken op de wachtlijst te hebben gestaan, mogen we starten met IUI. Een afkorting van drie moeilijke woorden waarvan je alleen de laatste hoeft te begrijpen: inseminatie. De associatie van een boer met zijn arm in het achterste van een koe krijg ik moeilijk uit mijn hoofd.
Vandaag vindt de echo plaats waarbij gekeken wordt hoe mijn lijf reageert op de hormonen en of mijn eitjes voldoende gegroeid zijn. Het is vreemd om te ervaren dat je enthousiast kan worden van een ziekenhuisbezoek waarbij je de inhoud van je eierstokken gaat bezichtigen. Mijn vriend kon niet mee naar de afspraak dus ik zit alleen in de auto naar het ziekenhuis. Onderweg voel ik de behoefte om luid mee te zingen met Beyonce’s ‘Who run the world’.

De verpleegkundige verwelkomt me alsof we elkaar eerder hebben gezien. Normaliter zou ik dit gek vinden bij een eerste ontmoeting, maar op dit moment vind ik het alleen maar fijn. Het nieuwe Centrum voor Kinderwens is sinds twee maanden geopend en het betekent vooral dat ik vanaf nu niet meer met zwangere vrouwen in dezelfde wachtkamer hoef te zitten. De empathische sfeer die in de vleugel rondhangt voelt aan als een warme deken. En op de een of andere manier is het een fijne gedachte dat alle koppels die ik hier tegenkom, hetzelfde meemaken als wij.
‘Hoe is het gegaan?’ vraagt ze. Ze heeft duidelijk mijn dossier doorgenomen. ‘Goed, ik heb geen last van de hormonen’. Ik leg mijn jas over de stoel. ‘In tegenstelling tot mijn vriend. Hij heeft wel last van mijn hormonen’ ga ik verder. Ze lacht hardop. Ik begin me alvast uit te kleden zonder het witte gordijn dicht te trekken. Ik heb nooit begrepen waarom het uitkleden hierachter plaats moet vinden terwijl je daarna jezelf alsnog in vol ornaat moet presenteren. ‘Dan gaan we eens kijken wat je eitjes ervan vinden’. Ze draait de monitor richting mij zodat we hier samen achter kunnen komen. Binnen enkele seconden verschijnen er twee ronde ballen op het scherm. Ze meet de doorsnee ervan en maakt een goedkeurend geluid. ‘Twee dominante follikels op rechts, nu hopen dat de andere kant zich gedeisd heeft gehouden’. Blijkbaar mogen er niet meer dan twee eiblaasjes aanwezig zijn omdat het risico op een meerling dan te groot wordt. Gespannen houd ik mijn adem in omdat ik weet dat het hele circus wordt afgeblazen als dit het geval is. Godzijdank spreekt ze na enkele seconden de magische woorden uit: ‘Jij en je partner mogen zondag komen voor de inseminatie’.

Wanneer ik weer aangekleed ben overhandigt ze me de foto van de echo waarop mijn eiblaasjes te zien zijn. Ik weet niet goed wat ik hiermee moet en stop hem wat ongemakkelijk in mijn zak. Ik neem me in ieder geval voor om deze foto niet door te sturen naar mijn vriend om mogelijke hartverzakkingen te voorkomen. Elke stap wordt hier blijkbaar gevierd en eigenlijk wil ik zelf ook een bijpassend sprongetje maken van geluk.
Bij de balie krijg ik nog wat huiswerk mee. Het komt er eigenlijk op neer dat we de komende dagen, en het liefst uren, seks moeten hebben. Zoveel mogelijk. Ik kan niet wachten om het goede nieuws te vertellen aan mijn vriend. En natuurlijk ook dat de inseminatie door kan gaan.