3 weken geleden
Hoe was het op school? Leuk.
Communiceren kun je leren..?
Mijn dochter sloft over het bospaadje naar huis. “En, heb je een leuke dag gehad?” informeer ik. “Ja hoor”, reageert ze onverschillig. “Nog wat bijzonders gebeurd?” “Neuh.”
Misschien komt het je bekend voor: ik heb twee kids die na schooltijd vrijwel niks loslaten over hun belevenissen van die dag. Vond ik altijd best frustrerend, want los van het feit dat ik van nature nogal nieuwsgierig aangelegd ben, wil ik ook gewoon erg graag weten hoe ze het hebben op school. Was iedereen wel lief voor ze? Hebben ze nog wat nieuws geleerd? Met wie hebben ze in de pauze gespeeld? Zoveel interessante elementen in die mysterieuze wereld die het schoolterrein heet...
Inmiddels heb ik ondervonden dat er twee sleutelfactoren zijn waarmee je wellicht wél iets meer info uit je kind kan krijgen: de juiste timing en de juiste vragen. Aan de keukentafel met ranja en koekjes is voor mijn kids dus niét het juiste moment om me deelgenoot te maken van hun ervaringen. Dan zit hun hoofd nog te vol en willen ze gewoon even bijkomen van de schooldag. Nogal logisch eigenlijk, want zelf zitten we ook niet te wachten op een kruisverhoor zodra we de kantoordeur achter ons hebben dichtgetrokken.
Als we relaxed aan het avondeten zitten, komen de verhalen vaak vanzelf. Opeens krijg ik te horen dat mijn dochter deze week is begonnen aan dat toffe project en dat ze nieuwe zitplekken hebben gekregen in de klas, omdat er in de oude samenstelling te veel werd gekletst. Ook tijdens een autorit is ze vaak opener over haar ervaringen en gevoelens. Misschien helpt het wel dat haar moeders ogen dan gericht zijn op de weg, en niet op haar. Ik luister, probeer oordelen achterwege te laten, stel aanvullende vragen en geef een complimentje waar het kan.
Bij mijn zoon is er vaak wel wat meer nodig dan het prikken van het juiste moment. Zijn taalstoornis is natuurlijk ook niet echt bevorderlijk bij het vertellen van allerlei verhalen over school. Maar bij hem heb ik ondervonden dat het stellen van bepaalde open vragen vaak wel wat oplevert. “Waar moest je vandaag in de klas hard om lachen?” “Wat vond je moeilijk vandaag?” “Welk kind was het aardigst voor je?” “Wat heb je vandaag gedaan waar je trots op mag zijn?”
Het worden meestal geen diepe gesprekken, maar zo behoud ik in ieder geval een beetje zicht op hun belevingswereld, en blijven we in contact. Het is nog altijd een gek idee, dat ze steeds meer een eigen persoontje worden...
En jij? Hoe zorg jij dat je in gesprek blijft met je koters?
