Hoe onze wens kennelijk des duivels is

Zoals (bijna) elke week het afgelopen jaar postte wij afgelopen zondag een blog. Weliswaar later dan de bedoeling was, maar goed, hij kwam online. Ons van geen kwaad bewust kabbelde onze avond rustig tot een eind, gevolgd door een heerlijk nacht slaap. Sander moest de maandag weer werken, hij vroeg uit bed, snel snel, haast haast, file vermeden, HOERA! Met een goed humeur betrad hij de kleedkamer op werk (het kreng kent geen ochtendhumeur) en checkte nog even snel zijn mail; bleken we een reactie op onze blog te hebben gekregen. Een reactie die hem voor het eerst ochtendhumeur bezorgde, dat we satanisten waren en nog meer van dat soort haatdragende onzin.

Nou is dit voor ons niet de eerste keer dat we te maken kregen met negatieve reacties op onze wens. Toen we bij een item van NOS op 3 verschenen waren de reacties ook niet allemaal even vriendelijk, en dergelijke opmerkingen lezen we sowieso vaak als het gaat over iets of iemand die op de regenboog leeft. Vaak nog erger en heftiger dan die wij als reactie kregen. Van deze schrokken me alleen iets meer vanwege de plek waar de reactie werd geplaatst. Een plek die bedoeld is om een kinderwens te uiten, een hele pure vorm van liefde als je het mij vraagt. Een plek waar mensen hun hart kunnen storten over verdriet, verlangen, hoop en geluk. Een plek waar dit soort haat niet thuishoort dus. Sowieso, eigenlijk een tijdperk waar deze haat niet thuishoort.

Hoewel de woorden ons niks deden, die waren makkelijk genoeg weg te schuiven, schrokken we van het feit dat we allebei begrip kunnen opbrengen voor dit soort mensen. We snappen dat er mensen zijn die denken vanuit bijvoorbeeld religie, waar sinds jaar en dag in verschillende talen schande wordt gesproken over regenboog liefde. Of mensen die met een heel ingekaderd wereldbeeld zijn opgegroeid en opgevoed, want onderzoek heeft bewezen dat haat en afkeer wordt aangeleerd. We snappen het, we begrijpen het, sterker nog, in sommige situaties zouden we het voor dit soort mensen zelfs opnemen als ze hiervoor aan de schandpaal genageld zouden worden. Iedereen heeft gewoon recht op een mening, zo vinden wij. En laten we eerlijk zijn; wij hebben toch ook een mening over deze manier van denken?

Alleen zullen wij deze mening niet uitspreken onder blogs en berichten die juist gewijd zijn aan het tegenovergestelde van ons denkpatroon. Dat heet respect tonen naar je medemens. En we zijn blij dat wij die ruimte om te denken aan ons kind kunnen meegeven, zodat deze later iedereen in diens waarde kan laten. Wat een des duivelse droom van ons toch...