Hoe mijn structuurdrang averechts werktte

Lieve mama, deze post schrijf ik voor jou, omdat ik weet dat jij, net als ik, het superfijn vind om alles te doen zoals je zelf wilt en soms ook van anderen om je heen verwacht dat ze dat ook doen. Wat ik geleerd heb van het moederschap, is dat er meerdere manieren zijn om tot hetzelfde resultaat te komen en dat anderen ook echt wel in staat zijn om zelfstandig iets goed te doen.

Als moeder wil je zo graag alles in de hand houden, zorgen dat het allemaal op rolletjes loopt en dat uiteindelijk alles gaat zoals je gepland had. Als het moederschap me één ding heeft geleerd, is het wel dat ik de planning helemaal los moest laten.

Voordat ik moeder werd hield ik al van structuur, precies weten waar ik aan toe was en hoe ik alles ging doen. Ik hoefde alleen rekening te houden met mijzelf en ik vond dat heerlijk! Nou moet ik eerlijk zeggen dat mijn man (toen nog vriend) daar al een stuk minder van was, waardoor ik al een stukje van mijn structuurdrang kon loslaten, maar het moederschap heeft daar nog een schepje bovenop gegooid.

Toen de eerste geboren werd was ik zo bezig met het behouden van mijn structuur, mijn regels, mijn manieren. Alles wat ik wilde en deed was de enige juiste manier om het goed te doen. Ik voelde me gefrustreerd en geïrriteerd dat mijn man dat niet inzag, maar ik liet die emoties niet los. Ik bleef juist nog harder doordrammen en ervoor zorgen dat alles op mijn manier ging. Klinkt als een goed plan hé?

Nee, als ik het zo schrijf slaat het ook helemaal nergens op. Mijn baby werd alleen maar meer gefrustreerd en mijn man duwde ik alleen maar meer van me weg, terwijl we elkaar zo hard nodig juist omdat we beide net voor het eerst ouder waren geworden. Maar op de één of andere manier zag ik dat op dat moment totaal niet in. Het was mijn manier of geen manier, na een paar weken barstte de bom en gebeurde er iets wat ik nog nooit had gezien en sindsdien ook niet meer is voorgekomen.

Mijn man barstte in tranen uit. Wauw. Dat was mijn eye-opener, de altijd zo rustige, nuchtere, makkelijke man trok het gewoon niet meer. Dat lag niet aan de baby niet sliep, maar aan mij. Zijn steun en toeverlaat die hem niet kon vertrouwen met het welzijn van zijn eigen kind.

Op dat moment liet ik het zelf ook los, samen hebben we alles eruit gegooid; de emoties van de bevalling, de eerste dagen, de eerste weken, het slaaptekort en vooral ook de liefde voor elkaar!

Waarom wachten we pas met die connectie maken op momenten dat het allemaal teveel word, dat de bom barst? Lieve mama, wacht niet op dat moment, spreek uit waar je mee zit. Zodat je het direct samen kan aanpakken en weer opgelucht en blij door het leven kan, als de mama die je wilt zijn.

Leer je kinderen om juist wel de dingen te zeggen die minder fijn en leuk zijn. Zoveel kinderen hebben een idee dat ze alleen maar mogen praten over hun gevoel als dat positief is, leer ze ook de andere kant onder woorden te brengen, ook al vinden we dat zelf ook moeilijk, het is de beste basis die je je kind kan meegeven. Praten over ieder soort gevoel zowel positief als negatief.

Wil je meer inspiratie over zelfliefde? Volg me dan via instagram of neem een kijkje op mijn website.