Het zijn er écht twee!

Al die tijd had ik 19 augustus (36+6) als streefdatum in mijn hoofd. Toevallig ook de uitvaartdag van Nola, en daarmee de afsluiting van een intense juli-augustusmaand vol herinneringen en triggers.

De echo's bleven goed, de meiden bleven groeien volgens de eenlingcurve en op de een of andere manier verliep de zwangerschap vlekkeloos.

Farley zei vaak: "Eigenlijk is het een hele zorgeloze zwangerschap, toch?"

Dan verbeterde ik hem: "Zorgeloos? Absoluut niet. Vlekkeloos? Ja, dat eigenlijk wel."

Zelfs de dubbele liesbreuk verdween op het einde van de zwangerschap, omdat mijn buik zo groot was geworden dat de druk op de breuken wegviel. En ik zeg wel "zo groot", maar als ik vertelde dat het er twee waren, was de reactie vaak: "Oh, nee dan valt het eigenlijk best mee."

Maar goed, 19 augustus had ik vastgepind als de eindstreep. De finish. Als we dát toch eens zouden halen, goed en wel. Gedachten op nul en blik op oneindig.

Dus, met een week of 34 zit ik bij de gynaecoloog en ze zegt: "Nou, dan prikken we 20 augustus, want dan ben je precies 37 weken!"

Ehh... wacht, wat? Even schakelen. Die extra dag voelt als een enorme hobbel. Wie weet gaat het op die laatste dag wél ineens mis? Net zoals bij Nola, vlak voor de finish en dan alsnog struikelen?

Ze legt uit dat de meisjes op dinsdag (met 37+0 weken) precies voldragen zijn en als ze een dag eerder worden geboren, krijgen ze het prematuurstempel. Dat betekent meerdere keren suikers prikken, en dat wil je eigenlijk liever niet als het niet nodig is.

Daarnaast is zij zelf de hele week op cursus en heeft de andere gynaecoloog, waar ik ook een paar keer ben geweest, dienst op dinsdag en niet op maandag. Dus als ik maandag wil, kan dat, maar dan krijg ik gewoon de dienstdoende arts voor de keizersnede. Oké, all-in op dinsdag de 20e dan maar!

Ik had je al verteld over de standaard opname de avond van tevoren? Ook zo'n mooi verhaal. Ik hoor dat ik voor dinsdag om 14:48 (lekker op de minuut ook) op de planning sta. Moet ik dan nog steeds de avond ervoor komen?

"Ja, misschien valt er een gat in de planning, dan word je naar voren gehaald."

Moet ik dan nog steeds nuchter blijven vanaf middernacht, ook al is de operatie pas 15 uur later gepland? "Ja!"

Oké... nou, dan bereid ik me voor op een nachtje ziekenhuis.

Ik word ingepland voor de intake/incheck op maandag de 19e om 13:00 uur. Ik vraag of ik daarna weer naar huis mag en 's avonds officieel terug moet komen voor de nacht. De zusters op de afdeling vragen waarom ik niet gewoon thuis slaap en me 's ochtends kom melden. Ik sta toch pas laat op de planning?

"Ehh... het was toch verplicht om de avond van tevoren te komen?"

"Nee, de volgende ochtend is ook goed. Liefst tussen 6 en 7."

Ah, maar dat is lastig met onze andere dochter en de opvang. Ik blijf wel gewoon slapen.

"Oh, dan kom je gewoon wat later! Hoe laat kun je er zijn? Kwart voor 8? Dan doen we kwart voor 8 joh!"

Helemaal in mijn nopjes! Lekker nog een nachtje thuis slapen in plaats van op een gedeelde kamer!

Die nacht slaap ik zowaar nog een paar uur, beter dan verwacht.

We brengen dinsdagmorgen 20-8 Vive samen naar de opvang. We vertellen haar in de auto dat de zusjes vandaag geboren worden. Dat mama naar het ziekenhuis gaat voor het sneetje in haar buik. Ze wil me niet meer loslaten en daar komen de tranen... van mij.

In het ziekenhuis word ik aan de CTG gelegd. Na een uur is het klaar en Farley gaat naar de wachtruimte. Hij mag pas om 11 uur bij me komen, als het bezoekuur begint.

Ik drentel wat om mijn bed heen en maak me klaar voor een lange wachtdag. Ik lig nog niet of er komt een zuster binnen die zegt: "Mevrouw, u mag naar de OK!"

Ehh... wacht. Ik? Echt waar?

Ik bel Farley, die zich net geïnstalleerd had voor een dutje, dat hij moet komen omdat we al mogen!

Ik kleed me om, in een operatieschort, en ga in bed liggen. De familie wist wel hoe laat we op de planning stonden, maar hoe leuk dat we straks iedereen veel eerder kunnen verrassen! En daarbij, hallelujah, ik hoef geen zes uur te wachten met oplopende spanning!

Ik word met bed en al door het ziekenhuis geduwd naar de recovery voor de ruggenprik. Het valt me allemaal heel erg mee en al gauw beginnen mijn benen te tintelen. Farley zit in een apart kamertje en mag de OK opkomen als ik helemaal geprept ben en ze gaan beginnen. De gynaecoloog komt nog even langs om te horen hoe het gaat en vertelt dat ze ook Farley gedag wilde zeggen, maar dat die al onderuitgezakt lag te dutten op de stoel... Uiteraard.

Ik word de OK opgereden en overgeheveld op het bed. Het is zo vreemd om zelf niet mee te kunnen werken.

Het is veel kleinschaliger dan in Nederland, waar er voor mijn gevoel twee keer zoveel mensen bij waren. Ook wel fijn, het voelde een stuk gemoedelijker.

Na een tijdje zijn ze klaar om te beginnen en wordt Farley erbij gehaald. Sneller dan verwacht wordt eerst Izzy geboren en binnen dezelfde minuut ook Rubi. Ze doen het perfect. Allebei een Apgar-score van 9, 10 en 10! Het is zo rustig en sereen dat het nog steeds surrealistisch voelt.

Direct merk ik een enorme verlichting op mijn buik. Wat wil je ook, liggend met ruim 5 kilo aan baby’s, vruchtwater en placenta die op je organen drukken, en daar word je ineens van verlost!

Ik mag de meiden even zien en als ze gecheckt zijn, gaat Farley met ze naar de kamer.

De keizersnede is super verlopen en heel vlot. Als ik ben dichtgemaakt, word ik weer naar de recovery gereden, waar ik zo'n 30-45 minuten moet blijven om te checken dat er niets geks gebeurt en terwijl de ruggenprik wat uitwerkt.

Dan heb ik de pech dat het rond lunchtijd valt en er dus niemand is die me komt ophalen. Farley vraagt op de afdeling waar ik blijf en ik vraag meerdere keren of ik niet weg mag (lopen kan ik zelf nog niet...).

"Ja, ze moeten bellen, dan halen we haar op."

Uiteindelijk is dit het enige puntje waarvan ik denk: ach... jammer!

Na anderhalf uur ben ik dan eindelijk bij de meisjes en zijn we samen. Wat een magie. Twee van die baby’s... Hoe dan? Hoe heeft dit in mijn grote, maar ook weer niet zo grote buik gepast?

We bellen familie en verrassen iedereen een paar uur eerder dan verwacht met beelden van onze meiden. Wennen is het wel. Nola was in de buik echt al Nola en Vive was ook echt Vive. Ook al waren hun werktitels Coco en Lulu.

De tweeling was altijd: de tweeling, de zusjes, de meiden, de baby’s. We moeten echt nog de namen koppelen aan de baby’s en wennen aan wie wie is. Waarschijnlijk omdat het ook niet uit elkaar te houden was wie wie was in de buik?

Ongelooflijk.

We hebben de finish gehaald.

20-08-2024.

Izzy Coco en Rubi Lulu.

Allebei vernoemd naar een grote zus.

Wat een rijkdom. Kan iemand mij even knijpen?