Het vreselijke kamp

Het is donderdagmiddag in de laatste vakantieweek, de zomervakantie zit er voor ons als leerkrachten weer op en alle voorbereidingen om het jaar goed te starten, zijn in volle gang. Dit schooljaar sta ik 1 dag per week voor groep 8, op vrijdag.

Ik zit bij de directeur aan tafel, waar we wat dingen voor het komende schooljaar bespreken als de al verwachte vraag wordt gesteld: ‘wil je dit jaar mee op kamp?’ Ik heb vaker voor groep 8 gestaan, ben vaker mee op kamp geweest en heb het kamp ook een aantal keer zelf georganiseerd en geregeld. Nu ik nog maar 1 dag voor de groep sta, vind ik het lastiger om mee te gaan, maar ze komen begeleiding tekort. Ik besluit toch ‘ja’ te zeggen en mee te gaan.

In de eerste schoolweek wordt er al verteld wie er allemaal mee gaan op kamp en de klas is dolenthousiast. Maar er zit een addertje onder het gras…Later die week vertelt de directeur mij, even tussen neus en lippen door, dat het kamp wel met tenten is en niet in een kamphuis…en ik haat kamperen (en dan druk ik het echt zwak uit). Ik heb er helemaal niks mee en in een tent slapen, vind ik echt vreselijk (en dat wist mijn directeur). Voor mijn gevoel was ik er hartstikke ingeluisd. (Waarschijnlijk wist ze dat ik nee zou zeggen als ik wist dat het in een tent zou zijn).  Maar ja, de kinderen waren superblij dat ik mee ging en mijn collega’s ook, dus ik kon ze niet teleurstellen. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.

Het schoolkamp was pas in juni en het idee was een beetje naar de achtergrond geschoven in mijn gedachten. Ik draaide op vrijdag lekker de groep en het was hartstikke gezellig. Tot na de voorjaarsvakantie in februari de voorbereidingen werden gestart. Het was een georganiseerd kamp, waar meerdere scholen uit heel Nederland kwamen. Er was een thema en binnen dat thema moest ons deel van het kampterrein versierd gaan worden. Toen de voorbereidingen in volle gang waren, werd er voor mij steeds meer duidelijk. Er was daar precies niks…een keuken moest zelf gebouwd worden, elektriciteit was er op 1 vast punt, wc’s moesten met alle scholen gedeeld worden en op het programma stond maar 1x douchen…

Daar kwam de paniek, ik wilde dit niet. In een tent, in the middle of nowhere…heel veel mensen om me heen, die ik niet kende…nee, dit was zo niks voor mij. Maar afzeggen zat er niet in, mijn collega’s en de kinderen rekenden op mij. Zonder mij was er niet voldoende begeleiding en was mijn groepje dus zonder begeleider. Dat kon ik echt niet maken. Naar mate het kamp dichterbij kwam, kwamen ook de slapeloze nachten, de huilbuien, de paniek. Op school liet ik niks merken, want ik voelde me net zo’n prinsesje (wat ik totaal niet ben, maar ik hou gewoon echt niet van kamperen en van veel mensen om me heen).

Ik moest nog iets ophalen bij mij op kantoor, daar waren op dat moment een van mijn vriendinnen en mijn moeder. Dat was geen goede combi (of misschien eigenlijk wel). Ik ben zo hard gaan huilen en ergens luchtte het ook wel een beetje op. Het was er in ieder geval uit. Gelukkig deelde ik een tent met een hele fijne collega, die ik al langer ken en voorheen ook altijd mee op kamp ging. Dit bracht wel iets rust, maar ik besloot toch om het te delen met mijn directeur (die zelf ook mee ging). Zij wist gelukkig dat ik even niet zo lekker ging en ik kreeg toestemming om me af en toe even af te zonderen.

De dag van vertrek was daar, ‘vrolijk’ ging ik naar school. Ik werd door manlief gebracht met al mijn zooi. Dat afscheid was ruk, volledige paniek in mijn lijf, maar niks kunnen laten merken. Het hele plein staat vol met ouders en kinderen, dus je kan niet laten zien dat je er enorm tegenop ziet. In de bus werd ik wat rustiger en de sfeer zat er goed in bij de kinderen. Ik had een puzzelboekje meegenomen om mijn gedachten een beetje te kunnen verzetten.

Bij aankomst sloeg het eigenlijk gelijk weer om, zo veel mensen, zo veel onbekende dingen. Eindelijk hadden we ons kampeerterrein gevonden en inderdaad…er was niks. Er hingen een aantal dekzeilen met zo’n biertafel en bankjes eronder, er stond een grote kist per dekzeil met kookgerei en bestek en dat was het. We moesten alles letterlijk opbouwen, van de tenten tot de keuken, alles. Verder was het hele kamp georganiseerd. Aan de ene kant hartstikke lekker natuurlijk, want je hoeft als leerkracht zelf eigenlijk niet echt over iets na te denken. Aan de andere kant miste ik het kleinschalige en het persoonlijke van onze eigen kampen. Na de toeter moesten we verzamelen in het amfitheater, om met elkaar te zingen…te zingen…ook echt wat voor mij (not). Er was theaterspel, wat wel heel leuk was en daarna moesten we gaan koken, in kleine groepjes. De eerste dag vond ik vreselijk. ’s Nachts was het steenkoud en de volgende ochtend had ik spierpijn van het gespannen liggen rillen van de kou.

Gelukkig hoorden we dat de begeleiding buiten bepaalde tijden om wel mocht douchen en tijdens de theatermomenten en sommige spellen konden we elkaar afwisselen in de begeleiding, waardoor er ruimte was voor eigen tijd en even tot jezelf komen. Dat was fijn. Ik ging meestal even douchen als de kinderen het eerste theatermoment hadden, dan kon ik de dag even in rust starten en kon ik er de rest van de dag beter tegen. Ik ben heel blij dat dat mogelijk was. Verder had ik superlieve en zelfstandige meiden in mijn groepje die ervoor zorgen at alle taken met zijn allen gedaan werden en was het eigenlijk gewoon hartstikke gezellig.

Al met al viel het eigenlijk reuze mee, op die eerste dag na, die was echt vreselijk. Aan het einde van het kamp ging zelfs ik met een voldaan gevoel terug naar huis en toen de directeur vroeg of ik volgend jaar (dit schooljaar) weer mee ging, zei ik niet volmondig NEE, maar voorzichtig ‘misschien’. Dit jaar bleek er voldoende begeleiding te zijn en hoef ik toch niet mee, maar volgend jaar…ben ik er waarschijnlijk weer bij en dit keer zonder paniek en zonder tegenzin. Al blijft in een tent slapen echt mijn hobby niet!