Ik huil zachtjes... ze kunnen echt niets meer doen

“Dit kan niet waar zijn” zeg ik. Ik voel een steen in mijn maag, een intens verdriet en een enorme leegte. Een leegte, terwijl mijn buik helemaal niet leeg is. Er volgt een enorme lading van emoties en toch voel ik me leeg. De verloskundige veegt mijn buik schoon. Ik zeg niets. Ik voel dat mijn moeder me vastpakt, maar ik reageer niet, het lukt me niet. Ik wil hier niet zijn. De verloskundige zegt dat ik mag gaan zitten als ik daar aan toe ben. Ik denk wat zegt ze nu? Gaan zitten? Ik wil blijven liggen, ik wil slapen en ergens anders wakker worden, naar het moment dat ik nog gelukkig was, weg uit deze nachtmerrie. Maar naar dat moment kan ik nooit meer terug. Dit gaat nooit meer voorbij. 

Ik kom overeind en voordat ik plaats wil nemen op de stoel besef ik dat ik mijn man moet bellen. Mijn tas en telefoon liggen nog in de andere kamer. Ik vraag of iemand mijn tas kan halen, want ik wil mijn man bellen. De verloskundige zegt dat dat zo kan, maar ik blijf stellig. Niets zo, ik wil eerst mijn man bellen. En dat doe ik dus ook. Dit is het meest verschrikkelijke telefoontje dat ik ooit heb moeten voeren. Hoe moet ik hem in hemelsnaam vertellen dat onze droom uiteen is gespat, dat onze zoon niet meer leeft. Eerst krijg ik mijn man niet te pakken, hij hoort zijn telefoon niet omdat hij werkzaamheden verricht in een ruimte die heel lawaaierig is. Ik weet dat hij aan het werk is waar mijn broer en buurman ook werken. Ik besluit mijn buurman eerst te bellen. Mijn broer staat te dichtbij. Ik moet eerst mijn man hebben gesproken, voordat ik anderen vertel wat er aan de hand is. Ook mijn buurman neemt niet op. Ondertussen belt mijn man terug. Ik neem op en vertel hem dat ik verschrikkelijk nieuws heb, ons kindje is overleden, ik zeg zelfs nog sorry… waarvoor zeg ik sorry? Ik kan er niets aan doen, maar toch ben ik de boodschapper van dit bericht. Ik vertel hem dat ik door moet naar het ziekenhuis en zeg “Kom maar naar de verloskundigenpraktijk, daar wacht ik tot jij er bent, we moeten door naar het ziekenhuis”. Ondertussen belt mijn buurman ook terug. Ik vertel hem dat ik mijn man inmiddels heb gesproken en vraag hem of hij wil checken of mijn man in staat is auto te rijden en leg hem uit dat ik hem net verteld heb dat ons kindje is overleden. Terwijl de verloskundige mij van alles gaat vertellen over wat er nu gaat gebeuren, dringt het ineens tot me door. “Oh nee” zeg ik hardop. “Het kindje moet er ook nog uit, ik moet nu al bevallen”. Ik ben daar nog helemaal niet klaar voor. Het is pas februari! Ik zou pas in mei bevallen! 

Mijn man is sneller bij de verloskundige dan ik verwacht had. Ik heb geen benul van tijd. Maar het voelt dat hij er snel is en ik ben blij dat hij er is. Ik kan dit alleen met hem aangaan. Ondertussen heb ik mijn zus gebeld en gevraagd of ze onze moeder kan ophalen bij de verloskundigenpraktijk. Mijn zus zorgt ervoor dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Mijn moeder vertelt me later dat mijn zus haar kinderen ook in de auto had zitten en op de wang van haar oudste zoon ligt een traan…

Samen met de verloskundige gaan mijn man en ik naar het ziekenhuis. De gynaecoloog die dienst heeft is al op de hoogte dat we komen en heeft aan de telefoon heel hard gevloekt toen hij hoorde dat wij kwamen met een vermoedelijk UIVD (intra-uteriene vruchtdood). We gaan via de achterzijde van het ziekenhuis, maar moeten een heel stuk lopen voordat we er zijn. Ik denk alleen maar dat al die mensen zien dat ik zwanger ben, maar geen idee hebben in wat voor slechte situatie we zijn beland. 

We kunnen meteen doorlopen bij de gynaecoloog. Hij maakt een echo, omdat het overlijden door een arts vastgesteld moet worden. Ik wil liever niet nog een keer de beelden zien of ons zoontje die stilligt, maar ik kijk toch. Ik zie weer het stille beeld, mijn man ziet het nu ook. De gynaecoloog gaat heel snel te werk, wat ik fijn vind. Dit beeld raak ik nooit meer kwijt.

De gynaecoloog stelt meteen vast dat er vocht in zijn hoofdje zit, wat past bij mijn verhaal dat ik in het weekend geen leven meer voelde. Hij legt uit dat vocht betekent dat het kindje al een dag of paar dagen overleden is. Ik huil zachtjes, want nu is het voor mijn gevoel echt definitief. Ze kunnen echt niets meer doen.