Herinneringen vervagen

Ik scrol door de foto’s op mijn telefoon. Google foto’s slaat alle foto’s automatisch op en ik krijg vaak een herinnering zoals nu.

De foto’s zijn van 5 jaar geleden. Ezra was 2 en Eden nog geen jaar oud. Ik kan het mij amper herinneren.

Al snel nadat Ezra geboren was in 2016 voelde ik de wens voor nog een kindje. Ik weet nog dat ik altijd veel moeite mee had om te zeggen dat ik een kindje had als mensen daarnaar vroegen. Ik had het gevoel alsof ik Lev* daarmee tekort deed. Hem niet noemen was lastig en pijnlijk voor mij. Maar zeggen dat ik kindjes (in meervoud) had voelde ook niet helemaal oké, ik had tenslotte maar 1 kindje thuis om voor te zorgen.

Ik droomde erover om, zonder schuldgevoel, vrijuit te kunnen zeggen dat ik kindjes had. Dan kon ik in het midden laten hoeveel kindjes er waren.

Natuurlijk was dat niet de enige reden voor een nieuwe zwangerschap. Wij wilden meerdere kindjes. Echter versterkte het gevoel dat ik had deze wens!

Na de geboorte van Ezra ging ik niet opnieuw aan de anticonceptie. Na de bevalling stond ons seksleven op een lager pitje, maar al snel daarna begon het te kriebelen.

In verband met de afwijking van Lev* moest ik supplementen slikken alvorens ik zwanger wilde worden.

In juli begon ik met het slikken hiervan met het idee om na Ezra zijn verjaardag proberen zwanger te worden.

Van dat proberen is het nooit gekomen. Op zijn verjaardag testte ik positief!

3 bevallingen binnen 3 jaar, 2 voldragen zwangerschappen en 2 kindjes in huis onder de 2.

Ik vraag mij wel eens af of ik veelal op de automatische piloot heb gestaan in die eerste jaren.

Moeder zijn van 2 hele jonge kindjes, werken, een sociaal leven, dag in dag uit.

Het lijkt alsof ik maar door en doorging. Als ik terugdenk aan die tijd kan ik mij niet herinneren dat ik het heel zwaar vond. Er waren vanzelfsprekend weken dat het niet lekker liep, weinig slaap of dat er ziekte was binnen of buiten ons gezin of een lastige situatie op het werk. Na een zwaardere periode volgde altijd weer een rustigere periode.

Als ik de foto's terugkijk van die eerste twee jaar met twee kindjes heb ik maar weinig herinneringen. De bijzondere momenten herinner ik mij wel. Een vakantie, feestdag of een uitje. Juist die gewone dagen en de alledaagse dingen lijk ik veelal te zijn vergeten.

Ik bespreek mijn gedachten met mijn moeder. Zij kreeg 5 kinderen. Weliswaar is 15 jaar tijd, maar zij stond er jaren alleen voor met jonge kinderen. Ook zij heeft veel op de automatische piloot gestaan en bij haar was het soms ook veel ‘overleven’. Zij herkent het dat je veel vergeet van die eerste jaren met jonge kinderen.

Ik heb nog steeds geen idee of dit nou komt doordat het heel hard werken kan zijn waardoor je vergeet bewust stil te zijn of dat het normaal is dat je heel veel vergeet van die eerste jaren van je kindje(s).

Hoe is dat bij jou?

Op mijn Instagram liefs_van_roos deel ik van alles over ons leven. Kijk je mee?