Lieten we Morris alleen in het ziekenhuis?

Na iets meer dan 37 weken beviel ik van Morris. Eerder dan verwacht, maar de veilige grens was gepasseerd; dus ik had er veel zin in! Vlak na de geboorte van Morris begonnen de relatief kleine problemen met zijn gezondheid zich op te stapelen. Nu, drie jaar later, deel ik in de komende weken de onzekerheden die de geboorte van ons eerste kindje met zich meebracht, de zoektocht binnen de zorg, het moederinstinct en de diagnoses die Morris kreeg. Tot slot, hoe gaat het nu met Morris en met mij? Ervaarde ik dezelfde onzekerheden bij de geboorte van mijn tweede zoon? Een impactvolle reis met traumatische gebeurtenissen die uiteindelijk ook ons heeft gebracht waar we nu staan. Een onderdeel van mijn leven die waardevoller is geweest dan ik ooit van tevoren had gedacht. 

Bevalling

Na mijn eerste verlofweek tikte ik de 37 weken aan. Tijd om rust in te bouwen en toen braken mijn vliezen. Ik had er onwijs veel zin in, laat maar komen! Na een relatief goede, maar snelle thuisbevalling was Morris geboren. Een bevalling in klein gezelschap samen met mijn vriend Tim en de verloskundige, wat ons overigens goed is “bevallen”, mede door corona. We waren ouders, wat een overweldigend gevoel. Het voeden van Morris wilde nog niet vlotten, maar we hadden alle vertrouwen dat dit goed zou komen. Eerst lekker bijkomen en rustig de nacht voortzetten.

Twijfels

De kraamzorg die na de bevalling was gearriveerd, ging nog even naar huis om te slapen en startte die ochtend wat later. Dat vonden we prima. We waren makkelijk en relaxed, genoten ontzettend van ons kersverse gezin van drie. Tijdens de bevalling was ik veel bloed verloren. Die ochtend schuifelde ik voorzichtig naar de douche, want ik wilde weer vlug op de been zijn. Terwijl ik probeerde naar de badkamer te schuifelen, voelde ik me direct niet goed en kon ik mezelf nog net opvangen op een stoel en riep ik Tim. Ik bleek te zijn flauwgevallen. Bedrust aanbevolen. Tot dat moment had Morris nog steeds niet tot nauwelijks gedronken en maakte hij een gek, kakelend geluidje. Een geluid dat de verloskundige en kraamzorg niet eerder hadden gehoord toen ze die middag bij ons waren. Dit was het eerste gevoel waarbij we twijfels ervaarden en wat ons betreft, achteraf gezien, onvoldoende sturing en advies kregen die middag. De avond diende zich aan. We besloten toch met Morris langs de huisartsenpost te gaan, want we hadden er geen fijn gevoel bij. Doordat ik nog steeds niet kon staan en lopen, ging Tim alleen met Morris op pad. Mijn ouders kwamen langs om op mij te “passen”, zodat Tim met een gerust gevoel naar de huisartsenpost kon gaan met Morris. 

Laryngomalacie

Niet veel later ontving ik een bericht van Tim dat Morris toch gezien moest worden door een kinderarts. Hieruit kwam vrijwel direct naar voren dat Morris Laryngomalacie heeft. Een onderontwikkelde luchtpijp die deels dichtklapt bij het ademhalen. Dit geeft een piepend en hoorbare ademhaling en dit had, achteraf gezien, ook een reden kunnen zijn dat Morris moeilijk kon drinken. Deze diagnose was mogelijk een gevolg door vroeggeboorte. We hoorden toen voor het eerst de term “randprematuriteit”. Dat vond ik vreemd, want we waren toch die magische grens van 37 weken gepasseerd? Gelukkig was het in het geval van Morris een kwestie van tijd en zou hij hier overheen groeien. Voorlopig mochten we genieten van een gezellig kakelend en piepende ademhaling, dat typeerde direct onze lieve Morris!

Morris alleen laten?

Terwijl ze Morris hadden onderzocht, vond de arts dat Morris toch echt moest gaan drinken en het ziekenhuis niet mocht verlaten totdat hij z’n eerste fles had leeggedronken. Tim belde me op om dit te vertellen en dat vond ik ontzettend moeilijk. Want wat als Morris daar moest blijven en ik niet bij Morris kon zijn? In geen mogelijkheid lukte het me om op mijn benen te blijven staan, het was frustrerend. Tim kwam tussendoor even naar huis om met mij te overleggen. Het idee dat Tim Morris achterliet vond ik ontzettend moeilijk, alsof je hem in de steek liet en dat terwijl we ook nog niet wisten of er iets aan de hand was. Morris was nog maar enkele uren oud, maar toen dealde je al met het gevoel van “loslaten”. Natuurlijk wisten we dat Morris in veilige en goede handen is van het ziekenhuis, maar toch wil je in de buurt van je pasgeboren kindje zijn. Na goed overleg besloten we dat Tim bij mij zou blijven. Om 21.00 uur zou Tim nog even teruggaan naar het ziekenhuis, zodat hij zelf de voeding kon geven. Ondertussen kon ik Morris bekijken via een camera, dat was heel fijn. Rond 22.00 uur kreeg ik een telefoontje; Morris had z’n flesje leeggedronken! Hij kwam terug naar huis. Wat was dat een opluchting, we gingen weer de goede kant op! 

Toch mis

In de dagen die volgden ging het drinken nog steeds moeizaam. We zaten middenin coronatijd en de verloskundigen hadden afgeschaald in bezoekuren en kwamen minder vaak langs. Op dag vijf na de bevalling spraken we opnieuw onze twijfels uit over zijn gezondheid, maar de kraamzorg vertelde ons dat we geen zorgen hoeven te maken. Die avond belden we opnieuw met de verloskundige en na de ontvangen bloeduitslagen bleek het goed mis te zijn…