'Gewoon een nacht laten huilen, dan gaat het over'

Moeders, ik moet jullie echt even bijpraten over mijn nachtelijke avonturen. Nou ja, meer een soort van nachtelijke horrorshow eigenlijk. Want laten we eerlijk zijn, slaap? Dat staat bij mij ongeveer gelijk aan de jackpot winnen in de loterij. Het is zeldzaam en als het gebeurt, voelt het als een wonder.

Het begon allemaal zo'n vier jaar geleden, toen onze lieve Julie in ons leven kwam en meteen de boel op stelten zette. Die meid had één missie: slapeloosheid tot kunst verheffen. Dag en nacht. En laten we het dan nog niet eens hebben over het circus dat zich afspeelde toen haar broertje Lou de wereld op werd gelanceerd. (Met 34 weken had ik een scheur in mijn vliezen waardoor hij met 37 weken de wereld op werd gelanceerd terwijl hij er echt nog niet klaar voor was met alle gevolgen van dien)

We probeerden van alles: de (soms ook niet) goedbedoelde tips vlogen ons om de oren. "Laat ze gewoon een nachtje huilen, dan gaat het wel over," klonk het van alle kanten (en zo klinkt het nog steeds). 'Heb je de chair methode al eens geprobeerd?' 'Heb je de bedjes wel eens anders gezet?' 'Ja, 's nachts begint het opvoeden hé!' 'Hebben jullie wel een bedritueel?' JA JA EN NOG EENS JA! maar geloof me, dat 'een nachtje huilen' werd al snel 'een maandje huilen' en voor we het wisten zaten we middenin een slapeloze marathon.

En als je denkt dat het bij Lou beter ging, think again. Die kleine man was een huilbaby pur sang. Hij huilde als hij wakker was, hij huilde als hij sliep (en ja, dat kan blijkbaar). Een expert in het produceren van decibellen was hij zeker, en dat is hij nog steeds. Ook hij is nog steeds geen sterslaper. Je hoeft maar een scheet te laten en hij is wakker. Wel kon hij super goed zelfstandig in slaap vallen. Tot dat we een aantal weken terug ons huis verbouwde en op een camping in een chalet sliepen waar hij met zijn zus op een kamer lag waar wij dus bij bleven tot hij sliep. Resultaat dat als hij wakker wordt, hij ons ook echt kwijt is en het op het krijsen zet. 

En dan hebben we nog Joe, onze hongerige harry. Die jongen wordt wakker en het eerste wat in hem opkomt is eten. Geen zin om te wachten tot de zon opkomt, nee, het moet meteen. Alsof hij denkt dat de melkfabriek 's nachts verdwijnt ofzo.

Als ik die kleine lieve gezichtjes zie, weet ik waarom ik nacht na nacht bereid ben om de strijd aan te gaan. Ook al is het soms met tranen in mijn ogen en wallen tot op mijn knieën.

Dus moeders, vertel me, hoe gaat het met jullie kleintjes? Krijgen jullie een beetje fatsoenlijke nachtrust? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen, wie weet kunnen we elkaar tips geven. Of gewoon een virtuele schouder om op te huilen, dat is soms ook gewoon nodig.