1 week geleden
Gelukkig hebben we de foto's nog
Het kleine leed dat kerstvakantie heet
Laten we eerlijk zijn: sommige dingen ervaar je als moeder toch net even anders dan hoe je ze van tevoren had voorgesteld. Hoewel ik oprecht dol ben op mijn twee kids en ze voor geen goud zou willen missen, vind ik het af en toe ook héél fijn om ze even, gewoon eventjes, te moeten missen. Waarop ik me vervolgens schuldig voel over het feit dat ik er zo ontiegelijk van geniet dat ze niet thuis zijn en ik ze op dat moment dus ook niet enorm mis.
Neem de afgelopen kerstvakantie. Als gezin gingen we al kruipend over de finishline van 24 december. De kids waren in de afgelopen 1 à 2 weken lichtelijk overprikkeld geraakt door alle oh zo leuke sociale evenementen die in december op de planning stonden. Eerst alle spanning van de goedheiligman, gevolgd door kerstuitvoeringen, de laatste wedstrijd voor de winterstop, het kerstdiner op school… Gezinnen die de eerste vrijdagmiddag van de kerstvakantie de auto pakken richting Oostenrijk? Met alle respect: mij niet gezien.
Als ouders hadden we pittige weken achter de rug. Van het overlijden van mijn schoonmoeder tot een bedrijfsovername en last but not least een gigantische verbouwing waardoor er anderhalve week lang een groep potige bouwvakkers met modderschoenen door het huis stampte.
De kerstvakantie doemde als een soort Punica-oase voor ons op. Er stond een hotelovernachting zónder kids in de agenda, een herkansing van ons weekendje weg van enkele maanden geleden toen de griep van oppasopa en -oma roet in het eten had gegooid. Maar het virus had mij als eerste te pakken. In plaats van in een romantisch hotel, lag ik thuis rillend in m’n flanellen Mickey Mouse-pyjama diep onder de dekens.
Vlak voor kerst leek het ons weer even gunstig gezind, dus we gingen een middagje bowlen. Helaas was het geluk onze zoon deze keer níet zo gunstig gezind, want hij kwam al gauw achter te staan. We hadden het moeten weten… hij kan nu eenmaal slecht tegen zijn verlies. In plaats van een leuk uitje werd het een beproeving de vele woede-uitbarstingen te reguleren, waarbij we de starende blikken van andere bowlers zoveel mogelijk probeerden te negeren en heel pedagogisch onverantwoord zelf maar zoveel mogelijk in de geul begonnen te gooien.
Op tweede kerstdag werden de kinderen door mijn goedbedoelende schoonvader zo volgepropt met lekkers dat ik het kerstdiner in gedachten al van tafel had geveegd. Het werd een halve pizza en een bakje snackgroenten op de bank terwijl dochterlief en ik Home Alone 2 keken, mijn zoon al snel verveeld de iPad pakte en manlief inmiddels met knallende koppijn in bed was gekropen. Je weet hoe het gaat met mannen en griep: de dagen daarop had ik niet twee, maar drie kinderen te verzorgen.
En nu zit de kerstvakantie erop en ben ik weer lekker aan het werk. 'Lekker' ja, want ik heb het huis weer voor mezelf en hoef even niet als verpleegster, politieagent of animatieteam te fungeren. Zul je net zien dat ik met weemoed ga terugdenken aan die knusse momenten waarop we bij kaarslicht smulden van de ijstaart, hele ochtenden in pyjama Beverbende speelden, ik verrast werd met bontgekleurde beterschapstekeningen en we hard moesten lachen om onze eindversie van het peperkoekenhuis, dat er toch heel wat anders uitzag dan op het AI-gegenereerde plaatje van de Lidl.
Kerstvakantie 2024/2025: gelukkig hebben we de foto’s nog.
