Mama heeft autisme

Daar staat het dan. In koeienletters boven mijn eerste blog over dit onderwerp. Ik heb autisme, en daar ben ik op mijn 30e pas mee gediagnosticeerd. 

Zolang ik me kan herinneren heb ik me altijd anders gevoeld dan anderen. Ik heb het altijd lastig gevonden om sociale contacten te onderhouden, was liever alleen en zat vol onzekerheden en ongemak. Hoewel ik mezelf sociaal gedrag goed heb kunnen aanleren kwam het onzekere, ongemakkelijke meisje steeds weer naar boven in de vorm van somberheid, angst- en paniekklachten. Althans, dat is wat ik nu weet. 

Jarenlang heb ik hulp gezocht en gekregen voor mijn klachten. Ik ging naar praatgroepen, zag psychologen en gebruikte medicatie om wat stabieler te zijn in mijn mentale gezondheid. Pas een aantal jaar nadat mijn vader de diagnose Austisme (ook op latere leeftijd) kreeg ben ik mezelf erin gaan verdiepen en kwam ik erachter dat Autisme bij vrouwen zich totaal anders uit dan bij mannen of kinderen. 

Bij mijn diagnose komen veel dubbele gevoelens kijken. Enerzijds weet ik eindelijk waarom ik ben zoals ik ben, en brengt het me een stukje zelfacceptatie. Ik kan nu opzoek naar manieren om mijn leven zo goed mogelijk in te richten voor mezelf en mijn gezin, in plaats van te zoeken naar genezing.  Anderzijds is het ook verschrikkelijk eng. Autisme kan namelijk erfelijk zijn en het laatste wat ik wil is de plank mis slaan in de opvoeding van mijn kinderen. 

Daarom is het zo belangrijk om mezelf opnieuw te leren kennen. Wie ben ik als mama met autisme, wat zijn mijn uitdagingen en wat kan ik doen om deze vol goede moed aan te gaan? Ik ben benieuwd hoe andere mama's met autisme naar zichzelf kijken en hoe zij hun leven inrichten. Al met al zal het een lange reis worden die ik graag op papier zet via mamaplaats. Voor nu nog even anoniem, aangezien nog niet mijn hele omgeving op de hoogte is van mijn diagnose, maar hopelijk snel als mijn fantastische autistische zelf!