Faal angst bij kinderen

Terug naar het begin

Voordat Jaeley begon met turnen maakte ze thuis al randslagen en aan elke muur dat het kon deed ze een handstand. Na het behalen van haar C diploma was het al snel duidelijk, ze wilt op turnen. Van 1 x in de week, ging het naar 2x in de week. Maar nadat je van de balk bent gevallen, gaat het moeizamer. Je bent bang, bang dat het misgaat. Bang dat het weer niet lukt.

Zaterdag ochtend

Het is 08:45, vandaag sta je weer niet beneden en aangekleed. Je bent nog niet klaar om naar de turnles te gaan. Vandaag gaat het weer moeizaam, de laatste 2 weken gaat het moeizaam. Ik roep je en het duurt even voordat je reageert. Paar minuten later kom je naar beneden gesjokt. Behalve goedemorgen komt er niks anders uit.

“ Heb je er wel zin in?”

Je bent even stil en kijkt naar de grond. Je mompelt dat je er zin in hebt, maar ik zie aan alles dat je er geen zin hebt. Ik probeer je op je gemak te stellen. Ik probeer met je in gesprek te blijven, maar bij alles wat ik vraag antwoord je kort.

Als we bijna bij de turnzaal zijn spreek je het eindelijk uit.

“ Ik ben bang dat straks weer de balk niet lukt bij fien* en eva* lukt het wel en ik val er steeds vanaf. Ik wil niet meer op de balk, dan val ik ook niet. Dan zal de juf ook niet boos zijn”

Ja schat, maar helaas werkt het niet zo. Balk is ook een onderdeel van je turnwedstrijd, het hoort er bij. De juf is toch ook helemaal niet boos als het niet lukt. Ze is daar om je te helpen.

We zijn aangekomen bij de turnzaal, je geeft me snel een kus en loopt samen met je vriendin naar binnen. Na de turnles ben je alles wat vanochtend is gebeurd alweer vergeten. Je vond het leuk, maar je vermijd de balk het liefst.

De turnwedstrijd

De avond voor de turnwedstrijd, is Jaeley altijd 1 grote energiebal. Je praat en praat maar door, niet dat er veel zinnigs uitkomt maar je bent zenuwachtig. De dag zelf ben je stil. Thuis, in de auto en in de zaal. Even tot rust komen noem ik dat altijd.

Pasgeleden heeft Jaeley nog een turnwedstrijd gehad. Ik zelf vond het super goed gaan, maar zij niet. Toen de turnwedstrijd klaar was, baalde ze zo erg. Dit ging niet en dat ging niet goed klonk het in de auto. Ik weet niet wat ik moet antwoorden om je te kalmeren. Ik laat je uitpraten, je hart luchten. Je hebt het blijkbaar nodig. Nadat je even stil bent, vraag ik voorzichtig

“Wil je dat ik je help met turnen? “ 

We hebben thuis de ruimte en als ik de juiste turn materiaal aanschaf komen we een heel eind. Je blijft even stil en zegt “alleen als je dat wilt”

Ik google in de avond nog wat de oorzaken kunnen zijn voor faalangst. Ik lees dat het erfelijk kan zijn en dat het kan liggen aan ouders die hameren op perfect resultaat. Ik begin meteen aan mezelf te twijfelen. Geef ik Jaeley soms het gevoel dat ze moet presteren? Nee toch.. ik geef altijd aan hoe trots ik op haar ben? Kan dat haar het gevoel geven dat ik minder trots ben als ze 1 onderdeel niet kan..

Hebben meer ouders te maken met kinderen die bang zijn om te falen? En hoe hebben jullie de kinderen geholpen. We zijn al in gesprek geweest met de turn leraren. 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️