Er is geen alternatief, ze moeten NU handelen..

We liggen net een uurtje in bed als de telefoon gaat. Een privénummer.. Shit, dat kan niet anders dan de IC zijn. Het is de intensivist. Ik hoef niet te schrikken zegt ze, want het is niks acuuts. Ze zijn bang dat de centrale lijn niet voldoende is en willen een tweede lijn aanbrengen. Dit wil ze even met ons overleggen. Oké, als jullie denken dat het nodig is, dan moet het. Zullen wij die kant op komen? Wat zijn de risico’s? Wat is het alternatief?
Er is geen alternatief. Anna heeft meer medicatie nodig. Risico is een klaplong, maar ze gebruikt een echo om het in de gaten te houden. Nee, we hoeven niet te komen. Ze willen graag meteen beginnen en verwachten maximaal een half uurtje bezig te zijn. We spreken af dat ze me belt als ze klaar zijn.

Daar zitten we dan samen, rechtop in bed. Een half uur op de klok weg te kijken. Het is gelukkig niet nodig, want binnen het half uur gaat de telefoon weer. Het is gelukt, ze gaan starten met meer medicatie. Niet alle medicatie mag over dezelfde lijn. Het is een hele puzzel en ze zijn nog wel even bezig om de stukjes op de juiste plek te krijgen. 

De adrenaline zit hier, maar het lukt toch om een paar uur te slapen. Tussendoor bellen we een keertje om te vragen hoe het gaat. ’s Morgens stappen we onder de douche. Wat een verademing deze douche. Zo fijn dat ze hier begrijpen dat een goede, warme douche het verschil kan maken. Met lood in onze schoenen lopen we het pad van het Ronald McDonald Huis naar het Radboud. 

We komen de afdeling op en worden meteen opgevangen door de verpleging. Anna is helemaal opgezwollen, ze heeft de dag ervoor zoveel vocht gekregen, dat moet natuurlijk ergens blijven. Ik zie het niet eens, wat is ze mooi. De koorts is ook nog steeds niet onder controle. Anna ligt in haar luier op een groot bed, opgezwollen en onder de vlekken. Een infuuslijn in haar hals en in haar lies. Vanwege de koorts liggen er icepacks op haar flanken. Het is een heftig beeld en het is gek hoe je hier doorheen kijkt, maar het enige dat ik zie is ons lieve, mooie meisje. We zien nog niet echt vooruitgang, maar ook geen achteruitgang. De nieuwe lijn doet wel zijn werk, want ze kunnen haar bloeddruk nu beter in de gaten houden en met de nieuwe medicatie zien we iets minder schommelingen. De chirurg komt eraan om naar Anna d’r armpje te kijken. Haar armpje is binnen een dag van een paar minivlekjes op de huisartsenpost naar een zwarte band om haar linker bovenarm gegaan. Ze vertrouwen dit niet. We blijven dicht bij haar, want dat is op dit moment het enige dat we kunnen doen.

Hoe eerder een kweek positief terugkomt, hoe heftiger de infectie. Zoals verwacht is de kweek is erg snel terug. Later op de dag blijkt uit de kweek dat het om een Groep A Streptokok gaat. Blijkbaar zijn er binnen de Groep A nog meerdere variaties en dat zal de kweek op dit moment nog uit moeten wijzen. De bacterie kan zich manifesteren als vleesetend. Het bindweefsel wordt dan in een rap tempo door de bacterie opgevreten. Als dit het geval is, gaat het heel erg hard en is de kans klein dat Anna het overleeft. Ze twijfelen, maar door het akelige beeld van haar armen, durven ze het niet uit te sluiten. Aan de andere kant gaat Anna niet verder achteruit en dat is een goed teken. Als het wel de vleesetende variant is, kunnen we de kweek niet verder afwachten. Dan moeten we NU handelen. Daarom hebben ze samen met de chirurg besloten om Anna d’r armpje op OK open te maken en het bindweefsel ter plekke te beoordelen. Als het bindweefsel er slecht uitziet, gaan ze door met opereren en halen ze weg wat nodig is. Je moet je voorstellen dat als je bindweefsel weg wilt halen, je ook de huid weg moet halen. Een enorm heftige operatie waarvan ze niet weten of Anna de operatie en het herstel zal overleven. Als het niet om de vleesetende variant gaat, komt Anna terug naar de IC en gaan we verder met de behandeling. De keuze is snel gemaakt, handelen en wel nu! Anna wordt klaargemaakt voor OK. Het is een hele onderneming om haar inclusief beademing en alle infusen te kunnen verplaatsen, maar zij weten hier wel raad mee. 

Opnieuw nemen we afscheid van Anna. We kunnen haar al niet meer in haar mooie blauwe ogen kijken. We zijn ons ervan bewust hoe spannend deze operatie zal zijn, maar hebben goede hoop, houden ons vast aan het feit dat ze niet achteruit gegaan is. We vertellen haar hoeveel we van haar houden, hoe trots we op haar zijn en dat als er iemand is die dit kan dat zij het is. Dan nemen ze Anna mee, wij blijven achter.

We gaan in gesprek met de intensivist. Ik wil alles weten. Ik wil het begrijpen, grip krijgen. Ik wil weten wat het betekent voor de kindjes waar Anna mee in contact is geweest de afgelopen tijd. Anna is op het kinderdagverblijf geweest en heeft veel met haar neefje en nichtje gespeeld. Tijdens dit gesprek krijgen we al gauw telefoon van de chirurg. Het bindweefsel ziet er goed uit, ze nemen nog wel wat weefsel af, maar komen zo weer richting de IC. Wat een opluchting! We kunnen weer ademhalen. Ik kan niet wachten om haar weer te zien. Ze besluiten om Anna op een andere kamer te leggen. Anna gaat in isolatie, omdat ze in contact geweest is met een kindje dat waterpokken heeft.

Die avond moeten we Anna opnieuw achterlaten, maar weten dat ze in goede handen is. We kruipen ons bed in, niet wetende dat we ook dit keer wakker gebeld zullen worden.