En toen stopte ze met eten en drinken deel 2

Het is inmiddels maandag middag 15 augustus. Eline accepteert haar sonde gelukkig goed. De voedingen nemen ruim anderhalf uur in beslag, aangezien we het met de hand moeten doen en ze maar weinig in een korte tijd kan verdragen. Alsnog spuugt ze veel. Ik heb hoop dat het beter zal gaan als morgen de pomp thuis wordt gebracht.

Dinsdag komt dan eindelijk de pomp binnen.  Hopelijk houdt Eline dan nu wel wat voedingsstoffen en vocht binnen. Deze chemotherapie hakt erin. Dat zien we aan alles. Ze is moe, futloos, lijkbleek en eten en drinken lukt niet. Ook heeft ze weer veel pijn, dus ook de morfine dienen we weer toe. Zodra de pomp binnen is bel ik het ziekenhuis in Sneek. De diëtiste legt me uit hoe we de pomp moeten gebruiken en hoeveel we Eline kunnen/moeten geven. 

We lezen ook de instructie van de pomp door. Daarna maken we hem samen klaar en sluiten Eline haar sonde aan op de pomp. Opgelucht dat de pomp het nu bij kan houden en de zorg wat kan ontlasten. 

Toch werkt het niet. Eline spuugt continu alles eruit en we zetten de instellingen van de pomp steeds lager in de hoop dat het dan beter gaat. Woensdag ochtend worden we wakker met een meisje waar heel weinig van over is. Uitgemergeld, lijkbleek en enorm verslapt. Ook die ochtend spuugt ze veel en de pomp staat op 15 ml in het uur. 

Dit is niet goed zeg ik tegen mijn ouders en man. Ik besluit toch contact op te nemen met het Amc. De eerste kinderarts kent Eline niet en neemt het verhaal niet zo serieus. Het zou bij chemotherapie horen, punt. Ik sta erop dat ik de dienstdoende kinderoncoloog kan spreken. Na veel weerstand kan ik toch terug gebeld worden.

De oncoloog was heel kort. Als het nu zo gaat en Eline er zo slecht aan toe is hoort ze niet thuis te zijn. Ze vraagt of we met haar naar Amsterdam durven te rijden of dat ze vervoer moet regelen met de ambulance, maar dat kan wel een aantal uren duren voordat die er is. Ik geef aan dat we zelf zsm komen. Wat een opluchting. Ik ben op van de afgelopen dagen. Ik heb geen enkel moment mijn ogen dicht durven doen. Zo bang om Eline te verliezen.

In het ziekenhuis besluiten ze toch de voeding eerst weer te stoppen en weer heel langzaam op te bouwen. Na een aantal uren spreekt de oncoloog zelfs uit dat ze verwacht dat we donderdag wel weer naar huis kunnen. Ondanks dat Eline niet plast en ze nog veel te weinig voeding binnen krijgt. Ik kom voor het eerst voor mezelf op en zeg: Ik vertrek pas met haar als ze weer kan plassen en eten binnen kan houden. Al snel laat ook Eline zien dat ze het ziekenhuis nodig heeft. Ze spuugt alle sondevoeding van de middag er in een gigantische golf uit en krijgt daarbij ook nog diarree. Allebei dingen die je niet wilt met een meisje dat langzaam uit droogt. 

Vanaf nu wil de oncoloog alle luiers op de weegschaal hebben en er wordt getest of het urine is of niet. Ook gaat Eline in isolatie ivm ook de kwetsbaarheid van de andere patiënten. 

Donderdag ligt Eline als een uitgeput meisje stil in haar bedje. Ze krijgt veel medicatie, maar spuugt ook veel weer uit. Vrijdagavond vinden ze het spannend worden. Eline plast nog steeds niet, ondanks dat er volgens de artsen nu wel vocht en voeding binnen blijft. Ze hangen 2 zakken extra vocht aan en doen die nacht 3 blaasscans. En bij de 3e scan is er eindelijk wat te zien in de blaas. Zaterdagochtend is daar dan eindelijk een plasluier. En ze neemt zelfs voorzichtig een hapje eten. En ze stopt ook nog met spugen.

Die middag gaan we eindelijk naar huis. En in de auto zoals we gewend zijn als ze het ziekenhuis verlaat, is ze al zoveel vrolijker. Opgelucht halen we adem. Dit hebben we tenminste achter de rug. We hebben namelijk met de kanker nog een lange weg te gaan.

Wil je weten hoe het inmiddels met Eline gaat? Volg haar traject dan op instagram @lindseyvdschaaf of lees onze vorige posts.