En toen stopte ze met eten en drinken deel 1

Het is donderdagavond 11 augustus, we rijden onze woonplaats in. Heerlijk weer in een rustigere omgeving en thuis. We zijn opgelucht dat deze opname en algehele chemotherapie erop zit. Eline is tot nu vrij fit, maar moe en heeft veel te verwerken. Ook wij zijn heel erg toe aan thuis zijn en de afgelopen week een plekje geven. Om 8 uur liggen we allemaal in onze eigen bedden al te slapen.

Vrijdagochtend worden we vroeg wakker. Eline is wat onrustig, maar dat is niet gek na afgelopen dagen. Haar ontbijt gaat er goed in en ze krijgt al medicatie tegen de misselijkheid. Ook drinkt ze veel die ochtend, alleen maar goed na die stomme chemo. 

Na haar middagdutje gaat het mis. Eline is verdrietig en eten lijkt niet te lukken. Door de chemo kan ze last krijgen van haar mond. Ik kijk, maar er is niks te zien. Gek, maar misschien is ze alsnog misselijk. Ze drinkt nog wel een paar slokken. Een uur later probeert Eline zelf wat te drinken, maar begint zachtjes te huilen. Het lukt haar echt niet. En aan haar te zien heeft ze wel echt dorst. De rest van de middag gaat het door met moeite krijg ik er af en toe een slokje water. Als het morgen niet beter is bel ik het ziekenhuis, denk ik nog bij mezelf.

De volgende ochtend is er niks veranderd. Behalve dat Eline haar oogkassen in beginnen te vallen en daar schrik ik van. Ik besluit meteen contact op te nemen met het amc. 

Zij geven aan dat als het morgenochtend nog niet lukt om te drinken ze toch een sonde nodig heeft. Gelukkig regelen ze dat ze nu eerst alvast in het ziekenhuis bij ons in de buurt kan worden onderzocht. Ze willen toch een paar dingen uitsluiten.

Daar lijkt ze niet uitgedroogd volgens de artsen. Ook zij vinden geen rare dingen in haar mond. En willen zien hoe het drinken gaat. Eline is een meisje dat normaal gesproken heel goed eet en drinkt, maar goed toch laten we het zien. Ze wilt graag een slokje water, maar begint zachtjes en een beetje hulpeloos te huilen. Zonder tranen. Toch worden we naar huis gestuurd met de boodschap dat we het aan moeten kijken en anders zondagochtend een sonde. Ik krijg een direct nummer van de kinderafdeling om te bellen voor het geval dat.

Zaterdagavond ben ik er klaar mee. Ik zie Eline met het uur achteruit gaan en haar gezichtje verder invallen. Ik bel de kinderafdeling en geef aan dat het niet meer gaat. Eline heeft dorst en honger, maar eten lukt niet. Ze kan niet anders meer dan schreeuwen. De arts laat ons die avond nog komen voor een sonde. We krijgen uitleg hoe wij haar zonder pomp eten en drinken kunnen geven en hoeveel we mogen geven. Ook leren ze ons de medicijnen via de sonde toe te dienen. De eerste portie krijgt ze van de verpleegkundigen en meteen is ze rustiger. Met een kinderwagen vol met spullen voor haar voeding mogen we nu naar huis. Eerst lekker slapen allemaal zegt de arts. Morgen ochtend krijgt ze meteen hier ontbijt en jullie een uitgebreidere uitleg.

Moe maar opgelucht rijden we naar huis. En Eline valt meteen in slaap, dat gevulde buikje had ze zo nodig! Zondagochtend rijden we weer naar het ziekenhuis en krijgt ze haar tweede portie sondevoeding. Dat lijkt goed te vallen en wij krijgen nu meer uitleg. Maandag krijgen we een pomp voor thuis dan hoeft het niet meer met spuitjes. Eline krijgt weer eten en vocht en dat is het belangrijkste. 

Zondag ging alles goed, maar al snel ging het weer mis. Hoe het verder liep kan je binnenkort lezen in deel 2. Nieuwsgierig naar hoe het nu met Eline gaat? Volg ons dan via instagram @lindseyvdschaaf.

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️