Een stapje vooruit en weer twee stappen achteruit

Ook deze nacht worden we wakker gebeld, we liggen eigenlijk net een kwartiertje te slapen als de telefoon gaat. Weer een privénummer, dit is niet goed. Het is dezelfde intensivist en ze geeft aan dat er iets niet goed gaat met de beademing. Er gaat meer lucht in dan dat er uitkomt. Ze moeten de tube waarschijnlijk vervangen. Op dit moment zit de tube in de mond van Anna. Vanwege de hectiek en alle risico’s is hier zaterdag voor gekozen, maar het zou beter zijn om haar via de neus te beademen. We spreken weer hetzelfde af. Zij gaan aan de slag en wij wachten op hun telefoontje. Na een half uur komt het telefoontje, het is in één keer goed gegaan. Ze vraagt ons nog of wij toestemming geven om Anna donorbloed bij te geven. Ze weet het niet zeker, maar het kan zomaar nodig zijn.

Wij hebben redelijk geslapen, tussendoor een keertje gebeld om te vragen hoe het gaat, maar zijn wel vroeg wakker. We douchen ons, komen in de keuken verschillende ouders tegen die gaan ontbijten. Wij hebben niet de rust om te ontbijten, dat doen we wel als we bij Anna zijn. Weer lopen we met lood in onze schoenen richting het Radboud. Het is een heel raar gevoel. Aan de ene kant wil je zo snel mogelijk naar haar toe, bij haar zijn. Aan de andere kant ben je bang, durf je niet, want je weet niet wat je aan gaat treffen en wat de dag gaat brengen. Hoe dichterbij we bij Anna komen, hoe zwaarder mijn benen aanvoelen. Dingen gaan als een waas aan me voorbij, soms lijkt het of al het bloed uit me stroomt en tegelijkertijd sla ik alles in me op. Ik voel me zwaar en licht tegelijkertijd, zowel in mijn hoofd als mijn lichaam.

We komen bij Anna en treffen een iets beter beeld dan toen we de avond ervoor weggingen. Het ziet er al beter uit dat de tube in haar neus zit in plaats van in haar mond. In de nacht is er bloeddrukmedicatie afgebouwd en plasmedicatie opgestart. De huid van Anna staat zo strak door al het vocht, dat het hoog tijd wordt om vocht af te drijven. 
Eenmaal in gesprek met de arts blijkt dat de situatie minder rooskleurig. De medicatie is weer opgehoogd en ze gaan Anna donorbloed bijgeven. Ze hadden ons gezegd dat het op en neer zou gaan. Zo snel kan het dus gaan, een stapje vooruit en weer twee achteruit..

Door de dag heen lijkt het vochtprobleem groter te worden, maar haar hartslag en bloeddruk beginnen eindelijk te stabiliseren. Dit is ook hard nodig. Ze zijn erg bang geweest dat de shock een point of no return bereikt had. Hierbij zijn de organen zo ver aangetast dat het ze niet meer lukt om weer zelf aan de slag te gaan. Het geeft hoop, maar we hebben nog een hele lange weg te gaan. Het vochtprobleem levert op dit moment vooral problemen bij haar longen, waardoor ze moeilijk te beademen is en het zuurstofgehalte snel terug kan lopen. Ze zien ook dat de bloeddruk snel reageert als ze verzorgd wordt. Er wordt continu gekeken wat de juiste balans is. 

De rest van de dag zijn we druk. Het weekend is voorbij dus er moet van alles geregeld. We bellen ons werk, de opvang en schakelen met de GGD. Hoe vertel je zoiets? Ze zijn in shock, maar gelukkig is er veel begrip. We zeggen dat we hopen dat we hier (in het ziekenhuis) nog heel lang zullen zijn, want dat betekent dat Anna er nog is!

De afgelopen dagen zijn onze ouders al een aantal keer bij ons op bezoek geweest, meestal in de familiekamer soms in het restaurant. Het is eigenlijk niet de bedoeling dat bezoek ook op de IC zelf komt. Als ik vertel dat mijn ouders even langskomen, geven ze aan dat zij best even bij Anna mogen. Anna is zo ziek zeggen ze, het is ook goed voor onze ouders om haar toch even te kunnen zien. Ze zeggen het niet, maar ik merk aan alles dat ze willen zeggen, ‘het zou zomaar de laatste keer kunnen zijn’. Het is mooi en verschrikkelijk tegelijk. Ze zijn blij om Anna te zien, maar mogen vanwege de prikkels niet te lang blijven en ook zij moeten afscheid nemen van hun kleindochter. Mijn hart breekt opnieuw, er is weinig meer van over.