Een spuit met een naald van 30cm komt tevoorschijn

De zanger van Het Goede Doel schreeuwt de naam van onze bestemming door de autospeakers. Nog twee uur te gaan en mijn vriend doet zijn best om niet iets te vinden van mijn muziekkeuze. Want inderdaad: voor een goed doel, is het.
We zijn op weg naar een ziekenhuis in België. Het heeft even geduurd, maar vandaag mogen we eindelijk op gesprek komen voor de start van ons IVF traject. Voorafgaand moest ik tien buizen bloed afgeven om te checken of ongeveer alle cellen in mijn lijf gezond waren. Iets waar mijn huisarts minder blij mee was dan ikzelf. Het voelt alsof er eindelijk verder gekeken wordt dan de beperkte onderzoeken die in Nederland plaatsvinden. Op de vragenlijst heb ik antwoorden geschreven die ik nooit eerder uitgesproken heb naar artsen omdat ze er simpelweg niet in geïnteresseerd waren.

De intake verloopt wat stroef. Hoewel we dezelfde taal lijken te spreken, vinden er toch een paar miscommunicaties plaats. Ze schrikken diverse keren van onze directe vragen en ik moet goed luisteren om steeds te volgen wat er bedoeld wordt. Er komen een hoop verkleinwoordjes voorbij en ik verbaas me over de logica van het weglaten van bepaalde lettergrepen. Zo moet ik naar de derde ‘verdiep’ om daar te checken hoeveel ‘follikeltjes’ ik heb.
Na de afspraak halen we de medicatie op en ruilen daarbij ons vakantiegeld in. Ik zwaai er nog even naar en verkrop de gedachte dat andere mensen gratis en voor niets een kind op de wereld zetten. Vanaf morgen mogen mijn naalden en ik weer een feestje prikken en komen de hormonen gezellig op de borrel. Na vier maanden pauze verwelkom ik ze met liefde.

De weken daarna gaan snel. Voor ik het weet rijden we opnieuw richting onze onderburen en raken we gewend aan de afstand. We hoeven de navigatie niet eens meer aan te zetten. In het ziekenhuis word ik overvallen door een bepaalde rust die ik niet eerder heb ervaren. Het gevoel alsof het allemaal goed komt, ondanks dat me een zeer pijnlijke behandeling staat te wachten. Ik durf het niet uit te spreken maar na enkele minuten geeft mijn vriend aan dat hij precies hetzelfde ervaart. Dit zou ‘m weleens kunnen worden.

De verpleegkundige komt langs om een pijnstilling toe te dienen in mijn bilspier. Hoewel mijn vriend normaal gesproken geen moeite heeft om naar mijn billen de kijken, wendt hij nu zijn blik af. De prik is pijnlijk maar best te doen. Daarna word ik richting de wachtzaal gereden en laat ik mijn vriend achter. Of hij mij. Het is maar hoe je het bekijkt.
Net wanneer ik lekker aan het gaan ben op de verdoving, word ik richting de operatiekamer gereden. De arts zit al klaar en instrueert mij de benen in de beugels te leggen. In haar hand ligt een spuit met een naald van ongeveer 30 centimeter. Ze zegt dat ik moet ontspannen. Ik vraag hoe dat moet, maar ik krijg geen antwoord. Het infuus dat is aangesloten in mijn linkerhand is het enige wat mij troost biedt. Mocht ik te veel pijn ervaren, hebben ze beloofd iets toe te dienen.
De eendenbek wordt vrij ruw vastgezet en binnen enkele seconden voel ik een helse pijn in mijn baarmoedermond. Er volgen nog 4 prikken met de naald. De verpleegkundige vraagt of het gaat. Ik huil van nee. Ik ga ervan uit dat ze bezig zijn met het toedienen van een verdoving via mijn infuus, maar in plaats daarvan belooft ze me dat het zo voorbij is. Mijn gezicht is nat van de tranen. Ik voel hoe mijn eerste ei blaasje wordt aangeprikt. Mijn lichaam schokt. Meerdere mensen in de kamer roepen dat ik mijn billen omlaag moet houden. Het aanprikken van de volgende ei blaasjes voel ik niet meer. Blijkbaar werkt de verdoving. Alleen jammer dat de verdoving zelf het pijnlijkste was van alles.

In totaal duurt het ongeveer 10 minuten. Hierna word teruggereden naar de wachtzaal en verberg ik mijn natte gezicht voor de vrouwen die nog moeten. Ik verlang naar mijn vriend, maar niemand vertelt me wanneer ik word teruggebracht naar de kamer. Ik neem dit moment om tot mezelf te komen en probeer trots te zijn dat ik het heb ondergaan. Het lukt een beetje.
Als mijn vriend en ik elkaar weer begroeten houd ik me groot zolang de verpleegkundige er nog is. Wanneer hij vraagt hoe het gegaan is, barst ik alsnog in huilen uit. ‘Ik ben er zó klaar mee’.

Na mijn tranenfestijn krijgen we goed nieuws. Er zijn 6 eitjes gevonden. We juichen samen en zijn dankbaar dat die vreselijke behandeling niet voor niets is geweest. Over een week horen we of de eitjes zich goed hebben doorontwikkeld. Ondanks alles vier ik een Belgisch feestje.