Een moederhart in Denemarken

In mijn vorige blog las je over onze eerste, niet zo fijne kennismaking met de Deense school. Vandaag deel ik een persoonlijk verhaal, een reis vol frustratie, verdriet en uiteindelijk hoop. Spoiler alert: het was een emotionele achtbaan.

Voor de toewijzing van scholen moet je in Kopenhagen bij de gemeente zijn. Ironisch genoeg sprak de verantwoordelijke voor internationale kinderen niet zo goed Engels. Hoewel ik niet verwacht dat iedereen Engels spreekt, lijkt het toch wel handig als je ouders van internationale kinderen moet begeleiden, niet?

De kinderen waren pas een week op school toen ik al een mail stuurde naar Lars, de verantwoordelijke voor de integratie van internationale kinderen in desbetreffende school. Nu ik de mail net heb nagelezen, was het  duidelijk een cry for help. Er was meer structuur en duidelijkheid nodig. Misschien waren er wel kinderen die Nederlands of Vlaams spraken om Lena en Basil te helpen de eerste weken?

Jammer genoeg moest ik een week later een herinnering sturen. Antwoord? Stilte.

Terug naar de gemeente dan maar, om daar mijn zorgen te uiten dat de school niet geschikt was. Ze konden mij geen oplossing bieden en zeiden zelfs: “Lars is not stable, that is why he is not responding.” Ik was verbijsterd. Hoe kan iemand die verantwoordelijk is voor de integratie van internationale kinderen niet stabiel zijn? 

Inmiddels waren we vijf weken verder en er was nog steeds niets gedaan om onze kinderen te helpen. Het voelde alsof ik tegen muren aan het vechten was, terwijl ik mijn kinderen zag lijden.

Ik gaf niet op. Ik belde en schreef elke school in de omgeving aan. Sommige directeuren stonden open voor een gesprek, anderen niet. Na veel aandringen kon ik drie scholen bezoeken en uitleggen in welke situatie we zaten. Een extra complicatie was dat we in Frederiksberg woonden, waardoor het moeilijk was om naar Kopenhagen te gaan. Dit creëerde een politiek-financieel probleem waarbij Frederiksberg zou moeten betalen aan Kopenhagen voor onze kinderen naar school te kunnen laten gaan.

Wie mij kent, weet dat ik tot het uiterste ga. Ik vond de contactpersoon in Kopenhagen die ons verhaal begreep en ons echt wilde helpen. Na wat heen en weer gespreken, kreeg ik het nieuws dat er een advocaat was aangesproken en dat het toch mogelijk was om een school in Kopenhagen te vinden. Betekende dit echt een lichtje aan het einde van de donkere tunnel? 

De volgende stap was een test in Kopenhagen. Dit verliep vlot en professioneel. We kregen een school toegewezen die we eerst mochten bezoeken. De beslissing was snel gemaakt: dit was de beste keuze ooit! De verantwoordelijke had voor elk kind een mindmap gemaakt en legde naast de kennismaking meteen een opvolgmeeting vast voor drie weken later. Eindelijk structuur en duidelijkheid!

Drie dagen later zaten Lena en Basil op hun nieuwe school, waar ze de meest hartelijke ontvangst kregen van alle kinderen. Ik werd emotioneel toen ik zag hoe gelukkig ze waren.

Ik ben de nieuwe school en de verantwoordelijke in Kopenhagen zo dankbaar. Dit proces heeft vier maanden geduurd, vier maanden waarin ik onze kinderen ongelukkiger en ongelukkiger zag worden. Het kostte zoveel energie en mijn moederhart brak elke dag een beetje meer. Ik voelde me schuldig over onze verhuizing naar Denemarken – wat had ik mijn kinderen aangedaan?

Maar... het belangrijkste is dat Lena en Basil nu gelukkig zijn op hun nieuwe school. Dit avontuur laat zien hoe belangrijk het is om te vechten voor wat je kinderen nodig hebben, ongeacht de obstakels. Als mama doe je alles voor je kinderen en ga je tot het uiterste. 

Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!