Een kind vol zelfvertrouwen

De scholen zijn weer begonnen. Afgelopen week was het bij ons extra spannend, want mijn kinderen zijn allebei voor het eerst naar de middelbare school gegaan. En ik ben supertrots, want ze vertrekken elke dag, met die mega zware rugzak, met gezonde tegenzin naar school.

Dat heeft me aan het denken gezet. Waarom gaat het ene kind fluitend naar school en krijg je een ander kind alleen met heel veel pijn en moeite de klas in? Persoonlijk denk ik dat een groot deel ook met zelfvertrouwen te maken heeft. Een kind dat genoeg zelfvertrouwen heeft, welke moeder wil dat nou niet. Maar hoe krijg je dat voor elkaar? 

Naar mijn mening door zelf als moeder al heel vroeg dingen los te laten. En het kind 100% zichzelf te laten zijn. Dat is helemaal niet altijd makkelijk, want misschien is dat anders dan wat jij wilt als moeder.

Soms zie ik op straat hoe ouders met hun eigen kinderen omgaan, en vaak huilt mijn moederhart van binnen erom.

In de winkel: ‘Luuk, ga eens aan de kant. Je valt die andere mensen lastig…’

Vanuit een tuin: ‘Nee Eva, ga maar aan de kant. Jij kunt dat helemaal niet…’

Thuis bij het aankleden: ‘Trek dat maar niet aan, want dat staat niet bij elkaar… ‘

Het jongetje zat gewoon te spelen, het meisje was haar vader aan het helpen, het laatste meisje had aangetrokken wat ze mooi vond. 

Dit soort teksten, hoe onschuldig ze voor ons ook kunnen lijken, snijden diep door hun ziel. Eigenlijk worden ze afgewezen door hun eigen ouder. Diegene die onvoorwaardelijk van ze zou moeten houden. En dat doen ze waarschijnlijk ook, maar ze hebben niet door wat voor effect die woorden hebben op het zelfvertrouwen van hun kinderen.

Dus aan het begin van dit schooljaar zou ik alle moeders willen vragen: Let eens op hoe jij met je kind communiceert en of het constructief is. 

Ter inspiratie deel ik wat alternatieve oplossingen die bovenstaande ouders ook hadden kunnen gebruiken.

In plaats van: ‘Luuk, ga eens aan de kant. Je valt die andere mensen lastig.’ kun je ook zeggen: ‘Luuk, kom daar maar even vanaf, straks bezeer je jezelf nog.’

In plaats van: ‘Nee Eva, ga maar aan de kant. Jij kunt dat helemaal niet.’ kun je ook zeggen: ‘Eva, wil jij anders even die bloemen vast water geven.’

In plaats van: ‘Trek dat maar niet aan, want dat staat niet bij elkaar.’ kun je ook zeggen: ‘Wat denk je van deze broek met dit shirtje, dat staat ook heel leuk.’

En als ze dan toch willen wat ze willen (tenzij het gevaarlijk is voor zichzelf of anderen natuurlijk), dan laat je ze… Als ze dan later naar de middelbare gaan, dan kunnen ze helemaal zichzelf zijn en stappen ze fluitend op hun fiets ;-)

Benieuwd of jullie dit ook zo zien. Laat het me weten in de comments.

Liefs van Caro