Doei!

Ik loop al een tijdje achter allerlei zaken aan te hollen en dat begint zijn tol te eisen.

Dingen van mij afschrijven heeft altijd één van mijn grootste hulpmiddelen geweest om de chaos in en rond mij een plek te kunnen geven. Het helpt mij. 

Toch merk ik dat het bloggen meer als een taak begint te voelen, een deadline die ik dien te behalen en die aan een aantal eisen moet voldoen (voor mezelf dan). Het gaat niet meer vanzelf.

De woorden rollen niet meer zo ongeremd en vlot uit mijn pen. Ik voel druk om te schrijven. Het wordt emotioneel wat te beladen. En dat... Dat is iets wat ik niet wil. Niet iets wat ik waar ik op dit moment nood of behoefte aan heb. 

Ik knijp er dus voor onbepaalde tijd tussenuit.

Om mezelf terug de ruimte te geven. Mezelf de ruimte te gunnen. Rust in de mate van het mogelijke.

Om mijn focus op mijn fulltime ouderschap met zeer actieve peuter en zwangerschap te leggen. Hopelijk toch wat te genieten van deze zwangerschap die vermoedelijk de laatste zal zijn. 

Om me voor te bereiden op alle avonturen die nog zullen komen. Mentaal en lichamelijk. 

Om niet uit te doven voor het eigenlijk allemaal begint.