Deel 2. Ik was mezelf kwijt

Bekijk nu mijn site Eerlijke klets en volg mij voor meer leuks op Instagram

Ik ben een persoon die leeft op gevoel. Dus ik probeerde zoveel mogelijk mijn gevoel te volgen. Maar radeloos als dat ik werd ging ik steeds meer de tips van slaapcoaches, andere moeders en het internet uit proberen. Niks bleef echt hangen. Niks werkte. Tot ik merkte dat ik verdrietig was om alles. Boos kon zijn om de kleinste dingen. Eigenlijk nergens meer zin in had. Ik keek mezelf aan en besefte dat ik klaar was. Ik liep al veel te lang op mijn tandvlees. Al 8 maanden lang kreeg ik weinig tot geen slaap. Gaf ik volledig borstvoeding. Probeerde ik op alle vlakken aan de wensen te voorzien. Maar ik was mezelf ergens in al die chaos totaal kwijt geraakt. Ik was mezelf niet meer. Niet diegene die ik zo graag wilde zijn...

Mijn man had dit ook door en met tranen in mijn ogen moest ik hem toegeven dat ik het niet langer trok. Ik moest iets veranderen. Maar wat? Ik wilde zo graag alles doen. Zo graag alle ballen hoog houden. Maar ergens moest er geknipt worden. Want na 8 maanden maar 5 uur slaap per nacht. Volledig borstvoeding geven, werken, het huishouden en ook nog aan jezelf willen werken en je sociale leven willen onderhouden. Het was teveel. Als ik dit opsom klinkt het ook veel te veel met zo weinig slaap. Maar ik had dat pas door toen ik mezelf al kwijt was. Ik kon niet meer alle ballen hoog houden met zo weinig slaap. Er moest wat anders. Maar hoe?

We waren buiten al dit ook elkaar een beetje kwijt geraakt. Dit wilden we niet! We trokken aan de bel en gingen samen een nachtje weg. De kinderen bij de grootouders logeren en we hebben oneindig lang gepraat. Over alles. Hoe we het vinden, hoe moeilijk het is geweest. Hoe anders dan we het verwacht hadden. Maar ook hoe we het zouden willen gaan doen. Wat werkt er nu voor ons? Na zoveel uit geprobeerd te hebben. Het leek wel of onze zoon juist schopte tegen alle tips en tricks die wij uitprobeerde. Hoe meer wij probeerden iets van ritme erin te krijgen hoe meer hij ontregelt leek. 

En alsof het toeval niet bestond werd ik ongesteld. Wat heeft dit hiermee te maken denk je? Alles, want ik kreeg gelijk een aanval (ik ga dan een uur bijna knock-out van de pijn) en wist dat ik aan de pil moest beginnen. Ik was daar al bang voor en was erop voorbereid maar ik hoopte toch ergens dat het weg zou blijven. Bij mijn eerste kindje gebeurde dit helaas ook en de lichtste pil (die je kan slikken met borstvoeding) werkte helaas niet voor mij. En een aanval hebben als ik alleen thuis ben met de kinderen is geen optie. Dus begon ik aan de pil. Mijn borstvoeding nam snel af en na een week gaf ik geen borstvoeding meer. Bitterzoet. Maar ergens gaf het de ruimte die ik nodig had. Hierdoor kunnen we de nacht delen. De voedingen delen. En dat gaf mij meer slaap en meer rust. Langzaam kreeg ik mezelf terug. En terwijl ik het dit schrijf voel ik me al schuldig. Alsof door mijn zoon borstvoeding te geven ik geen rust kreeg. Dat is niet zo maar ergens ook wel. De voeding hangt grotendeels af van mij. Ook de nacht waarin hij tot op de dag van vandaag nog vaak komt voor een voeding moest ik altijd zelf doen. Terwijl ik dan gefrustreerd naar mijn slapende man keek  het was niet meer gezond. 

Langzaam weer terug mezelf. Heerlijk en fijn. Ik heb weer energie over. Kan vaker sporten, avondje weg zonder de kolf en het aller belangrijkste. Ik ben een leuker mens. Meer geduld en meer liefde om aan beide kinderen en mijn mam te geven. En alsof hij het ook aanvoelde, ik geloof daar wel in, ging mijn zoon ineens meer vaste voeding eten. Wat hij eerst heel lang slecht deed ging nu super. Zo goed dat we de fles voedingen ook heel erg konden afbouwen tot maar 2 max. 3 per dag. En misschien het belangrijkste, wij lieten los. De ergernis van het niet willen slapen, alles proberen om maar die slaapjes langer te maken. We lieten het allemaal los. Sliep hij maar een half uur, dan was het maar een half uur. Hij was altijd vrolijk als we hem eruit haalden. Was bijna nooit hangerig of boos. En zo sliep hij langzaam steeds beter. En tegen alle 'voorschriften' in slaapt hij nu heerlijk met 9 maanden onder een deken. Hij wilt die geborgenheid, het knusse voelen. En sinds we die stap gemaakt hebben gaat het langzaam stukken beter. Hij slaapt. We geven hem 's avonds/'s nachts nog een flesvoeding op vraag. En soms is dat om 23.00uur en soms  pas om 02.00uur. Die nachten zijn nog steeds 'gebroken' maar hij en wij dus ook, slapen een stuk beter en rustiger dan voorheen. 

Ik geloof wel dat hij onze frustratie ook voelde. Daardoor nog onrustiger werd. Hij zal nooit een lange slaper worden maar zolang hij gelukkig en blij is zoals hij altijd is, ben ik een tevreden moeder. En dat is uiteindelijk waar het allemaal om gaat. Blije en tevreden mensen (met goede slaap haha)