9 maanden geleden
De woedende dikke kip
Lang leve de woede aanvallen van onze kleuter.
Vince is inmiddels 4 en een beetje en zit dus op de basisschool. Begrijp me niet verkeerd, want ik hou echt zielsveel van hem, maar die 5 dagen in de week naar school en even geen getetter om me heen is toch ook wel heel fijn. En wat geniet hij op school, hij leert onwijs veel en ontwikkeld op het moment super snel. Maar bij die ontwikkeling hoort natuurlijk ook een grotere woordenschat (dus grotere mond) en ook dat hij gewoon vaak best heel moe uit school komt. Want ze moeten toch best wel heel veel ineens vind ik. Enfin; laat dat laatste nou net een fantastische reden zijn om thuis helemaal los te gaan met de ene na de andere woede aanval. Om de meest uit een lopende redenen.
Goede redenen
Soms is het zo’n bijzondere reden dat ik echt mijn lach niet kan in houden, wat als logisch gevolg heeft dat het geschreeuw harder wordt en deuren nog lomper worden dicht gesmeten. Ik heb een paar dagen de redenen van zijn woede bij gehouden.. een greep uit de lijst:
Ik keek naar hem
Sofie keek naar hem
Ik vroeg hoe het op school was
Nieuwe gordijnen
De boerenkool worst die ik in plakjes moest snijden waren de verkeerde plakjes
De hond keek naar hem
Hij mocht niet zelfstandig de pasta afgieten
Hij mocht geen kaars aansteken
Het eten was te groen
Hij was alweer niet jarig (nog 9maanden te gaan)
De aardappelen waren aardappelen
Hij moest de snippers die hij op de grond had gegooid opruimen
Na het zwemmen én douchen mocht hij niet nog een keer in bad
Hij mocht niet met wc papier tussen z’n billen gepropt naar school….
De wind waaide in z’n gezicht en stopte niet op zijn commando
Hij mocht niet op de muur kleuren (terwijl de muren ‘heel stom’ zijn…)
Met een prikpen achter z’n zusje aan rennen vond ik een wat minder goed idee.
Omdat het woensdag was, het mocht geen woensdag zijn.
Niet zo serieus
Ooit is mij gezegd; neem het moederschap niet al te serieus. Adem in en adem uit en het gaat vanzelf weer over maar tjonge wat is dat toch soms lastig met zo’n kleuter puber met grote mond. Ze kunnen je echt tot het uiterste van je geduld drijven. Gelukkig ben ik mij er absoluut van bewust dat dit schering en inslag is bij deze leeftijd. Dus ik weet ook dat het weer voorbij gaat, dat geeft de burger moed.
Negen van de tien keer kan ik er wel om lachen hoor. En nu schiet mij meteen een moment naar boven die ik jullie niet kan onthouden; Vince al stampvoetende en rood aangelopen omdat er vast en zeker weer een of andere wereldramp heeft plaats gevonden maakt mij eerst uit voor ‘irritante mama’. Toen ik zei dat dat niet heel lief was en vervolgens weg liep gilde hij mij achterna:
“Mama! Jij jij jij… DIKKE KIP!”
Nou.. hou dan je lach maar eens in.
