De verrassing van de 2e fase uit de cyclus

Het leven van een vrouw in het fertiliteitstraject gaat niet over rozen. Wel over hormonen. Veel hormonen. En voor degenen die denken dat je alleen met behulp van injecties wordt toegetakeld: ik heb nog een verrassing voor je. In de tweede fase van de cyclus komen namelijk ook de vaginale pillen om de hoek kijken. Beter bekend als flamoesvullers, gleufglijers of poespastilles (ik sta open voor meer suggesties). Mannelijke lezers hebben nu nog de mogelijkheid om af te haken, want –spoiler alert– ik bespaar dit keer niet op de details.

Waar ik tijdens de vorige pogingen bolvormige pillen van een centimeter kreeg voorgeschreven, heb ik dit keer een ander merk meegekregen. Het zijn raketvormige bullits die twee keer zo groot zijn. Dagelijks mag ik er 2 inbrengen, ’s ochtends en ’s avonds. En begrijp me niet verkeerd, het inbrengen is niet de issue. Ik ben wel wat gewend. Het probleem ontstaat vooral de uren daarna. De pillen absorberen vocht en veranderen dan in een soort dikke, witte drab waardoor ze gedeeltelijk opgenomen kunnen worden door het lichaam. Let hier vooral op het woord ‘gedeeltelijk’. De rest vindt namelijk zijn weg weer naar buiten. Et voilà, le problème de la chatte.

Het is een gedoe. Ik lust inmiddels geen kwark meer en de pillen dwingen me wekenlang een inlegkruisje te dragen. Ik douche ongeveer 3 keer per dag en de slaapkameractiviteiten zijn teruggedrongen naar een minimum. Daarnaast zorgen de pillen voor bijwerkingen die overeenkomen met zwangerschapssymptomen waardoor ik mezelf helemaal gek maak. Alleen een zwangerschapstest geeft uitsluitsel, en die staat gepland over 4 dagen.

Zuchtend loop ik richting de badkamer. ‘Nog een paar dagen, dan ben ik ervan af’. Mijn stem galmt vanuit de douche. ‘De arts zei dat je ze moet blijven gebruiken tot de vijfde week van de zwangerschap’, roept mijn altijd positieve vriend terug. ‘Wat een kutpillen’. En daar is werkelijk niks aan gelogen.