De te smalle gangen van school...

Schooldeur
Bij ons op school mogen de ouders tegenwoordig alleen op maandag en woensdag met de kleuters mee naar binnen. Klein beetje verwarrend soms nog voor onze Kes, want hij weet nooit precies welke dag het is. Dus als ik vergeet om het eerst met hem bespreken, dan kan het nog weleens zijn dat er een kleine strijd bij de schooldeur plaats vindt. Maar verder vind ik het echt heel fijn dat ik niet elke dag mee naar binnen hoef!

Trauma
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het enig om af en toe in de klas te kijken zodat Kes kan laten zien wat ze daar allemaal uitspoken. Maar ik heb, toen Cis nog een kleuter was, een klein trauma opgelopen door die gangen op school. Toen Cis vier jaar werd stond ze te trappelen om naar school te gaan, en ik had er eigenlijk ook wel zin in!

Full pull
Ondanks dat we dan wel om kwart over acht gevoed, gekamd en gekleed klaar moesten staan leek het me ook wel heel fijn om me even wat meer op Kes te kunnen focussen. Kes was nog maar een baby van nog geen half jaar, dus die kon mijn aandacht goed gebruiken. Cis bleek het het fantastisch te vinden op school, niks halve dagen of eerder weer ophalen. Ze ging meteen full pull en genoot enorm.

Gangen
Maar die gangen op school... Jongens, echt! Als ik er zo over schrijf en aan denk dan breekt het zweet me meteen weer uit. Je moet je voorstellen ik was nog een soort van aan het ontzwangeren toen ik daar de eerste keren liep. Met Cis aan mijn hand en Kes op mijn arm. Want Kes ging natuurlijk heus niet rustig liggen slapen in de kinderwagen, die vond al die kindjes machtig mooi!

Hormonen
Met Cis mocht ik, toen nog, gewoon elke dag lekker mee naar binnen. Dat deed ik dus ook, zonder er over na te denken. Gewoon omdat het zo hoorde en ook omdat iedereen dat deed. Dan liep of stond ik in die te smalle gang waar alle jassen en tassen en luizenzakken hingen. En waar dus alle kinderen en hun ouder of opa of oma ook stonden. Ik stond altijd in de weg, voor iedereen. Met een baby. Gierend van de hormonen, in mijn dikke winterjas. Tussen alle andere grote en kleine mensen... Echt, iedere keer weer, brak het zweet me uit. Letterlijk!

In de weg
Ondertussen probeerde ik Kes in de gaten te houden en Cis een beetje te sturen: “doe je jas uit, pak je broodtrommel, neem je beker mee, doe je jas in de luizenzak” Achteraf helemaal niet nodig natuurlijk, want ze kon het makkelijk zelf. Maar ik kon niet nadenken of zo, geen idee! Ik was in mijn hoofd alleen maar bezig met vreselijk in de weg staan, want er moest natuurlijk precies altijd een groot of klein mens zijn op de plek waar ik stond.

Alle ruimte
Of ik was Kes weer kwijt, want de hele tijd op mijn arm was natuurlijk ook maar saai. Die kroop veel liever naar de andere kant van de gang om te likken aan de laarzen die daar net vers uitgeschopt waren... Maar toen was daar Corona! Helemaal niet leuk, maar wel een redding voor de te drukke gangen in school! Toen Cis daarna weer naar school mocht was het natuurlijk niet de bedoeling dat wij mee naar binnen gingen. Wat een verademing! Gewoon bij de deur: “Doeg schat, fijne dag! Dikke kus en tot straks.” En daar ging ze, hup jas uit. Broodtrommel pakken, ondertussen kletsend en lachend met de kinderen uit haar klas want ineens had iedereen alle ruimte!